-->

czwartek, 28 listopada 2013

Walewna

Walewna, osada w gminie Siemkowice zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

1915 r.

1992 r.

środa, 27 listopada 2013

Pustkowie Kadłub / Nowy Kadłub

Nowy Kadłub, osada w gminie Wieluń zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

Pustkowie Kadłub, część wsi Kadłub w gminie Wieluń.

1915 r.

1992 r.

Obwieszczenia Publiczne 1928 nr 103

Wydział hipoteczny w Wieluniu obwieszcza, że na dzień 30 marca 1929 roku wyznaczony został termin pierwiastkowych regulacyj hipotek dla niżej wymienionych nieruchomości:
1) a) połowy osady włościańskiej we wsi Kadłub, gminy Kamionka, zapisanej w talb. nad. pod Nr. 13, przestrzeni 5 ha 4 ary, czyli 9 morgów, b) takiejże osady we wsi Nowy Kadłub, zapisanej w tabeli nadawczej pod Nr. 21, przestrzeni 1 ha 40 arów, czyli 2 morgi 150 prętów i c) rów­nież takiej osady we wsi Nowy Kadłub, zapisanej w tabeli nadawczej pod Nr. 39, przestrzeni 84 ary, czyli 1 mórg 150 pręt., należących w rów­nych częściach niepodzielnie do Józefa i Konstancji małżonków Bogdała — i
Osoby interesowane winny zgłosić prawa swoje w kancelarji wy­mienionego wydziału hipotecznego, we wskazanym terminie, pod skutka­mi prekluzji.

Błonie

Wikipedia:
Błonie: Dzielnica Wielunia obejmująca ulice: Kochelskiego, Błońską, Wodną, Poprzeczną, Sejmu Czteroletniego, Wodną, Zamiejską oraz większą część ulicy Ciepłowniczej. W okresie międzywojennym tą nazwą określano tereny pomiędzy linią kolejową a obecną ulicą Głowackiego. Na błoniach znajduje się między innymi: ciepłownia miejska oraz Powiatowy Urząd Pracy. Błonie nazwa folwarku znajdującego się w granicach miasta Wielunia. Po raz pierwszy nazwa ta pojawia się w 1447[potrzebne źródło] roku gdy starosta wieluński otrzymał od mieszczan wieluńskich równinę miejską zwaną Błonie w zamian za łąkę grodzką.

1915 r.

1965 r.

  Dziennik Urzędowy Woiewodztwa Kaliskiego 1821 nr 16

List gończy.
Sąd Policyi Prostey Powiatu Wieluńskiego,
Na dniu 16 Lutego r. b. zrana w czasie rewizyi odbywaney u Jakóba Kwaśniewskiego w pomieszkaniu iego własnym, wzgędem wykrytey kradzierzy tenże zbiegł; zatym wzywa Sąd wszelkie Władze tak cywilne iako i woyskowe, oraz Publiczność interessuiącą, ażeby na Inkulpata podług opisu niżey wyszczególnionego, jako Towarzystwu szkodzącego, pilną dawały baczność, a w razie schwytania takowego, tegoż, pod ścisłą strażą do Sądu tuteyszego dostawały.
Opis fizognomii zbiegłego iest następuiący:
Jakub Kwaśniewski, maiący lat 52, Religii katolickiey, w mieście Wielunia na Błoniu zwanym mieszkaiący, aż do czasu ucieczki. — Jest stanu mieyskiego, wzrostu średniego, twarzy chudey, pociągłey, nosa pociągłego, konczystego, oczu siwych, włosów blond, na twarzy gładki, znaków powierzchownych na ciele nie maiący.— Czytać ani pisać nieumieiący.
Odzież: Przy ucieczce swoiey miał kożuch doby na którym też miał płaszcz z sukna szaraczkowego iasnego z kołnierzem stoiącym i peleryną pod spodem miał tylko spodnie z płótna parcianego, koszulę z płótna lnianego, buty chłopskie ordynaryine, na głowie czapkę u którey wierzch cały był z barana siwego i wokoł podobnież barankiem oprowadzona.
w Wieluniu dnia 12 Marca 1821.
Bielamowski
 
Powszechny Dziennik Krajowy 1830 nr 80

OBWIESZCZENIA HYPOTECZNE Sąd Pokoiu Powiatu Wieluńskiego. Z powodu żądania regulacyi nowey hypoteki nieruchomości, folwarku Błonie zwanego, z domu z drzewa budowanego, zabudowań przyległych, oraz gruntów i łąk składaiącego się, w obrębie granic miasta Wieluniu położonego; tudzież domu murowanego z przyległemi budynkami, w rynku miasta Wielunia pod Nr 17 sytuowanego. Uwiadamia interessantów, że takowa nastąpi w sądzie tuteyszym, co do pierwszey dnia 15 czerwca, co do drugiey d. 14 czerwca r. b. Wzywa ich przeto, aby do takowey osobiście lub przez pełnomocika urzędownie i szczególnie na to umocowanego zgłosili się, żądania swe i wnioski do protokułu regulacyi podali, i w dokumenta prawa ich udowodniaiące opatrzyli się. Ostrzega ich oraz, że niezgłaszaiący się w terminie podpadną skutkom prekluzyi w art. 154 i 160 prawa o hypotekach z roku 1818 przepisaney. Jeśliby właściciel nieruchomości wywołaney w terminie do regulacyi nie stawił się, tenże na żądanie któregokolwiek z interessantów na karę złp. 10 do 50 skazany zostanie, i podług art 150 tegoż prawa utraca wszelkie dobrodzieystwa prawne względem swych wierzycieli. Ogłoszenie decyzyi iaka w skutek aktu regulacyi wydaną będzie, nastąpi co do pierwszey dnia 25 czerwca, a co do drugiey d. 26 czerwca r. b. na posiedzeniu publicznem sądu tuteyszego, i od tegoż dnia czas do odwołania się od niey upływać zacznie. Interessanci przeto, bez dalszego wezwania, w tymże dniu ogłoszenia iey obecnemi bydź winni. Wieluń 9 marca 1830 r. Karol Sławianowski podsęd.

Dziennik Warszawski 1865 nr 120

(N. D. 3652) Pisarz Sądu Pokoju Okręgu Wieluńskiego.
Z powodu zaszłej śmierci:
3. Jana Wężyk wierzyciela sum.
ad N.1 lit. a rs. 23 kop. 89.
ad N. 2 lit. b rs. 29 kop. 9 1j2.
ad N. 3 lit. a rs. 440.
4. Konstancji z Wężyków Piotrowicz wierzycielki sum:
ad N.1 lit. с rs.23 kop.89
ad N. 2lit. d rs.29 kop. 9 1j2.
ad N. 3 lit. с rs. 740 obojgu na nieruchomości pod Nr. 268j316 folwark Błonie zwanej tu w mieście Wieluniu położonej, zabezpieczonych.
(…) toczy się postępowanie spadkowe, do uregulowania którego termin co do pierwszych czterech na dzień 22 Listopada (4 Grudnia) 1865 r. (…) pod prekluzją wyznacza się.
Wieluń dnia 5 (17) Maja 1865 r.
Dembski.

Dziennik Warszawski 1873 nr 129

N. D. 3792. Pisarz Sądu Pokoju w Wieluniu.
Z powodu zaszłej śmierci.
3. Władysława Bienasiewicza, wierzyciela różnych kwot pod Nr. 1 Dz IV nieruchomości w Wieluniu Nr. H. 9 folwark Błonie.
Zawiadamiam osoby interesowane że termin prekluzyjny do regulacji spadków tych wyznaczam w kancelarji mej na d. 19 (31) Grudnia b. r.
Wieluń d. 18 (30) Maja 1873 r.
Kossowski.

Kurjer Warszawski 1881 nr 174


* We wsi Błonie, powiecie wieluńskim, gubernji kaliskiej, piorunem śmiertelnie rażonym został włościanin Jan Madela.  

Gazeta Świąteczna 1925 nr 2296

Józef Mikołajczyk, gospodarz z Błonia pod Wieluniem (w województwie Łódzkiem), wzięty do wojska w roku 1914 jako zapasowy, dotychczas nie wrócił. Gdyby kto wiedział co o nim, proszony jest, żeby zgłosił się do Księdza Wincentego Przygodzkiego, proboszcza parafji w Wieluniu, celem udzielenia potrzebnych wiadomości.

Obwieszczenia Publiczne 1926 nr 83

Wydział hipoteczny w Wieluniu niniejszem obwieszcza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po niżej wymienionych zmarłych:
1) Magdalenie Rychlikowej, współwłaśc. nieruch. położonej w Wie­luniu, w miejscowości „Błonie", oznaczonej rep. hip. Nr. 1034 (...)
Termin zamknięcia wymienionych postępowań wyznaczony został na dz. 20 kwietnia 1927 r. w kancelarji wspomnianego wydziału hipotecznego, do­kąd osoby zainteresowane winny zgłaszać się z pretensjami swemi, pod skut­kami prekluzji.

