Nowa Wieś

Taryfa Podymnego 1775 r. (?)

Nowa wieś, wieś, woj. łęczyckie, powiat łęczycki, własność szlachecka, 5 dymów.

Taryfa Podymnego 1775 r. (?)

Nowa wieś ditto, wieś, woj. łęczyckie, powiat łęczycki, własność szlachecka, 12 dymów.

Czajkowski 1783-84 r.

Nowa Wies, parafia tur, dekanat łęczycki, diecezja gnieźnieńska, województwo łęczyckie, powiat łęczycki, własność: (Grzegorz) Czarnecki, wojski większy inowłodzki.

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827 r.

Nowa wieś, województwo Mazowieckie, obwód Łęczycki, powiat Zgierski, parafia Tur, własność prywatna. Ilość domów 9, ludność 90, odległość od miasta obwodowego 2 1/2.

Słownik Geograficzny:  

Nowawieś, wś i folw., pow. łęczycki, gm. Gostków, par. Tur, odl. od Łęczycy 20 w.; wś ma 9 dm., 96 mk.; folw. 9 dm , 59 mk. W 1827 r. 9 dm., 90 mk. Według Lib. Ben. Łask. (II, 367) łany folwarczne dawały dziesięcinę proboszczowi w Turze, zaś łany kmiece dawały po 6 groszy dziesięciny w połowie proboszczowi, w połowie zaś kolegiacie łęczyckiej. Według regest. pobor. z 1576 r. N., w par. Thur, była własn. Andrzeja Dembowskiego, miała 9 łanów 1 pusty i 12 kolon. (Pawiński, Wielkop., II, 68) Dobra N. i Ujazd składały się w 1871 r. z fol. i wsi N., Ujazd, Trzeszkowice i Plewnik oraz kol. Aleksandrówka. Rozl. mr. 1668; gr. or. i ogr. mr. 1180, łąk mr. 188, pastw. mr. 39, wody mr. 6, lasu mr. 195, zarośli mr. 13, nieuż. mr. 47; bud. mur. 5, z drzewa 27; płodozmian 4 polowy. Wś N. os. 16, z gr. mr. 14; wś Plewnik os. 9, z gr. mr. 14; wś Truszkowice os. 19, z gr. mr. 110; wś Ujazd os. 17, z gr. mr.; 347; kol. Aleksandrówka os. 33, z gr. mr. 66.

Spis 1925:

Nowa Wieś, wś i folw., pow. łęczycki, gm. Gostków. Budynki z przeznaczeniem mieszkalne wś 6, folw. 8. Ludność ogółem: wś 50, folw. 136. Mężczyzn wś 24, folw. 64, kobiet wś 26, folw. 72. Ludność wyznania rzymsko-katolickiego wś 50, folw. 136. Podało narodowość: polską wś 50, folw. 136.

Wikipedia:

Nowa Wieś-wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie poddębickim, w gminie Wartkowice. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.

Elżbieta Halina Nejman Majątki (Szlachta Sieradzka XIX wieku Herbarz)

NOWA WIEŚ par. Tur, p. poddębicki w 1576 roku była własnością Andrzeja Dembowskiego miała 9 łanów i 12 kolonistów, współcześnie ma 9 domów i 96 mieszkańców. Dobra w 1871 roku składały się z folwarków i wsi Nowa Wieś, Ujazd, Trzeszkowice i Plewnik oraz kolonii Aleksandrówka o areale 1668 mg w tym pod pługiem 1180 mg. (SGKP t.7, s.199).

1992 r.

