Ottonów / Ottonowo

Słownik Geograficzny:

Włocin al. Włoczyn, wś i fol., pow. sieradzki, gm. Gruszczyce, par. Wojków, odl. od Sieradza 241 w. Wś ma z os. Chudobą 23 dm.; fol. ma 6 dm. i wraz z os. Kije, karcz. Chudobą 10 mk. W r. 1827 było 21 dm., 172 mk. W r. 1892 fol. W. lit. A. z attyn. Ottonów i Jarychy rozl. mr. 703: gr. or. i ogr. mr. 446, łąk mr. 91, past. mr. 51, lasu mr. 99, nieuż. mr. 16; bud. mur. 1, drew. 17; las nieurządzony. Wś W. os. 41, mr. 272; wś Pęczek os. 2, mr. 55; wś Niwy os. 5, mr. 85; wś Kije os. 3, mr. 70; os. Pogorzele os. 1, mr. 26; os. Stelmów os. 1, mr. 36. W r. 1868 fol. W. lit. B. miał obszaru mr. 412. Wś Grzymaczew B. Wciśle os. 23, mr. 54. W r. 1874 rozkopano tu cmentarzysko przedhistoryczne (ob. Tyg. Illustr. z r. 1876, nr 25). Na początku XVI w. łany km. i folw. dawały dziesięcinę pleb. w Wojkowie. Były też we wsi trzy młyny, z których każdy dawał plebanowi po korcu owsa (Łaski, L. B., II, 55). Br. Ch.

Otowów, przysiółek pod Włocinem pow. sieradzki.(Ks. Stanisław Kozierowski: Badania nazw topograficznych na obszarze dawnej wschodniej Wielkopolski, Poznań, 1926.)

Ottonów / Ottonowo, attynencja (przyległość) Włocina, także folwark położony w obecnej gminie Błaszki.

1881 r.

Położenie na współczesnej mapie wg autora bloga

Olszyna strumień

Słownik Geograficzny: 

Nacesławice, w dok. Naczeslavycze, wś nad strum. Olszyną, i folw., pow. kaliski, gm. Staw, par. Chlewo, odl. od Kalisza w. 24; wś dm. 7, mk. 53; folw. dm. 3, mk. 19. W 1827 r. 11 dm., 93. mk. Wspomina tę wś Lib. Ben. Łask. (t. II, 60) w opisie par. Chlewo. Według regestr. pobor. z 1579 r. wś N. (par. Chlewo) był własnością Naczesławskich, do których należało 5 części i Laurent. Desczyńskiego, posiadającego 1 łana, oraz Jakóba Osczeklińskiego, posiad. 1 łana (Pawiński, Wielkop. t. I: 111). Obecnie folw. i wś N. rozl. m. 456: grun. or. i ogr. m. 388, łąk m. 44, past. m. 7, nieuż. i place m. 17; bud. mur. 4, z drzewa 8; płodozmian 4 i 10-polowy. Wś N. os. 17, z grun. m. 20.

Olszyna, strumień o długości 4,91 km (pomiar własny autora bloga), wypływający ze wsi Morawki, przepływający przez wieś Nacesławice w gminie Błaszki, następnie tworzy naturalną granicę między gminami Błaszki i Goszczanów oraz gminami Goszczanów i Szczytniki i uchodzi na zachód od Waliszewic w gminie Goszczanów do rzeki Tymianki. 

 

Elektroniczny Słownik Hydronimów: 

Olszyna, rz., ld. Tymianki (→ Trojanówka→ Prosna→ Warta→ Odra), wypływa we wsi Morawki, łódz., gm. Błaszki, uchodzi we wsi Waliszewice, łódz., gm. Goszczanów

1992 r.

Strzecha

Słownik Geograficzny: 

Jasionna, wś i folwark, pow. sieradzki, gm. Gruszczyce, par. Wojków. Odległość 35 w. od Kalisza a 7 w. od Błaszek, przy trakcie z Kalisza do Wielunia. Dobra Jasionna składają się z folwarku i młyna Strzecha, liczą 1500 morgów ziemi dworskiej. Od 1560 roku znajdują się one w posiadaniu rodziny Załuskowskich, z których Maciej skarbnik sieradzki wybudował tu dwór modrzewiowy z wieżyczkami i założył kaplicę w 1729 roku; dotąd odbywa się w niej nabożeństwo. Do dóbr Jasionna od 1839 roku należą Gąsiorowizna, Topielec oraz dwa folwarki Cienia Wielka i Józefów, 16 dm., 1631 mr. rozległości, grunta orne i ogrody mr. 470, łąk mr. 46, wody mr. 6, lasu mr. 522, zagajników mr. 514, nieużytki i place mr. 23, w osadach młynarskich i smolarni mr. 63, płodozmian 4-polowy, budynków murowanych 4, drewnianych 16. Gorzelnia, dwa młyny wodne , smolarnia. Wś Jasionna z attynencyami Wiśniewszczyzna, Wyrębieniec, Mizgała, Kurek, ma 21 dm., 291 mk. Jasionna ma 31 osad, 137 mr. gruntu; Kurek 3 osady, 14 mr. gruntu; Mizgała 2 osady, 15 mr. gruntu; Wyrębieniec 1 osada, 14 mr. gruntu.