Obwieszczenia Publiczne 1927 nr 6

Wydział hipoteczny w Wieluniu niniejszem obwieszcza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po niżej wymienionych zmarłych:
1) Magdalenie Rychlikowej, współwłaśc. nieruch. położonej w Wielu­niu w miejscowości „Błonie", oznaczonej rep. hip. Nr. 1034.
Termin zamknięcia wymienionych postępowań wyznaczony został na dz. 20 kwietnia 1927 r. w kancelarji wspomnianego wydziału hipotecznego, dokąd osoby zainteresowane winny zgłaszać się z pretensjami swemi, pod skutkami prekluzji.
 
Goniec Sieradzki 1929 nr 271 

— (w) Pożar na przedmieściu Błonie. W środę dn. 20 bm. około godz. 6-ej wieczorem z niewyjaśnionej narazie przyczyny, zapaliła się ogromna stodoła napełniona słomą i zbożem, należąca do p. J. Szustra. Zaalarmowana olbrzymią łuną straż pożarna przybyła w kilku minut, do pożaru.
W akcji ratunkowej prócz miejscowej straży pożarnej brały udział i straże okoliczne.
Stodoła spaliła się zupełnie.

Obwieszczenia Publiczne 1933 nr 82

Wydział hipoteczny przy sądzie grodzkim w Wieluniu obwieszcza, ze po niżej wymienionych zmarłych otwarte zostały postępowania spadkowe:
1) Józefie Szustrowej, zmarłej w dniu 17 czerwca 1932 r., wierzycielce połowy kaucji, w sumie cała kaucja 16.000 złotych, zabez­pieczonej w dziale IV pod Nr. 10 na nieruchomości, położonej w Wie­luniu, „folwark Błonie", oznaczonej Nr. 262 rep. hip.
Termin zamknięcia powyższych postępowań spadkowych wyzna­czony został na dzień 18 kwietnia 1934 r. w kancelarji wydziału hipo­tecznego, w którym to dniu osoby interesowane winne zgłosić swoje prawa, pod skutkami prekluzji.

Echo Sieradzkie 1932 13 kwiecień

AMATORZY WĘGLA.
Filip Żuberek zam. w Wieluniu (Błonie) za usiłowanie kradzieży węgla z wagonów kolejowych skazany został na 3 mies. więzienia.

Mierzanówek

Mierzanówek, folwark w gm. Siemkowice zaznaczony na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r. 

1915 r.

1992 r.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1933 nr 19

ROZPORZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO
z dnia 16 września 1933 r. L. SA. II. 12/15/33
o podziale obszaru gmin wiejskich powiatu Wieluńskiego na gromady.
Po zasiągnięciu opinij rad gminnych i wydziału powiatowego zgodnie z uchwałą Wydziału Wojewódzkiego z dnia 15 września 1933 r. na podstawie art. 107 ustawy o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego z dnia 23. III. 1933 r. (Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 294) postanawiam co następuje:
§ 1.
 XVII. Obszar gminy wiejskiej Radoszewice dzieli się na gromady:
2. Borki, obejmującą: wieś Borki. os. Mierzanówek.
§2.
Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Staroście Powiatowemu Wieluńskiemu.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.
(-) Hauke - Nowak
Wojewoda.



Klasak Pustkowie

Klasak Pustkowie, zob. Klasak w gminie Skomlin. (mapa 1915 r.)

Górzyska

Górzyska, zob. Klasak w gminie Skomlin. (Słownik Geograficzny)

Serafimów

Serafimów, zob. Bieniec w gminie Pątnów. (mapa 1915 r.)

wtorek, 26 listopada 2013

Garbierka / Garbarczyk / Huta Stara Leśna

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827 r.
Garbarka, województwo Kaliskie, obwód Wieluński, powiat Ostrzeszowski, parafia Lututów, własność prywatna. Ilość domów 1, ludność 3, odległość od miasta obwodowego 1.

Garbierka, obecnie część wsi Janów w gminie Ostrówek.



Garbierka (Huta Stara Leśna) 1915 r.

1965 r.

Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1857 nr 108

(N. D. 2427) Dobra Ziemskie Złoczew składające się: z miasta Złoczew oraz probostwa tegoż nazwiska, z wsi czasowo-czynszowej Złoczewka wieś, folwarku głównego tegoż nazwiska, folwarku pomocniczego Borki, wsi zarobnej Huta Szklanna, wsi czasowo-czynszowej Miklerz, folwarku tegoż nazwiska, wsi czasowo-czynszowej Borzeckie, Zapowiednik, wsi zarobnej Czarne, wsi takiejże Huta Stara, folwarku pomocniczego Aleśnica, wsi zarobnej Bujnów, folwarku tegoż nazwiska, wsi zarobnej Cegielnia, wsi takiejże Grójec mały, folwarku tegoż nazwiska, wsi czasowo-czynszowej Stanisławów nareszcie z pustkowiów czyli osad czasowo czynszowych: Lesiak, Garbarczyk i Syberya, w O-gu i Pcie Sieradzkim Gubernii Warszawskiej położone, należące prawem własności w 4j5 częściach do Gabryeli Hr. Małachowskich owdowiałej, Hr. Tarnowskiej, a w 1j5 części do beneficyalnych SS-rów po niegdy: Ignacym Hr. Stadnickim jako to Konstancyi Maryanny Józefy Zofii czterech imion Hr. Stadnickiej, Bronisława Juljana Jana Nepomucena Józefa czterech imion Hrabiego Stadnickiego na skutek wyroku w Trybunale Cywilnym Gubernii Warszawskiej w Kaliszu dnia 27 Lutego (11 Marca) 1846 r. między Prokuratoryą w Królestwie Polskiém na rzecz Skarbu Królestwa czyniącą, a Gabryelą z Hr. Małachowskich Hr. Tarnowską i wymienionymi SS mi niegdy Ignacego H. Stadnickiego zapadłego i od dawna już prawomocnego sprzedane będą z wszelkiemi przynależytościami, tak jak poniżej wzmiankowaną taxą opisane zostały, przez publiczną licytacya w drodze działów przed W. Assessorem Kollegialnym Juljanem Wąsowiczem Sędzią Delegowanym; w temże mieście Kaliszu w miejscu zwykłych posiedzeń Trybunału Cywilnego w pałacu Sądowym przy ulicy Józefiny odbywających się.
Od Skarbu Królestwa nabył wszelkich praw tak co do wierzytelności hypotecznych, jak i co do dalszego popierania przedaży w drodze działów Jan Zaklika aktem dnia 11 (23) Marca 1855 r. przed Regentem Janem Niwińskim zeznanym, a ten dla doprowadzenia do skutku przedaży, ustanowił swym obrońcą Mateusza Rubach Adwokata; nateraz Karola Rozdejczer Patrona przy Tryb. Cyw. Gub. Warszaw. w Kaliszu.
Dobra te oszacowane są taxą przez 3-ch biegłych w dniach 16 (28) Marca 20 Marca (1 Kwietnia) 8 (20); 11 (23), 14 (26), 15 (27), 18 (30) Maja 1856 r. sporządzoną na rub. sr. 97650 kop. 95, potwierdzoną wyrokiem Trybunału Kaliskiego dnia 25 Kwietnia (7 Maja) 1857 r. zapadłym.
Taksa i warunki przedaży w Kancellaryach Pisarza Trybunału Kaliskiego, podpisanego Obrońcy Sądowego każdego czasu przejrzane być mogą.
Po ogłoszeniu w d. 24 Kwietnia (6 Maja) t. r warunków do przedaży tej ułożonych, termin do temczasowego przasądzenia na d. 7 (19) Czerwca r. b godzinę 3 z południa wyznaczony został. Licytacya rozpocznie się od summy rs. 97651.
Kalisz d. 27 Kwiet. (9 Maja) 1857 r.
M. Rozdejczer, Patron.

Dziennik Warszawski 1869 nr 282

N. D. 9115. Dyrekcja Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kaliszu.
Podaje do wiadomości powszechnej, że na zasadzie art. 7, postanowienia b. Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego, z d. 28 Czerwca (10 Lipca) 1860 r. i upoważnień przez Dyrekcję Główną Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego udzielonych, następujące dobra ziemskie za zaległość w ratach Towarzystwu należnych, wystawione są na sprzedaż przymusową pierwszą przez licytację publiczną, która odbędzie w mieście Kaliszu w pałacu Sądowym przy ulicy Józefiny, w Kancelarjach hypotecznych poniżej wymienionych.
55. Złoczew, składające się z miasta Złoczew, z wsi Złoczewska, Huta stara, Huta szklanna, Czarna, Miklesz i Bujnów, z pustkowiów: Baby, Olesnica, Mikla i Nowa Huta, tudzież dobr Grojca małego z przyległością Stanisławów; do dóbr tych należą jeszcze realności folwark Borki, osada młynarska, wieś Borzęckie, pustkowie Leśniak, pustkowie Garbierka, karczma Syberja i wieś Cegielnia, oraz z wszystkiemi przynależytościami, w Okręgu Sieradzkim położone, raty zaległe w chwili zarządzenia sprzedaży wynoszą rs. 5,79l kop. 85, vadium do licytacji rsr. 10,000, licytacja rozpocznie się od sumy rub. sr. 43,750, termin sprzedaży dnia 9 (21) Października 1870 r., przed Rejentem Kanc. Ziem. Alfonsem Paszkowskim.
Sprzedaże wzmiankowane odbędą się w terminach powyżej oznaczonych, poczynając od godziny 10 z rana, w obec delegowanego Radcy Dyrekcji Szczegółowej; gdyby zaś Rejent, przed którym sprzedaż ma się odbywać był przeszkodzony, licytacja odbędzie się przed innym Rejentem który go zastąpi.
Vadium do licytacji złożyć się mające, winno być w gotowiźnie, która wszakże zastąpioną być może Listami Zastawnemi lub Likwidacyjnemi lecz w takiej ilości, jaka podług kursu giełdowego wyrównywać będzie cyfrze gotowizną oznaczonej.
Warunki do licytacji są do przejrzenia w właściwych księgach wieczystych i w biurze Dyrekcji Szczegółowej Kaliskiej.
W razie niedojścia do skutku powyższej sprzedaży, dla braku licytantów, druga i ostateczna sprzedaż od zniżonego szacunku, odbytą będzie bez dalszych nowych doręczeń w terminach jakie Dyrekcja Szczegółowa oznaczy i w pismach publicznych raz jeden ogłosi. (artyk. 25 Postanowienia Rady Administracyjnej z dnia 28 Czerwca (10 Lipca) 1860 roku).
(…) Kalisz dnia 3 (15) Listopada 1869 roku.
Prezes, Chełmski.
Pisarz, Bierzyński.