Akta metrykalne (Parafia Poddębice) 1757

Czerwiec

Chropy

20. Ja, jak wyżej, ochrzciłem urodzonego 8-go bieżącego miesiąca syna, któremu nadano imiona Felicjan, Antoni Jan, Wielmożnych i Urodzonych Państwa Adama i Ludwiki z Łączkowskich Truszkowskich, prawowitych małżonków, posesorów połowy Chropów. Rodzice chrzestni Wielmożny i Urodzony Pan Eustachy Suchorski z Sędowa i Wielmożna Pani Aleksandra z Łąckich Czarnecka burgrabiowie gostyńscy z Nowej Wsi, z drugiej strony Urodzony Pan Teodor Truszkowski brat brat rodzony rodzica z Urodzoną panna Truszkowską swoją siostrą także rodzoną.

Akta metrykalne (Parafia Poddębice) 1802

Chropy A.D. 1802, dnia 4 sierpnia. Ja, Kazimierz Jarochowski prepozyt poddębicki, poprzedziwszy wszystkimi zapowiedziami w kolejnych dniach niedziel wobec zgromadzonego ludu i Boga, prawowity związek małżeński, nie znajdując żadnych kanonicznych przeszkód, Wielmożnego Andrzeja Wiewiorowskiego kawalera lat 26, syna Wielmożnego Jana Wiewiorowskiego stolnika owruckiego i Wielmożnej Marianny z Szołowskich również prawowitych małżonkówm z jednej i Barbarę z Sypniewskich córkę Urodzonego Wawrzyńca Sypniewskiego z Urodzonej Franciszki z Jasieńskich prawowitych małżonków i przedtem Wielmożnego Macieja Skotnickiego stolnika halickiego małżonki, świadków ? Najjaśniejszego naszego konsystorza łowickiego pod dniem 17 listopada 1797 roku i ? błogosławiłem ? Ignacego Czarneckiego dziedzica dóbr Kossowa z przyległościami, Antoniego ?rodzkiego cześnika kaliskiego posesora dóbr Poddębic z przyległościami, Kazimierza Dąmbrowskiego posesora zastawnego dóbr Nowej Wsi z przyległościami i wielu innych wiarygodnych.

Gazeta Warszawska 1823 nr 107

Noteryiusz Publiczny Powiatu Zgierskiego zawiadomia Szanowną Publiczność, iż w dniu 21 Lipca r. b. o godzinie 9 zrana i następnych, na gruncie Nowey Wsi w Powiecie tuteyszym w odległości od miasta Łęczycy mil dwie, od Poddębic pół mili leżącey przez publiczną licytacyią za pieniądze natychmiast płacić się winne, następuiące ruchomości sprzedane będą, iako to: bydło, konie, owce, trzoda, sprzęty gospodarskie, i tym podobne ruchomości, na rzecz pozostałych sukcessorów po niegdy ś. p. Kaźmierzu Dąbrowskim. Przeto na dzień powyższy chęć licytowania maiących wzywa. — Dan w Piątku d. 20 Czerwca 1823 r.

Józef Stokowski.

Gazeta Warszawska 1823 nr 190

Kommissyia Rządowa Sprawiedliwości.

W myśl Art: 118 Kodexu Cywil: ogłasza, iż Trybunał Cywilny Woiew: Mazowieckiego wyrokiem w dniu 6 Października r. b. na powództwo Domicelli z Dąbrowskich Ludwika Skrzyńskiego małżonki, w Nowey wsi Powiecie Łęczyckim Woiewodztwie Mazowieckiem zamieszkałey, przedstanowczo Wydanym, nakazał śledzenie nieprzytomnych Józefa, Nepomucena i Agapita Dąbrowskich braci powódki, którzy zaciągnąwszy się do woyska Polskiego, udali się w roku 1812 na kampaniią Rossyyską, i odtąd żadney o sobie nie dali wiadomości. Uskutecznienie rzeczonego śledztwa Sądowi Pokoiu Powiatu Łęczyckiego, poruczonem zostało.

W Warszawie d. 8 Listopada 1825 r.