Słownik Geograficzny: 

Strzecha, nazwa dawana niekiedy rzeczce Cieni, w pow. sieradzkim i kaliskim, od młyna zwanego Strzecha, w pow. sieradzkim, w dobrach Jasionna.

Strzecha, dawniej nazwa młyna w obecnej gminie Błaszki, nie odnaleziona na mapach.

Kopynia

Słownik Geograficzny:

Grzymaczów, dawniej Krzymaczów, wś pow. sieradzki, gm. Gruszczyce, par. Wojków, o 7 w. od Błaszek. Dzieli się na części A., B., C., i osadę Wcisłe. Rozległości ogólnej 1227 mr., z których 1160 mr. w posiadaniu właścicieli częściowych a 67 w posiadaniu włościan. Roku 1827 było 130 mk., 17 dm.; obecnie 310 mk. Na gruntach tej wsi znajdują się pustkowia zwane Stawki, Kąśnia i Dębieniec. Folwark Grzymaczów litera C rozległość wynosi mr. 128, grunta orne i ogrody mr. 107, łąk mr. 16, nieużytki i place mr. 5. Budynki drewniane 8. Folwark Grzymaczów litera D z wsiami: Grzymaczów, Kopacz, osadami Kopynia i Stawki, rozległość wynosi mr. 144, roli ornej mr. 128, łąk mr. 10, nieużytki i place mr. 6. Budynki murowane 1, drewniane 8. Wś Grzymaczów osad 5, z gruntem mr. 11; wś Kopacz osad 3, z gruntem mr. 8; osada Stawki, gruntu mr. 4; osada Kopynia, gruntu mr. 2.

Kopynia, osada i tamże Kopacz, wieś par. Wojków pow. sieradzki. (Ks. Stanisław Kozierowski: Badania nazw topograficznych na obszarze dawnej wschodniej Wielkopolski, Poznań, 1926.)

Kopynia, dawniej osada w obecnej gminie Błaszki, nie odnaleziona na mapach.

Kuźlak

Słownik Geograficzny:

Psary, w XVI w. Psary Majus i P. Minor, Pszary, wś. folw. i młyn, pow. łęczycki, gm. Dalików, par. Domaniew, odl. od Łęczycy w. 15; folw. ma 5 dm., 84 mk.; młyn 1 dm., 4 mk.; wś 8 dm., 104 mk. W 1827 r. 20 dm., 192 mk. W 1885 r. folw. Psary z nomenkl. Psarki i Kuzlak rozl. mr. 711: gr. or. i ogr. mr. 515, łąk mr. 80, pastw. mr. 75, lasu mr. 22, nieuż. mr. 19; bud. mur. 13, z drzewa 7; płodozmian 8 i 9-polowy. Wś P. os. 27, z gr. mr. 67. Łany folw. dawały dziesięcinę w P. Wielkich do Domaniewa, kmiece pleban. w Turze. P. Małe (minor) miały tylko folwarczne role, dające dziesięcinę pleb. w Domaniewie (Łaski, L. B., II, 369). Według reg. pob. pow. łęczyckiego z r. 1576 wś P., w par. Domaniewo, miała w części Katarzyny Gawrońskiej 1 łan, 8 osad. Część Stan. Przyrownickiego 1 łan, 1 łan pusty i młyn. P. minor miała w części Stan. Przyrownickiego 1 łan., Katarzyny Gawrońskiej 1 łan. (Pawiń., Wielkp., II, 67).

Kuźlak, przyległ. Psar par. Domaniew pow. łęczycki. Nazw. *Kuźla : Kuźlak. (Ks. Stanisław Kozierowski: Badania nazw topograficznych na obszarze dawnej wschodniej Wielkopolski, Poznań, 1926.)

Kuźlak, nie odnaleziony na mapach.

Echo Tureckie 1937

Dodałem informacje z roku 1937.