Dziadki

Słownik Geograficzny:
Dziatki, Dziadki, młyn, pow. wieluński, gm. Konopnica, par. Rychłocice, ma 1 dm., 7 mk., należy do Rychłocic. W...r

1915 r.

1992 r.

Gały

Czajkowski 1783-84 r.
Gała att star. sokol., parafia lututow (lututów), dekanat wieruszowski, diecezja gnieźnieńska, województwo sieradzkie, ziemia wieluńska, własność: -.

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827r.
Gały, województwo Kaliskie, obwód Wieluński, powiat Ostrzeszowski, parafia Lututów, własność rządowa. Ilość domów 2, ludność 11, odległość od miasta obwodowego 2.

Gały, obecnie pole w gminie Lututów.

1965 r.

Puszcza

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827r.
Puszcza, województwo Kaliskie, obwód Wieluński, powiat Wieluński, parafia Wydrzyn, własność prywatna. Ilość domów 1, ludność 3, odległość od miasta obwodowego 1.

Puszcza, obecnie część lasu w gminie Czarnożyły.

1992 r.

poniedziałek, 25 listopada 2013

Morgi / Dymnik

Morgi, część wsi Wielka Wieś A w gminie Widawa.  Na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r występuje pod nazwą Dymnik.

1915 r.

1992 r.

sobota, 23 listopada 2013

Kurek

Kurek, karczma w gminie Brąszewice. Zaznaczona na mapie z 1839 r.

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827 r.
Kurek, województwo Kaliskie, obwód Sieradzki, powiat Sieradzki, parafia Woyków, własność prywatna. Ilość domów 2, ludność 18, odległość od miasta obwodowego 2.

Słownik Geograficzny:  
Kurek,  pust. i os. karcz., pow. sieradzki, gm. Gruszczyce, par. Wojków, odl. od Sieradza w. 20. Por. Jasionna.

Wikipedia:
Kurek – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Brąszewice.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.


1839 r.

1915 r.

1939 r.

1992 r.

1992 r.

Gazeta Warszawska 1824 nr 189

LISTY GOŃCZE.
Sąd Policyi Prostey Powiatu Sieradzkiego. — Wzywa wszelkie Władze cywilne iako też woyskowe nad bezpieczeństwem w kraiu czuwające, ażeby na Woyciecha i Antoniego Różańskich czyli Rozickich o kradzieże obwinionych, którzy przed otwarciem indagacyi Sądowey z odwachu straży cywilney z miasta Sieradza w nocy z dnia 19 na 20 Października r. b. zbiegli, baczną uwagę podług niżey zamieszczonych rysopisów zwrócić i onychże uiąwszy tuteyszemu Sądowi pod strażą mocną odstawić nie omieszkały. Rysopis: Woyciech Różański lat 26 liczący, rodem z wsi Grodzicka Obwodu Odolanowskiego w Wielkiem Xięztwie Poznańskim, wzrostu dobrego, twarzy okrągłey czerwoney, włósów ciemno-blond, takichże faworytów, nosa dużego, podczas ucieczki miał na sobie surdut granatowy sukienny dobry, spodnie takież ciemne, leybik sukienny podobny, bóty dobre żelazem podbite, z gołą głową. — Antoni Różański lat 23 liczący, rodem z Krotoszyna z Wielkiego Xięztwa Poznańskiego, wzrostu dobrego, twarzy ściągłey, włosów brunatnych, nosa miernego, oczu niebieskich, miał na sobie spancerek granatowy sukienny, spodnie takież, iako też leybik, bóty dobre podkute. Przy uięciu pomienionych zbrodniarzy w karczmie Kurku w Gminie Jasionny w Powiecie i Obwodzie Sieradzkim odebrane im i w Depozycie Sądu tuteyszego złożone zostały następuiące rzeczy: Świadectwo przez Mołodeckiego Wóyta Gminy Lututowa na dniu 14 Października r. b.dla braci Różańskich w interessie udania się za handlem wieprzy na dni 4 wydane i pieczęcią opatrzone; trzos skórzany, w którym znaleziono dłuto, wytrych, kluczyk, brzytwę, marmurek mały, slifierek, grzebień, siarkę i hupkę obwinione w płótno; chustka iedwabna na tle różowem w kratkę, sukienka perkalikowa na dnie białem w paski zielone, kołnierzyków damskich haftowanych 3, kołnierzyk męzki 1, surdut sukienny szaraczkowy z kołnierzem axamitnym pod spodem pokrwawiony, frak nowy sukienny ciemnozielony z guzikami zółtemi metalowemi, pantaliony sukienne szaraczkowe, spodnie nankinowe żółte, koszul męzkich grubych 4, bótów para z cholewami podszytemi żółtym safianem, fayka porcelanka biała z cybuchem giętym, kołnierzyk męzki z mankietami pokrwawiony, szczotka drutem obciągana długa do chędożenia sukien, chustka perkalowa na dnie zółtem w kwiaty, kawałki sukna zielonego od przerobienia sukni; w gotowych pieniędzach, iako to: dwuzłotówkami Saskiemi zł: Pol: 22, dwuzłotówkami Królestwa Polskiego zł: 14, rublami zł: 13 gr: 10, złotówkami dawnemi Polskiemi zł: 2, złotówkami Królestwa Polskiego zł: 4, złotówka Pruska 1, złotówkami Saskiemi zł: 2, zdawkową monetą gr: 17. Ponieważ wyżey wyrażeni zbrodniarze nie usprawiedliwiwszy godziwego nabycia tych rzeczy, przed otwarciem indagacyi Sądowey zbiegli, ztąd więc iako też z znalezionych przy nich instrumentów złodzieyskich tudzież świadectwa Wóyta Gminy Lututowa, do którego podstępnym sposobem przyiść musieli, wykazuie się to domniemanie, że wszystkie odebrane im effekta z kradzieży są nabyte; przeto Sąd podaiąc do wiadomości publiczney, wzywa istotnego właściciela, ażeby w przeciągu dwóch miesięcy od daty dzisieyszey stawił się przed Sądem i prawnie wywieść starał się własność pomienionych rzeczy, inaczey takowe na rzecz Skarbu publicznego przez licytacyią publiczną sprzedane zostaną. — Sieradz d. 10 Listopada 1824 r.
Gaiewski Podsędek.
Boiemski Pisarz.


Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1841 nr 144

(N. D. 3028) Sąd Policyi Prostej Powiatu Sieradzkiego.
W nocy z dnia 9 na 10 Czerwca r. b. JW Bystrzanowskiemu nocującemu na goscieńcu Kurek zwanym do gminy Jasionna należącym, ukradziono następujące objekta:
1. Zegarek mały płaski złoty z łańcuszkiem w długie ogniwka, na kopercie spodniej jest stojąca dama wskazująca palcem i drzewka koło tego, przytem kluczyk złoty; 2, zegarek męzki złoty repetyer, koperta spodnia w drobne karbiki z łańcuszkiem z kordonków, ogniwka z złotych paciorków, przytem kłuteczka z dukatowego złota; 3. pierścionek jeden złoty z 5ciu brylantami dużemi oprawny; 4. drugi także złoty sześć brylantów mający, a siódmy wypadł także niewin* oprawny; 5. trzeci z małego palca złoty brylantowy w gwiazdę oprawny, dwóch brakowało, a jeden wielki w środku; 6. czwarty największy gruby złoty emaliowany w kształcie koperty zamykanej do włosów; 7. piąty gruby złoty z wężem brylancik obsadzony w łebku; 8. szósty złoty z podługowatym turkusikiem w kształcie koperty; 9. siódmy złoty niezapominajkami z turkusików, a mały brylancik w środku; 10. grzebyczek męzki srebrny składany od włosów; 11. chustki dwie od nosa jedna z cyfrą K. Р., a druga J. T. białe płócienne; 12. woreczek z paciorków mieszczący w sobie do czterech złotych. Wzywa przeto tak wszelkie władze jako i osoby prywatne, aby gdyby o tem jakikolwiek ślad powzięły, stosowną wiadomość Sądowi tutejszemu udzielić raczyły, mimo tego że poszkodowany należycie wynagrodzić zadeklarował.  
Sieradz dnia 30 Maja (12 Czerwca) 1841 r.
Dzierożyński.