Minister Prezyduiący:

M. Badeni.

Za Sekretarza Jeneralnego:

K. Hoffman.

Gazeta Korrespondenta Warszawskiego y Zagranicznego 1825 nr 30

Gdy przez nastąpioną w dniu 8 Września 1822 r. śmierć niegdy Kaźmierza Dąbrowskiego spadek się otworzył, celem przeto przepisania własności prawa zastawy z powodu wierzytelności zastawney 120,000 złop: niemniey summ 120,000 złop: i 30,553 zło: na dobrach Nowa wieś z częścią na Plewniku Truszkawice i części Uiazdu lit: B. w Powiecie Zgierskim, Woiewództwie Mazowieckiem leżących, zabezpieczonych, na imie Sukcessorów tegoż spadkodawcy Kaźmierza Dąbrowskiego, oznacza się termin na dzień dziewiętnasty Lutego 1826 r. na godzinę 10 zrana w Kancellaryi Hypoteczney Woiewództwa Mazowieckiego.

w Warszawie d. 19 Lutego 1825 r.

Reient Kancellaryi Ziemiańskiey

Woiewództwa Mazowieckiego

Wincenty Połczyński.

Powszechny Dziennik Krajowy 1831 nr 148

Reient Powiatu Zgierskiego. Zawiadomia publiczność, 1mo iż dobra Nawa, wieś Truszkawiec, Uiazd i Plewnik,. 2do dobra Różyce, Chrząstowek i część w Rozycach szlacheckich, w powiecie tuteyszym, obwodzie Łęczyckim położone, dobra pierwsze w dniu 31 miesiąca maia r. b. o godzinie 9 z rana, dobra drugie w tem że samym dniu o godzinie 3 z południa w trzechletnią dzierzawę od dnia 24 czerwca r. b. poczynać się maiącą przez publiczną licytacyą w kancellaryi podpisanego Reienta wypuszczone będą i w teyże kancellaryi o warunkach do licytacyi każdy chęć maiący dowiedzieć się może, i co do dobr pierwszych w vadium 2000 złp. zaopatrzyć się winien, przeto chęć licytowania maiących na powyżey oznaczony termin wzywa. Ozorków dnia 14 kwietnia 1831 Józef Stokowski.

Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1845 nr 212

(N. D. 4199) Sąd Policyi Poprawczej Wydziału Łęczyckiego

Wzywa wszelkie Władze tak cywilne jako i wojskowe nad bezpieczeństwem powszechnem w kraju czuwające aby obwinionych o kradzież zbrodniową Kacpra Paderę i Franciszka Pilarczyka wyrobników z gminy Nowa wieś Okręgu Zgierskiego ukrywających się przed wymiarem sprawiedliwości ściśle śledziły, a w razie ujęcia najbliższemu Sądowi dostawić poleciły celem odesłania ich do domu badań w Łęczycy. Rysopis Kacper Padera przybierający imie Kazimierza wzrostu dobrego, twarzy ściągłéj, włosów blond, oczu niebieskich, nosa miernego, ma lat 58, Franciszek Pilarczyk wzrostu miernego, twarzy ściągłej włosów blond, oczu niebieskich, nosa długiego ma lat 27.

Łęczyca dnia 4 (16) Sierpnia 1845 roku.

Za Sędziego Prezydującego,

Assessor Dobrski.