*nieczytelne

Kaliszanin 1877 nr 2

KUREK
karczma pomiędzy Złoczewem a Błaszkami,
OPOWIADANIE
LUDWIKA NIEMOJOWSKIEGO.
(Ciąg dalszy).
Wspomniałem wyżej o zebranych w szynkownianej izbie ludziach. Chłopi popijali wódkę gwarząc o swych gospodarskich zajęciach, obcy zaś człowiek kazał sobie podać jedzenie i siadł opodal oczekując za miską przyrządzającej się dla niego strawy. Był on ubrany w nowy kożuch opasany szerokim skórzanym pasem, włosy miał czarne, gęste, kędzierzawe, wzrok przenikliwy, bystry, cała postawa jego okazywała stanowczość i energię charakteru.
— Aspan zdaleka? — zapytał karczmarz podając mu żądany posiłek.
Zapytanie powyższe zadanem było więcej ze zwyczaju aniżeli ciekawości, gdyż traktem prowadzącym do Kalisza przechodziło każdego niemal dnia wielu z dalszych stron a zatem nieznanych zupełnie w okolicy podróżnych.
— Ja?—rzekł namyślając się nowo przybyły, ja idę z ostrzeszowskich stron, jestem z Bralina i handluję wieprzami.
— Dobry to handel—dodał karczmarz: ludzie mówią że na tym interesie zarabia się niemało pieniędzy.
— O zarabia się ich sporo, ja też na handel nie narzekam: wieprzów nigdy nie braknie a... a i rzeźników także.
Wymawiając ostatnie słowa roześmiał się szydersko.
— I nie obawiacie się—rzekł jeden z włościan, chodzić tak po lasach z pieniędzmi w kalecie?
— Czegóżbym miał się bać?
— A jużcić Materskiego. On nie żartuje, jak kogo schwyta to i skończony z nim porachunek.
— Bywało to może kiedyś ale nie dziś. Materski dawno już wyniósł się z tutejszych lasów.
— Gadacie tak boście nie tutejsi. Nie ma prawie dnia, w którymby ten rozbójnik nie wyprawił kogo na tamten świat, a jak poczuje w trzosie pieniądze to wynajdzie człowieka chociażby tenże skrył się pod ziemię.
Nieznajomy spojrzał na nich z pogardą.
— Jesteście tchórze zajęczą skórką podszyci, niema z wami co gadać.    .
— Co? my tchórze! — zawołali chłopi a kilku z nich porwawszy się ze swoich miejsc postąpiło groźnie ku nieznajomemu.
— Hola! nie tak ostro moje dziatki — rzecze z zimną krwią przybysz kładąc przed sobą grubą w żelazo okutą pałkę. Słowa nic nie znaczą, dajcie dowód żeście nie zmokłe kury, a wtedy uwierzę wam. Oto pieniądze, — dodał wyjmując z kieszeni dwa nowiuteńkie pruskie talary i kładąc takowe przed sobą na stole. Kto z was pójdzie teraz w tej chwili do Klonowskiej Górki, wyrąbie na korze dębu, który tam rośnie znak toporem i przyniesie z tego drzewa urwaną gałęź, zostanie ich właścicielem. Gospodarz świadkiem umowy.
Włościanie spojrzeli na siebie, pokiwali głowami, żaden jednak nie miał chęci przedsięwziąść podobnej wycieczki.
— A widzicie — mówił dalej podróżny, żem prawdę powiedział. Miałem przekonanie że tak będzie, chciałem tylko przekonać was, że te wszystkie gawędy o rozbójnikach, w waszych się głowach jedynie wylęgły, ze strachu wymyślacie podobne historje. No! dodał wskazując na talary, powtarzam raz jeszcze, kto się nie boi niech je bierze i rusza do lasu.
Kiedy tych słów domawiał, Magdusia służąca przystąpiwszy do stołu, rzekła:
— Dajcie je, pójdę na Klonowską górkę.
— Ty dziewczyno?
— Ja! i cóż dziwnego — jestem biedną i chcę sobie zarobić na przyodziewek.
— Dobrze! spróbuj jeżeli masz ochotę, ale przepowiadam że wrócisz tu za chwilę nie doszedłszy do wskazanego miejsca. Oto talarki, masz je, ja będę czekał za tobą, spodziewam się odebrać napowrót pieniądze.
Obecni sądzili zrazu, że to wszystko powiedzianem było żartem, ale gdy dziewczyna owinąwszy na prędce chąstką głowę i ująwszy stojącą w kącie izby siekierę przestąpiła próg domu, przekonali się iż uskutecznienie powziętego zamiaru żadnej nie ulegało wątpliwości.
— Trzeba ją zatrzymać! — zawołał jeden z chłopów.
— Zawróćcie! — dodał drugi.
— Na co? po co? —przerwał nieznajomy ona sama to uczyni. Miałażby być odważniejszą od was?
Karczmarz i jego żona byli tego samego zdania, patrzano więc tylko rychło się drzwi otworzą ażeby przywitać śmiechem zarozumiałą o swojem męztwie służącą.
Ale drzwi stały zamknięte.
Nikt nie powracał.
Gdy się to działo w karczmie, Magdusia tymczasem szła dosyć śmiałym krokiem zmierzając ku wskazanemu miejscu; drogę znała dobrze, była więc pewną iż nie zabłądzi.
Noc była cicha, spokojna, księżyc jasno świecił osrebrzając posępnem swem blaskiem konary drzew i rzucając długie smugi cieni w licznych parowach; czasami spłoszony zając przemknął się pomiędzy krzakami, czasami znów przerażający głos puchacza przerwał głuche milczenie panujące do koła.
Ona szła ciągle z mocnem postanowieniem spełnienia umowy. Dwa talary szczególniej w owych czasach stanowiły dla biednej dziewczyny sporą summę, o posiadaniu której dotąd marzyć nawet nie śmiała, a przytem myśl o możności nabycia nowej sukienki i przedstawienia się ponętniej w oczach Jana łechtała miłość własną niebogiej. Była przedewszystkiem kobietą, a któraż z kobiet nie ma podobnych zachceń? Przebywszy znanemi sobie ścieżkami gęstwę boru, wyszła w pół godziny potem na przestrzeń zarosłą krzakami jałowcu, wśród której widniała dość znaczna wyniosłość ziemi, była to miejscowość do której dążyła. Stary, stuletni dąb stojący w samym środku piaszczystej wydmy rozpościerał szeroko swoje konary, do koła głuche panowało milczenie.
Dziewczę obejrzawszy się na wszystkie strony postępowało ostrożnie ku drzewu, gdy nagle dziwny jakiś szelest zwrócił jej uwagę. Zatrzymawszy się chcąc poznać z jakiej pochodził przyczyny, ujrzała przywiązanego do drzewa okulbaczonego i objuczonego tłomokami konia.
Nikogo z ludzi tam nie było.
Nie mając czasu zdać sobie sprawy z tego zdarzenia podniosła siekierę do góry i kilkoma uderzeniami wyrąbała na korze drzewa umówiony znak, poczem urwawszy najbliższą gałęź zawróciła się w stronę karczmy.
W tej chwili usłyszała przeciągłe gwizdnięcie wśród lasu.
— Stój —krzyknął głos jakiś opodal.
Jednocześnie dwie lub trzy postacie ludzkie wysunąwszy się z gęstwiny pobiegło ku niej.
Odległość oddzielająca gołoborz od zarośli wynosiła kilkaset kroków, zaczem więc wspomniani ludzie zdołali przeszkodzić jej zamiarowi, odwiązała uzdę wierzchowca, wskoczyła szybko na siodło, i uderzywszy zwierzę trzymaną w ręku gałęzią, pobudziła je do biegu.
— Stój! stój!—zachuczało kilka naraz głosów.
I zaraz potem padły dwa strzały.
Wystraszony świstem kul rumak puścił się galopem.
Dziewczyna nie tracąc ani na chwilę przytomności umysłu, trafiła na ścieżkę wijącą się wśród gęstwiny i za kilkanaście minut stanęła przed drzwiami karczmy.
Przywitano powracającą okrzykami najżywszej radości.
Gospodarz, jego żona, zgromadzeni włościanie zarzucili ją wszelkiego rodzaju zapytaniami, podziwiając niezwykłą odwagę i niezachwianą przytomność jakich tak dotykalne dała dowody.
Janek zdumiony bohaterskim czynem sieroty stał w niemem zachwyceniu nieumiejąc znaleźć odpowiednich wyrazów na objawienie swego zapału.
(Dalszy ciąg nastąpi).

Kaliszanin 1877 nr 3 kurek

KUREK
karczma pomiędzy Złoczewem a Błaszkami,
OPOWIADANIE
LUDWIKA NIEMOJOWSKIEGO.
(Ciąg dalszy).
Wszyscy tam byli zgromadzeni oprócz nieznajomego. Wśród powszechnego zamieszania spowodowanego powrotem Magdusi, znikł niepostrzeżony. Zaprowadziwszy konia do stajni zajęto się natychmiast rozpakowaniem tłomoków.
Znajdowała się w nich oprócz różnych ubiorów bielizny spora, bo kilkanaście tysięcy złotych wynosząca summa, samemi dukatami.       
Uradowana karczmarka chwyciła się za głowę.
— Teraz to dopiero będziemy bogaci — zawołała.   
— Te pieniądze do nas nie należą-rzekł jej mąż. Jutro przypada dzień targowy w Błaszkach przybywszy do miasteczka zameldujemy władzy o wszystkiem co zaszło, bo takie jest prawo, sądzę jednakże iż w każdym razie dadzą nam z tego trzecią część jako znaleźne. — Niech i tak będzie kiedy inaczej nie można, zakończyła z mniejszą radością karczmarka. Tobie zaś dziewczyno kupię jutro nową suknię i korale na szyję, — dodała, zasłużyłaś na ten podarunek.
Biedactwo było tak mało wymagającem, że i ta nader skromna w porównaniu z doniosłością wykonanego przez nią czynu obietnica, napełniła jej serce radością.
Stać się odrazu właścicielką dwóch talarów i otrzymać w dodatku nowe przybory do przyodziewku było w przekonaniu dziewczęcia szczytem wszelkiej pomyślności.
Nazajutrz równo ze wschodem słońca gospodarz zaprzęgał do niewielkiego wózka parę szkapin, a jego żona wydawała ostatnie polecenia służącej.
— Jedziemy na targ do Błaszek — mówiła, Janka wysłaliśmy po wódkę do Hajewa, pilnuj więc karczmy jak się należy, uporządkuj izbę i alkierz i przyrządź jedzenie, gdyż przed wieczorem jeszcze będziemy wszyscy z powrotem.
Wkrótce potem wózek znikł wśród lasu na zakręcie drogi, a Magdusia zamknąwszy wrota wzięła się do swojej roboty.
Jednocześnie nie dalej jak o kilkadziesiąt kroków ztamtąd, stał ukryty pomiędzy drzewami człowiek wysokiego wzrostu, herkulesowej budowy ciała śledząc pilnie chwilę odjazdu karczmarza i jego żony. Zaledwie ucichł tętent kół w oddalenia nieznajomy ów wyszedłszy z gęstwiny i przystąpiwszy do drzwi budynku zakołatał silnie.
Ona pobiegła mu otworzyć i ze zdziwieniem połączonem z pewnym odcieniem bojaźni poznała w nim wczorajszego gościa.
— To więc ty jesteś,— zawołał wszedłszy do izby, która pozwalasz sobie żartować z Materskiego i jego przyjaciół: ej dziewczyno, nigdybym się niespodziewał znaleźć w tobie tyle śmiałości.
Sposób w jakim wymówionemi zostały powyższe wyrazy, przeraził ją.
— Czego chcecie odemnie? — zapytała drżącym głosem.
— Czego ja chcę od ciebie? Jestem Materski, a koń i wszystko znajdujące się na nim do mnie należy.
— O Boże! Boże!—krzyknęła ze strachem, cóżem temu winna, ja nie chciałam, nie wiedziałam o niczem. Weźcie wszystko i konia i dukaty tylko darujcie mi życie, nie zabijajcie biednej!
— Cicho bądź, nie krzycz i nie płacz, nikt cię nie myśli zabijać, zanadto jesteś młodą i ładną ażebym pragnął wyprawić ciebie na tamten świat. Owszem przeciwnie, podobała mi się twoja odwaga, dzielna z ciebie jak widzę dziewczyna! a ja takie lubię. Zawsze pragnąłem połączyć swe losy z towarzyszką, któraby nie miała zajęczego serca, podzielała ze mną wszystkie niebezpieczeństwa mego życia. Zrozumiałaś? a więc dosyć gadania, zabieraj swe manatki i ruszaj ze mną do lasu.
— O nigdy! nigdy! wolałabym umrzeć!
Porzuć fochy i wzdragania i weź tę rzecz za rozsądek. Umiera się raz tylko, a żyć można  długo. Zresztą będzie ci u mnie dobrze, dostaniesz wszystkiego poddostatkiem i nowych sukien i jedzenia a wszystko przyjdzie ci bez trudów, mozołów i pracy.
Mówiąc te słowa podsunął się pragnąc pochwycić ją w swoje żylaste ramiona.
Ona cofnąwszy się szybko w głąb izby stanęła za stołem.
— Jeżeli macie choć cokolwiek litości nad biedną sierotą pozostawcie mnie w spokoju: ja was niechcę, ja z wami nie pójdę!
— Z tego tona mi śpiewasz ptaszku? no, no zobaczymy kto na swojem postawił—zawołał rozbójnik wyciągając z zanadrza długi nóż. — Wybieraj co wolisz umrzeć albo pójść ze mną.
I z uzbrojoną dłonią postąpił ku nieszczęśliwej.
Niebożątko pobladło straszliwie nie mając siły odpowiedzieć.
— Zresztą — dodał rzucając nóż na stół — dosyć tych żartów, czy chcesz czy nie chcesz jesteś moją i kwita. Oczekuję tu dwóch dzielnych towarzyszy, nim nadejdą przynieś wódki, kiełbas, bułek i kieliszków gdyż pragnę co zakąsić; ty zaś tymczasem namyślisz się i zrozumiesz że daleko jest lepiej żyć hucznie, wesoło z nami, aniżeli usługiwać pijanym chłopom w karczmie.
Magdusia w nadziei, iż tym sposobem odwróci na chwilę uwagę swego prześladowcy, poszła spełnić jego żądanie, a ponieważ niektóre z zapasów znajdowały się w piwnicy, otworzyła klapę prowadzącą do sklepu i poczęła zstępować po schodkach prowadzących w jego wnętrze, zaledwie jednak znalazła się na dole posłyszała kroki idącego za nią rozbójnika.
Rabuś nie odstąpił jak się pokazywało od swoich niecnych zamiarów i pragnął widocznie korzystając z wązkiego przesmyku stać się jej panem.   
Grożące niebezpieczeństwo natchnęło nieszczęśliwą zbawiennem postanowieniem. Zaledwie poczuła go blizko siebie zgasiła nagle świecę, przebiegła schylona pod wyciągniętą naprzód ręką zbójcy, a dostawszy się na górę nim prześladowca jej zdołał sobie zdać sprawę z tego co zaszło, zamknęła klapę otworu na klucz, nagromadziwszy na niej dla większej pewności ciężkie ławy i stoły szynkowni.
Uczyniwszy to padła na kolana przed obrazem Boga rodzicy, dziękując tej opiekunce sierot i opuszczonych za cudowne wybawienie.
Niestety! to był dopiero początek ciężkich prób przez które przechodzić miała!
Jeszcze nie ochłonęła z pierwszego wrażenia przysłuchając się krzykom i przekleństwom jakich zamknięty w piwnicy nikczemnik nie szczędził, gdy znowu zastukano do wrot karczmy.
Domyślając się co to byli za goście, zamiast otworzyć, pobiegła do okna.
W progu stało dwóch żebraków.
— Litościwa osobo! rzekł jeden z nich płaczliwym głosem, ujrzawszy dziewczę w oknie; wpuść biednych ludzi do izby. Jesteśmy znużeni długą drogą, do wsi daleko, chcielibyśmy cokolwiek odpocząć.
— A może znajdzie się, dodał drugi — choć kawałek chleba dla nędzarzy: głód nam dokucza, nie mieliśmy od wczoraj nic w ustach.
— Idźcie sobie z Bogiem, nie ma tu nic dla was.
— Czy to się godzi mówić tym sposobem do nieszczęśliwych którzy wzywają litości: jesteś młodą a przecież tak nieuczynną. Wstydź się, zawoła pierwszy dosyć cierpkim głosem, trwoga malująca się w rysach twarzy dziewczęcia wzbudziła w nim niejakie podejrzenie— Jaką jestem to już moja rzecz, ale drzwi wam nie otworzę.    .
— O ho! ho! pomruknie drugi żebrak — dziwny zaprawdę upór. Powiedz, tyś pewno widziała człowieka wysokiego wzrostu, ubranego w nowy kożuch jak tenże przechodził koło karczmy?
— Nie widziałam nikogo, nikt tu nie był, dajcie mi pokój i ruszajcie w swoją drogę.
(Dalszy ciąg nastąpi).