Gazeta Codzienna 1859 nr 302

Nekrologja. W dniu 12tym października, roku bieżącego, w dobrach dziedzicznych Nowawieś, w powiecie Łęczyckim leżących, zmarł niegdyś sędzia pokoju, powiatu Zgierskiego ś. p. Ludwik Skrzyński, pięknego doczekawszy się wieku, bo lat 79, co zawsze uważanem bywa za szczególną łaskę i błogosławieństwo Boże! A i któż słuszniéj na nie od nieboszczyka zasłużył! Od lat młodzieńczych zrozumiał ś. p. Skrzyński, że Bóg życiu ludzkiemu cel pracy zakłada, że skutkiem jéj być ma wychowanie w poczciwości i rozumie pozostającego po nas pokolenia, i téj powinności święcie dopełnił. Widzimy na liczne latorośle rozrodzony szczep jego, a że koło nich nieustanie chodził, dla tego mu Bóg w nagrodę dozwolił doczekać się w potomkach, że jego staranie wniwecz nie poszło. Oprócz obowiązków ojca, człowiek przynosi z sobą na ten świat obowiązki obywatela; czyż tym zadość nie uczynił nieboszczyk? zgodny, i usłużny sąsiad, łagodny i dobroczynny dziedzic. Liczny zjazd obywatelstwa na jego pogrzebie, chętny udział jaki jego właśni i okoliczni włościanie, wzięli w oddaniu mu ostatniéj przysługi, świadczą że na jedynym skarbie, który człowiek z tego doczesnego swego przytułku na wieczną drogę z sobą zabiera, a który mu tylko ludzie życzliwi dać mogą, na powszechnem żalu, jemu nie zbywało. Ciche zasługi, jakie zmarły w rodzinie i w społeczeństwie położył, zapewniają mu dozgonną u nich pamięć, będzie on przez swe dzieci i wnuki znów ich dzieciom za przykład wspominany, a jakaż jest pożądańsza dla człowieka pamięć, jak ta, którą w sercu przyjaciół i krewnych po sobie zostawia. Pamięć naszą u świata zacierają nowo na scenę występujący ludzie, pamięć dobrego ojca trwa u jego potomków, pamięć dobrego sąsiada pozostaje w okolicy, dla tego téż najlepiéj pojmuje zadanie życia, kto jak nieboszczyk stara się być dobrym ojcem i obywatelem. Po wspaniałym pogrzebie w parafjalnym kościele zwłoki zmarłego zgodnie z jego wolą przewiezione zostały do Niewiesza, dóbr jego zięcia, kędy obok dawniéj pogrzebanych zwłok jego małżonki, na wieczny spoczynek zostały złożone.

Kurjer Warszawski 1859 nr 303

Wd.12 z.m., w dobrach dziedzicznych Nowa wieś, w Pcie Łęczyckim, umarł dożywszy lat 79, ś. Ludwik Skrzyński, b. Sędzia Pokoju Ptu Zgierskiego.

Kurjer Warszawski 1866 nr 198

Komisja Likwidacyjna w Królestwie Polskiem, podaje do powszechnej wiadomości, iż wynagrodzenia likwidacyjne: w ilości rs. 9,656 k. 60, przypadające na mocy rozporządzenia Komisji z dnia 13 (25) Sierpnia r. b., Alexandrowi Skrzyńskiemu, właścicielowi dóbr NowaWieś, położonych w Gubernji Warszawskiej, Powiecie Łęczyckim, Gminie Gostków, wysłane zostało do Kassy Ptu Warszawskiego, celem wypłaty komu należy.