Kaliszanin 1877 nr 5


KUREK
karczma pomiędzy Złoczewem a Błaszkami,
OPOWIADANIE
LUDWIKA NIEMOJOWSKIEGO.
(Dokończenie).
Sprawa trwała nie długo. Wszyscy złoczyńcy pochwytani w skutku zeznań herszta i jego pomocnika w krótkim przeciągu czasu co do jednego, skazani zostali częścią na szubienicę, częścią zaś do ciężkiego więzienia. Sierota, która odwagą swoją i rzadką przytomnością umysłu, przyczyniła się do oczyszczenia okolicy z bandy rabusiów, otrzymała oprócz publicznej pochwały jako znaleźne trzecią część summy znajdującej się w tłomoku zdobytego na Klonowej Górce konia.
Część ta wynosząca kilka tysięcy złotych była jak na owe czasy bardzo znaczną sumką, dlatego też rodzice Janka, niechcący przedtem zgodzić się na małżeństwo młodzieńca z biedną służącą, dali najchętniej swojeprzyzwolenie ujrzawszy w przyszłej synowej właścicielkę wcale pokaźnego kapitaliku.
Ślub odbył się w parafjalnym kościele przy assystencji wszystkiej okolicznej szlachty, po nim nastąpiło wesele tak huczne, że najstarsi nawet mieszkańcy nie pamiętali tyle sutego obchodu. Tańczono trzy dni i trzy nocy z rzędu, a gdy się zaproszeni goście do swych domów rozjechali, ojciec pana młodego pragnąc odpocząć na stare lata, oddał synowi karczmę z całem gospodarstwem i wszystkiemi porządkami jakie się w niej znajdowały.
Na tych słowach starzec zakończył swoje opowiadanie.
Nastąpiło długie milczenie: siedzieliśmy wszyscy troje przed kominem, ogień dogorywał powoli rzucając od czasu do czasu chwilowe blaski.
— A potem co?—zapytałem.
— Dalej już nic nie ma ciekawego do powiedzenia, — rzekł karczmarz: żyli sobie spokojnie zajmując się swojemi obowiązkami, chwaląc Pana Boga, i byliby zupełnie szczęśliwemi gdyby Niebo pobłogosławiło ich związek doczekaniem się potomstwa, tej jednej bowiem pociechy nie mieli nigdy.
— Ah! jakżebym pragnął zobaczyć kiedy ową dzielną, śmiałą i odważną Magdusię.
— Gdyby zaś pan ją ujrzał, to cobyś uczynił?
— Uściskałbym ją serdecznie jak na to zasługuje.
— Nic nie przeszkadza uskutecznić to żądanie, — rzecze staruszka uśmiechając się do męża:—ja bowiem jestem ową Magdusią, a oto mój stary poczciwy Janek, z którym kilkadziesiąt lat w niezachwianej zgodzie przeżyłam.
Nie potrzebuję wam dodać żem z prawdziwem zadowoleniem przycisnął do swej piersi siwą głowę zgrzybiałej niewiasty.
Dawno już zacny i poważny wiekiem sąsiad nasz przestał mówić, a my zajęci szczegółami tyle ciekawego zdarzenia słuchaliśmy jeszcze, spodziewając się dalszego ciągu historji.
Gdy jednak pan Trzciński wciąż milczał, zapytałem:
— A co się później stało z karczmarzem i heroiczną jego małżonką?
— Cóż się stać miało jeżeli nie to co po upływie lat z nami wszystkiemi się stanie: leżą oboje w spokoju ciszy cmentarnej. Zapomnieliście kochani sąsiedzi iż chwila, w której mi poczciwy karczmarz opowiadał dzieje swojej młodości oddawna już minęła: młodzi przemienili się jak ja w starców, a starcy legli w mogiłach — taka bowiem jest kolej wszystkich spraw ludzkich na tym bożym świecie.
KONIEC.

Echo Łódzkie 1928 listopad

78-letni ojciec podpalił zagrodę córki. Zemsta za złe traktowanie. Onegdaj wieczorem nad wsią Kurek, gminy Gruszczyce, pod Sieradzem zajaśniała krwawa łuna pożaru. Paliło się gospodarstwo małżonków Stanisława i Marjanny Fochtów. Zanim straż okoliczna pośpieszyła na ratunek gospodarka Fochtów spłonęła doszczętnie. Ocalono jedynie inwentarz żywy oraz część narzędzi rolniczych. Pożar jak wykazało dochodzenie był dziełem zbrodniczego podpalenia. Śledztwo policyjne wykryło niebawem sprawcę. Okazał się nim .... Fochta 78-letni Jan Kaliński, zamieszkały w sąsiedniej wsi Bukowcu. Staruszek — podpalacz .....dany przez organa śledcze przyznał się do inkryminowanej mu zbrodni wyjaśniając zarazem powody, które skłoniły go do tego czynu. Jak wynika z zeznań staruszka mieszkał on kiedyś u Fochtów. Córka — Marjanna Fochtowa morzyła go głodem i traktowała źle. Koliński nie mogąc znieś tych szykan opuścił dom córki i udał sie do znajomych. Po paru dniach pałając zemstą do skąpej córki i zięcia, który ...... wziął go w obronę podpalił ich zagrodę. Jana Kolińskiego osadzono w więzieniu w Sieradzu. 


Łódzki Dziennik Urzędowy 1933 nr 21

ROZPORZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO
z dn. 19 październ. 1933 r. L. SA. II. 12/14/33
o podziale obszaru gmin wiejskich powiatu sieradzkiego na gromady.
Po wysłuchaniu opinji rad gminnych i wydziału powiatowego, zgodnie z uchwałą Wydziału Wojewódzkiego z dnia 18 października 1933 r. na podstawie art. 107 ustawy z dnia 23. III. 1933 r. o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego (Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 294) postanawiam co następuje:
§ 1.
VI. Obszar gminy wiejskiej Godynice dzieli się na gromady:
12. Wojtyszki, obejmującą: wieś Ciągnisze, leśn. Kurek, wieś Wojtyszki.
§ 2.
Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Staroście Powiatowemu Sieradzkiemu.
§ 3.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.
Wojewoda:
wz. (—) A. Potocki
Wicewojewoda


czwartek, 21 listopada 2013

Tarnówka

Taryfa Podymnego 1775 r.
Tarnowka, wieś, woj. łęczyckie, powiat łęczycki, własność szlachecka, 12 dymów.

Tarnówka, część wsi Tarnowa w gm. Poddębice zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

1915 r.

1992 r.

Gazeta Warszawska 1824 nr 186

Sąd Policyi Poprawczey Wydziału Łęczyckiego. — Wzywa wszelkie Władze tak cywilne iako i woyskowe, aby Bogumiła Roźnieckiego o kradzież obwinionego w transporcie zbiegłego śledziły, wyśledzonego przyaresztowały i onego Sądowi naszemu pod ścisłą strażą dostawić raczyły. Opis zbiegłego iest następuiący: Imie Bogumił nazywa się, Rożniecki, rodem z wsi Tarnowki Obwodu Łęczyckiego Woiewództwa Mazowieckiego, liczy lat 42, religii katolickiey, ostatni pobyt miasto Piotrków Obwód Sieradzki, wzrostu niskiego, twarzy pociągłey, włosów szatyn, oczu niebieskich, w czasie ucieczki miał na sobie sukmanów dwie, spodnie płócienne, bóty, kaszkiet biały, — W Łęczycy dnia 11 Listopada 1824 roku.
Ziemięcki.


Dziennik Warszawski 1864 nr 266

(N. D. 5765) Dyrekcja Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego Gubernji Warszawskiej w Warszawie.
Podaje do powszechnej wiadomości, iż na zasadzie art. 7, Postanowienia Rady Administracyjnej z dnia 28 Czerwca (10 Lipca) 1860 roku i upoważnień przez Dyrekcję Główną udzielonych, następujące dobra ziemskie jako zalegające w ratach Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu należnych, wystawione są na przedaż przymusową, przez licytacje publiczne, które odbywać się będą w Warszawie przy ulicy Miodowej pod Nr. 487, w Kancelarjach Rejentów niżej wyrażonych:
20. Golice, z przyległościami Małe, Tarnówka, Mrowiczna z wszystkiemi przyległościami i przynależytościami. w Okręgu Zgierskim, Powiecie Łęczyckim, raty zaległe w chwili zarządzenia sprzedaży wynoszą rs. 309 kop. 69, vadjum do licytacji rs. 1500, licytacja rozpocznie się od sumy rs. 8346 kop. 25, termin sprzedaży d. 12 (24) Sierpnia 1865 r. przed Rejentem Kanc. Ziem. Stanisławem Jasińskim.
Sprzedaże wzmiankowane odbędą się w terminach wyżej oznaczonych, poczynając od godziny 10 z rana w obec Radcy Dyrekcji Szczegółowej; gdyby zaś Rejent przed którym sprzedaż ma się odbywać był przeszkodzony, przedaż odbędzie się w jego kancelarji przed innym Rejentem który go zastąpi.
Warunki licytacyjne są do przejrzenia w właściwych księgach wieczystych i w biurze Dyrekcji Szczegółowej.
Warszawa d. 3 (15) Listopada 1864 r.
za Prezesa, Zabokrzecki.
Pisarz, Suski.