Gazeta Sądowa Warszawska 1888 nr 2

KRONIKA CYWILNA. Nowa faza w kwestyi opłaty czteroprocentowéj od przelewu własności nieruchomej. Jak wiadomo, wydział hypoteczny Sądu okręgowego kaliskiego w odnośnych księgach wieczystych, z urzędu powpisywał w dziale czwartym ostrzeżenia dla zabezpieczenia opłaty czteroprocentowej od aktów zeznanych przed 1(13) Lipca 1884 roku lecz zatwierdzonych po téj dacie. Wpisy te wciągnięte zostały bez żadnego żądania ze strony skarbu, a jedynie na podstawie decyzyj Wydziału hypotecznego brzmiących jak następuje: „Na skutek monitum starszego rewizora Izby obrachunkowej warszawskiej, Strasburgera, wydział hypoteczny nakazuje wpisanie do wykazu niniejszej księgi hypotecznéj treści poniższej:” Tu następuję redakcya ostrzeżenia, ułożona przez sam wydział hypoteczny. Co więcej, jeśli w odnośnych księgach figurowały należności zahypotekowane po dacie kontraktu obciążonego opłatą czteroprocentową, wydział w tejże decyzyi i bez żadnych motywów, nakazał zapisanie ułożonych przez siebie wzmianek, iż przed temi należnościami służy pierwszeństwo świeżo zaintabulowanéj opłacie czteroprocentowéj. Od takich decyzyj podane zostały do Izby sądowej w Departamencie III-m appellacye, z których trzy dotąd rozstrzygnięte zostały a mianowicie: dwie appellacye Grabryela Skrzyńskiego, jako nabywcy dóbr Nowa-Wieś i Wartkowice, oraz appellacya małż. Kolbe, jako nabywców dóbr Witonia. Skargi Skrzyńskiego osądzone zostały w dniu 31 Października (12 Listopada), zaś ostatnia w dniu 28 Listopada (9 Grudnia) r. z. Zaskarżone decyzye Izba uchyliła i poczynione ostrzeżenia wykreślić nakazała. Motywa decyzyi w sprawach Skrzyńskiego, Izba sądowa rozwinęła i uzupełniła w sprawie małż. Kolbe, — w łącznem przeto zestawieniu Izba przyjęła następujące zasady. Przedewszystkiem Izba sądowa ze strony formalnej uznała, iż wydział hypoteczny nie był wylegitymowanym do zapisania ostrzeżeń quaestionis własną władzą, z takich pobudek: Wydział hypoteczny rozpoznaje kwestye dotyczące opłaty od przelewu, jedynie z tego powodu, iż od wniesienia tej opłaty zależy wpisanie do wykazu treści o przejściu własności, a nad intabulacyą treści czuwa tenże wydział; lecz gdy treść już wpisaną została, zwierzchność hypoteczna nie ma prawa wywoływać kwestyi tyczącej się opłaty; może to tylko robić skarb, na ogólnych zasadach. Niezależnie od tego, w myśl art. 1 i 20 Ust. hyp. wszelkie wpisy hypoteczne mogą być wciągnięte do wykazu jedynie na skutek żądania, objawionego przez strony, t. j. na skutek wniosków; wydział zaś zgoła nie jest władny przyjmować na siebie roli strony, i obciążać hypoteki bez żadnego żądania. Zachowanie tego przepisu ma jeszcze to szczególne znaczenie, iż pozwala osobie, obciążonej wpisem, działać przeciwko téj, która wpis uzyskała, Wreszcie wydział przy zapisywaniu ostrzeżeń winien, w myśl art. 139, Ust. hyp., baczyć, aby przepisy wskazane w art. 10, 137 i 138 tejże Ustawy były zachowane, co tu miejsca nie miało. Gdyby zaś poczynione ostrzeżenia uważać za hypotekę prawną wypływającą z art. 15 pr. o przy w. i hyp. z 1825 roku, to i w tym razie, intabulacya jest nielegalną, z powodu braku żądania i niezdecydowania przez wydział hypoteczny merytorycznie kwestyi, czy się opłata należy. Nakoniec wydział hypoteczny, zatwierdzając w swoim czasie kontrakty sprzedaży, uznał tem samem, iż opłata nie przypada skarbowi; obecnie więc w myśl ogólnych zasad proceduralnych, nie jest władny sam wywoływać kwestyę zasadności ówczesnej swéj decyzyi. Z tych wszystkich powodów Izba uznaje, iż wydział przekroczył swą władzę, nakazując intabulacyę proprio motu. Co do pierwszeństwa