Dziennik Warszawski 1866 nr 188

(N. D. 5222). Pisarz Trybunału Cywilnego i Gubernji Warszawskiej w Warszawie.
Stosownie do art. 682 K. P. S. wiadomo czyni, iż na żądanie Włodzimiery z Basińskich, Karola Helwig obywatela małżonki w asystencji męża czyniącej czyli obojga małżonków Helwig w mieście Sieradzu Gubernji Warszawskiej zamieszkałych, a zamieszkanie prawne do tego interesu i całego postępowania subhastacyjnego u Zygmunta Krysińskiego Obrońcy przy Warszawskich departamentach Rządzącego Senatu w Warszawie pod Nr. 492 zamieszkałego, obrane mających, w poszukiwaniu sumy rsr. 1 800 z procentem 5% od dnia 9 Kwietnia 1859 r. i kosztów od Wilchelma Edwarda Zachert obywatela, właściciela dóbr ziemskich Golice z przyległościami w Okręgu Zgierskim Powiecie Łęczyckim Gubernji Warszawskiej położonych tamże zamieszkałego, protokółem Michała Wacława Markiewicza Komornika przy Trybunale tutejszym w dniu 21 Maja (2 Czerwca) 1866 r. sporządzonym w drodze Sądowej przymuszonego wywłaszczenia zajęte i zaaresztowane zostały
DOBRA ZIEMSKIE
Golice z przyległościami Małe Tarnówka w Okręgu Zgierskim Powiecie Łęczyckim Gubernji Warszawskiej Gminie Kałów parafji Tur pod jurisdykcją Sądu Pokoju Okręgu Zgierskiego w mieście Łodzi położone prawem własności do egzekwowanego dłużnika Wilchelma Edwarda dwóch imion Zachert należące i w tegoż posiadaniu prócz folwarku Małe, który jest w dzierżawie Wiktora i Wiktorji z Jekrzyckich małżonków Stempowskich na lat sześć od dnia 12 (24) Czerwca 1866 r. za cenę rocznie rs. 675 stosownie do kontraktu w dniu 30 Maja (11 Czerwca) 1862 roku przed Janem Kurzykowskim Rejentem zdziałanego z wyłączeniem młyna wodnego z Jagielnikiem w obrębie tegoż folwarku będącego zostające, poszukiwaną wierzytelnością hypotecznie obciążone ogólnej rozległości około mórg 1.558 prętów 91 (z których lasu jest mórg 350 prętów 196) zawierające.
Na gruncie tych dóbr są następujące zabudowania:
Wieś Golice.
1. Dwór masiv murowany gontami kryty, trzy kominy murowane mający.
Ogród oparkaniony i osztachetowany w części, w którym jest aleja kasztanów i kilkadziesiąt drzewek owocowych i tyleż krzewów, po za ogrodem zaś jest kawał bagna drzewami dzikiemi zarosły.
Kloaka z desek gontami kryta i parsk ziemią osypany.
Zabudowania folwarczne.
2. Zabudowanie masiv murowane gontami kryte.
3. Spichrz masiy murowany gontami kryty, pod którym są piwnice.
4. Stodoła w pruski mur zbudowana słomą kryta.
5. Stodoła również w pruski mur zbudowana słomą kryta, w której mieści się młockarnia i sieczkarnia z maneżem na zewnątrz.
6. Owczarnia masiv murowana gontami kryta.
7. Chlewek z drzewa pokryty słomą.
8. Studnia balami cembrowana z żurawiem i kubłem.
9. Domek z bali w słupy gontami kryty z kominem murowanym.
10. Dzwonek na słupku drewnianym.
11. Gołębnik z drzewa na słupka drewnianym blachą w części obity.
12. Chałupa w pruski mur z kominem zawalonym nie zamieszkała.
13. Obora murowana gontami kryta, przy tej jest chlewik słomą pokryty.
14. Gorzelnia murowana gontami kryta kominów murowanych nad dach wyprowadzonych 3 mająca, w gorzelni tej są dwa aparaty Pistorjusza z talerzami, rurami komunikacyjnemi i wszystkiemi przyrządami.
15. Zabudowanie w pruski mur gontami kryte, w którym mieści się kierat do mielenia kartefli i lasy do suszenia słodu.
16. Słodownia z drzewa gontami kryta o jednym kominie murowanym.
17. Piecyk murowany do suszenia lnu o jednym kominie murowanym dachówką kryty.
18. Staw zarybiony.
19. Młyn z drzewa gontami kryty o jednym kominie murowanym.
20. Szopa z belek chrustem wyplatana słomą kryta.
21. Domek z drzewa gontami kryty, jeden komin murowany mający.
22. Karczma murowana gontami kryta o jednym kominie murowanym, z przystawką na czterech filarach murowanych wspartą, z tyłu zaś jest przystawka z drzewa słomą kryta.
23. Zabudowanie w pruski mur słomą kryte z dwoma kominami.
24. Karczma z bali gontami kryta z kominem murowanym.
Nadmienia się, że karczma powyższa podobno ma należeć do włościan.
25. Staw czyli sadzawka nie zarybiona.
Folwark Małe.
1. Dwór z drzewa słomą kryty z kominem murowanym.
Przed domem tym jest ogródek płotem z żerdzi ogrodzony, w którym jest kilka drzew dzikich i owocowych, który przerzyna struga i na niej jest urządzony mostek z drzewa.
2. Chlewek z drzewa słomą kryty.
3. Owczarnia z bali słomą kryta.
4. Stodoła z drzewa słomą kryta, w której znajduje się sieczkarnia i młockarnia z maneżem na zewnątrz bez przykrycia, które to maszyna i maneż są własnością dzierżawców Stępowskich.
5. Olendernia z bali słomą kryta.
6. Czworaki z bali słomą kryte z kominem murowanym.
7. Chlewek z bali słomą kryty.
8. Karczma z drzewa gontami kryta o jednym kominie murowanym.
9. Chlewek z bali słomą kryty.
10. Stajnia z bali słomą kryta.
11. Studnia balami cembrowana z żurawiem bez kubełka.
W dobrach powyższych znajdują się gospodarze, lecz ci są uwłaszczeni, z młyna i włóki gruntu, Beker płaci, rocznie rs. 30; Pejsach Karbowicz z pachtu krów płaci rocznie rsr. 450; z młyna na stawie Lewandowski Jan płaci rocznie rs. 45, i z karczmy Ferdynand Ekert płaci rocznie rs. 45. Obszerniejsze opisanie powyż zajętych i zaaresztowanych dóbr znajduje się w akcie zajęcia u sprzedażą dyrygującego Zygmunta Krysińskiego Obrońcy przy Warszawskich Departamentach Rządzącego Senatu w Warszawie pod Nr. 492 zamieszkałego, zaś zbiór objaśnień i warunki sprzedaży w Kancelarji Trybunału tutejszego w wydziale I złożone przejrzane być mogą.
Zajęcie w kopiach doręczono:
1. Heliodorowi Janiszewskiemu, Pisarzowi Sądu Pokoju Okręgu Zgierskiego w mieście Łodzi Okręgu Zgierskim urzędującemu i mieszkającemu na ręce własne dnia 18 (30) Czerwca 1866 r.
2. Marcinowi Karolak wójtowi Gminy Kały, do której dobra Golice należą, we wsi Wilczycy tejże Gminie Kały kancelarją i mieszkanie mającemu, na ręce własne dnia 16 (28) Czerwca 1866 r. Obudwom dnia 16 (28) i 18 (30) Czerwca 1866 r.
Wniesiono do księgi wieczystej dóbr Golice w Warszawie dnia 18 (30) Lipca 1866 r. a w dniu dzisiejszym do księgi zaaresztowań w Kancelarji Trybunału tutejszego na ten cel utrzymywanej wpisane zostało.
Pierwsza publikacja zbioru objaśnień i warunków sprzedaży odbędzie się na audjencji jawnej Trybunału Cywilnego Gubernji Warszawskiej w Warszawie w wydziale I w miejscu zwykłych posiedzeń przy ulicy Długiej o godzinie 10 z rana dnia 26 Września (8 Października 1866 r. Sprzedażą dyrygować będzie Zygmunt Krysiński Obrońca przy Warszewskich Departamentach Rządzącego Senatu, którego zamieszkanie jest wyżej wskazane.
Warszawa d. 30 Lipca (11 Sierpnia) 1866 r.
Radca Dworu, Zgórski.
Wywieszono na tablicy w sali ustępowej Trybunału Cywilnego Gubernji Warszawskiej w Warszawie.
Warszawa d. 30 Lipca (11 Sierpnia) 1866 r.
Radca Dworu, Zgórski.

Kurjer Warszawski 1886 nr 51

= Z niedozoru.
We wsi Topoli Królewskiej, w powiecie łęczyckim, półtrzecioroczna Bronisia Marczak; we wsi Biernacice, pow. tureckim, 3-letnia Franciszka Dwornicka i we wsi Tarnówce 2-letnia Bronisława Oczak, pozostawione bez żadnego dozoru, zapaliły na sobie ubranie.
Wszystkie trzy dziewczynki od poniesionych poparzeń zmarły.  

środa, 20 listopada 2013

Ostrów

Słownik Geograficzny:  
Ostrów,  kol., pow. sieradzki, gm. i par. Zduńska Wola, odl. od Sieradza 16 w., ma 7 dm., 29 mk.

Spis 1925:
Ostrów, wś, pow. sieradzki, gm. Zduńska Wola. Budynki z przeznaczeniem mieszkalne 7. Ludność ogółem: 55. Mężczyzn 26, kobiet 29. Ludność wyznania rzymsko-katolickiego 44, ewangelickiego 11. Podało narodowość: polską 55.

Ostrów, część wsi Janiszewice w gm. Zduńska Wola zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

1915 r.

1992 r.

Obwieszczenia Publiczne 1931 nr 87

Wydział hipoteczny w Zduńskiej - Woli, obwieszcza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po zmarłych:
5) Janie - Karolu Lindnerze, właścicielu nieruchomości we wsi Ostrów położonej i Janie - Bogumile Lindnerze, nabywcy praw spadko­wych po tymże Janie - Karolu Lindnerze, do tejże nieruchomości rep. hip. Nr. 1 oznaczonej.
Termin zamknięcia powyższych postępowań spadkowych wyzna­czony został na dzień 6 maja 1932 roku, na godzinę 10 rano, w wydziale hipotecznym w Zduńskiej - Woli, ulica Złotnickiego 6.
We wskazanym terminie osoby interesowane osobiście lub przez pełnomocników winny zgłosić swoje prawa, pod skutkami prekluzji.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1933 nr 21

ROZPORZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO
z dn. 19 październ. 1933 r. L. SA. II. 12/14/33
o podziale obszaru gmin wiejskich powiatu sieradzkiego na gromady.
Po wysłuchaniu opinji rad gminnych i wydziału powiatowego, zgodnie z uchwałą Wydziału Wojewódzkiego z dnia 18 października 1933 r. na podstawie art. 107 ustawy z dnia 23. III. 1933 r. o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego (Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 294) postanawiam co następuje:
§ 1.
XVIII. Obszar gminy wiejskiej Zduńska- Wola dzieli się na gromady:
13. Osmolin, obejmującą: wieś Osmolin, folwark Osmolin kolonję, kolonję Osmolin Nr. 1, wieś Ostrów.
§ 2.
Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Staroście Powiatowemu Sieradzkiemu.
§ 3.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.
Wojewoda:
wz. (—) A. Potocki
Wicewojewoda

Obwieszczenia Publiczne 1934 nr 8

Wydział hipoteczny w Zduńskiej-Woli obwieszcza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po zmarłych:
3) Edwardzie i Krystynie małżonkach Krauze, i Bercie Labschowej, wierzycielach sumy 1.000 rub. z 7 1/2 % i kaucją 100 rb., zabezpie­czonej na nieruchomości we wsi Ostrów położonej, Nr. 1 rep. hip. ozna­czonej;
Termin zamknięcia powyższych postępowań spadkowych wy­znaczony został na dzień 1 sierpnia 1934 roku na godzinę 10 rano, w kancelarji wydziału hipotecznego w Zduńskiej-Woli, ul. Złotnickie­go 6.

We wskazanym terminie osoby interesowane osobiście lub też przez pełnomocników winne zgłosić swoje prawa, pod skutkami prekluzji.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1934 nr 15

OGŁOSZENIE Komisji Wspólnego Planu Zabudowania mZduńskiej Woli i okolic sąsiednich
z dnia 24. VII. 34. Ł. 10/34
(ustanowionej dekretem wojewody łódzkiego z dnia 4 sierpnia 1933 r. za Nr. K. B. IV-31/2.
o przystąpieniu do sporządzenia ogólnego planu zabudowania m. Zduńskiej Woli i okolic.
Przystępując na podstawie art. 23 rozporządzenia Prezydenta Rzplitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanem i zabudowaniu osiedli (Dz. U. R. P. Nr. 23 ex 1928, poz. 202) do sporządzenia ogólnego planu zabudowania wspólnie dla: 1) miasta Zduńskiej Woli, 2) wsi: Rozomyśl, Osmolin, Krobanówek, Karsznice, Zduny, Stęszyce, Krobanów, Opiesin, Ostrów, Czechy, Ogrodziska, Kolonji Maciejew, Osmolin-folwark, Henryków, Józefka, Osmolin, Opiesin, Janiszewice, Ochraniew, Ochraniew Nr. 1, Biały Łuk, majątków Karsznice, Krobanowek, folwarku Janiszewice — w gminie Zduńska Wola położonych, 3) wsi lzabelów, folwarku Tymienice — w gminie Wojsławice położonych i 4) wsi Swędziejewice, Paprotnia, Nowe Miasto, majątków Paprotnia, Swędziejewice w gminie Zapolice położonych, obejmującego obszar ok. 3000 ha, Komisja wspólnego Planu Zabudowania m. Zduńskiej Woli i sąsiednich okolic podaje o tem zgodnie z art. 25 cytowanego rozporządzenia do publicznej wiadomości. Z treścią mającego być sporządzonym, projektu planu zabudowania interesowani mogą zaznajomić się w Zarządzie Miejskim m. Zduńskiej Woli w okresie od dnia 15 listopada r. b. do dnia 30 listopada r. b. w godzinach od 10-ej do 13-ej codziennie z wyjątkiem sobót, niedziel i dni świątecznych.
W okresie od 1 grudnia r. b. do 15 grudnia r. b. interesowani mogą zgłaszać do Komisji Wspólnego Planu Zabudowania miasta Zduńskiej Woli i okolic sąsiednich wnioski, dotyczące wyżej wymienionego planu zabudowania.
Przewodniczący Komisji:
(—) Inż. St. Boryssowicz
Starosta.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1937 nr 10

ZARZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO
z dnia 20 kwietnia 1937 r. Nr. KB. IV-4/27-3
o uznaniu niektórych terenów, w otoczeniu m. Zduńskiej Woli na obszarze gminy Zduńska Wola, powiatu Sieradzkiego oraz gm. Zapolice pow. Łaskiego za podpadające pod przepisy art. 52 ustawy z dn. 14 lipca 1936 r. (Dz. U. R. P. Nr. poz. 405 z r. 1936) o zmianie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz. U. R. P. Nr. 23, poz. 202 z r. 1928).
Na podstawie art. 53 ust. 1 punkt d i ustęp 2 ustawy z dn. 14 lipca 1936 r. (Dz. U R. P. Nr. 56, poz. 405 z r. 1936) o zmianie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz. U. R. P. Nr. 23, poz. 202 z 1928 r.) — po wysłuchaniu (w myśl art. 53 ust. 2 cytowanej ustawy) w pinii Łódzkiej Izby Rolniczej z dn. 6 lutego 1937 r. Nr. VIII. J/31 oraz z dn. 18 marca 1937 r. Nr. VIII. J/31.
uznaję
niżej wyszczególnione tereny w gminie Zduńska Wola powiatu Sieradzkiego oraz w gminie Zapolice powiatu łaskiego za podpadające pod przepisy art. 52 wspomnianej wyżej ustawy, które to tereny będą mogły być dzielone na dwie lub więcej części tylko na podstawie zatwierdzonego przez władze budowlane planu parcelacji:
A. Gmina Zduńska Wola, pow. Sieradzki
10. Z gromady w. Osmolin: wieś Osmolin, kol. Osmolin, kol. Nr. 1 Osmolin, w. Ostrów.
Zarządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.
Wojewoda:
(—) Al. Hauke-Nowak.

Obwieszczenia Publiczne 1938 nr 34

Regulacje hipoteczne.
Wydział Hipoteczny w Zduńskiej-Woli, obwieszcza, że na dzień 1 sierpnia 1938 roku, wyznaczony został termin pierwiastkowych regula­cji hipotek dla:
1) działek gruntu, nabytych na rzecz Skarbu Państwa, pod budowę kolei Herby-Nowe — Gdynia: we wsi Krobanowie, gm. Zduńska-Wola, ogólnej przestrzeni 9 ha 404 m kw, oznaczonych nr nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12,, 13, 14, 15, 16 i 17 na planie mierniczego W. Kondratowi­cza; we wsi Krobanówku, tejże gminy Zduńska-Wola, ogólnej przestrze­ni 2 ha 6230 m kw, oznaczonych nr nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 i 20 na tymże planie; we wsi Ostrów, tejże gmi­ny Zduńska-Wola, ogólnej przestrzeni 1525 m kw, oznaczonych nr nr 3, 4 i 5 na tymże planie; we wsi Dziewulin, gminy Szadek, ogólnej prze­strzeni 5888 m kw, oznaczonych nr nr 1, 2, 3, 4, 5 i 6 na tymże planie; we wsi Wielka-Wieś, tejże gminy Szadek, ogólnej przestrzeni 2 ha 9570 m kw, oznaczonych nr nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 na tymże pla­nie i we wsi Wólka Wojsławska, gminy Wojsławice, powiatu sieradzkie­go, województwa łódzkiego, ogólnej przestrzeni 1 ha 6949 m kw, ozna­czonych nr nr 1, 2, 2a, 3 i 4 na tymże planie, czyli razem obejmujących ogólnej przestrzeni 17 ha 0566 m kw;

W powyższym terminie osoby interesowane winny zgłosić w kan­celarii Wydziału Hipoteczengo w Zduńskiej-Woli, prawa swoje do wy­żej wymienionych nieruchomości pod skutkami prekluzji z art. 154 i 160 Ust. Hip. 21/38.

Zalesie

Zalesie, osada w gm. Sędziejowice zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

1915 r.

1992 r.


Zagajniki

Zagajniki, część wsi Dobroń w gm. Dobroń zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

1915 r.

1992 r.
  

Wygoda

Wygoda, osada w gm. Sędziejowice zaznaczona na mapie Karte des Westlichen Russlands z 1915 r.

1915 r.

1992 r.