nadanego opłacie, przed wierzycielami, Izba uważa, iż przytoczone powyżej uchybienia większej jeszcze nabierają mocy odnośnie do wierzycieli hypotecznych, nie będących zgoła dłużnikami skarbu, a obciążonych decyzyą wydziału. Zasłania prócz tego wierzycieli art. II Ust. hyp., według którego czynności zatwierdzone nabywają charakteru praw rzeczowych, które mogą być wzruszone tylko w drodze akcyi sądowej. Przechodząc wreszcie do meritum, Izba zasadniczo rozstrzyga kwestyę wywołaną przez władze skarbowe i zgodnie z poprzedniemi już decyzyami w tymże Departamencie zapadłemi, orzeka, iż opłata czteroprocentowa od aktów przenoszących własność nieruchomą, zeznanych przed 1 (13) Lipca 1884 r., lecz po téj dacie zatwierdzonych, zgoła się nie należy. Uważa Izba, iż wydział zatwierdzając odnośne kontrakty, słusznie opłaty nie wymagał, gdyż z zestawienia art. 1, 11, 20 i innych Ust. hyp., i z ogólnego jéj ducha wynika, iż czynności zatwierdzone przez władzę hypoteczną nabierają, zupełnej mocy od dnia ich sporządzenia, lecz bynajmniej nie od daty zatwierdzenia; — moc przeto prawna kontraktów zeznanych przed 1 (13) Lipca 1884 r. nie może być uwarunkowaną pobraniem opłaty, wprowadzonej dopiero z dniem 1 (13) Lipca 1884 r. Kontrakty te mogłyby być pozbawione swéj ważności jedynie z mocy wyraźnego przepisu prawa; lecz takiego przepisu niema. Nowa bowiem Ustawa, t. j. art. VII Zdania Rady państwa z dnia 1 (13) Maja 1884 r. orzeka tylko, iż {na przyszłość, poczynając od dnia 1 (13) Lipca 1884 r., opłata pobieraną będzie przed wciągnięciem do wykazu wpisu przenoszącego własność; — przepis więc ten nie znajduje zastosowania do obecnych wypadków, podległych Ustawie stemplowej z 1863 roku. Nie można nie uznać całéj zasadności i słuszności poglądów Izby, tak w kwestyi formalnej, jak niemniej co do saméj istoty rzeczy. Ze swéj strony, uważamy za właściwe przytoczyć jeszcze dwa argumenty, wspierające powyższe zasady. Mamy na myśli przedewszystkiem art. 21 Ust. hyp. Stanowi on niejako syntezę całego prawa hypotecznego, orzekając kategorycznie i stanowczo, czem jest zatwierdzenie czynności przez zwierzchność hypoteczną, i jakie są jego skutki. Jest ono: ,,tylko rękojmią wiary publicznej względem osób trzecich” lecz „nie nadaje aktowi większéj mocy w stosunkach między samemi stronami, które go zawierały.” Niepojętem jest doprawdy jak wobec tego przepisu mogła się wywiązać tak groźna dla kraju kwestya. Toć opłata pobiera się od przejścia własności, skoro zaś akt, mający za przedmiot mianowicie i wyłącznie przeniesienie własności, otrzymuje moc zupełną między stronami od chwili jego zawarcia, a więc z tą chwilą, własność przeszła i opłata skarbowa, w owym momencie obowiązująca, pobraną być winna. Zatwierdzenie aktu, będąc jedynie rękojmią wiary publicznej dla osób trzecich, niema żadnego wpływu na przejście własności między stronami kontraktującemi. Taką jest bezpośrednia konsekwencya art: 21 Ust. hyp ; jest ona tak stanowczą, iż zbytecznem nawet wspierać ją powoływaniem się na art. 1583 Kod. cyw. fr. Prócz tego, mniemanie, iż w wypadkach, o jakich tu mowa, należy się opłata czteroprocentowa, pociągnęło by w logicznej konsekwencyi i uznanie, iż przed 1 (13) Lipca 1884 r. obowiązywały jednocześnie dwie różne ustawy, i w każdym poszczególnym wypadku nie było i nie mogło być wiadomem, którą z nich zastosować. Skoro bowiem pobranie téj lub innéj opłaty zawisłem ma być od tego, czy akt zatwierdzony zostanie przed 1(13) Lipca 1884 r., lub po 1 (13) Lipca 1884 roku, to strony kontraktujące i rejent spisujący akt, np. w Czerwcu 1884 r., nie wiedząc, kiedy wydział czynność rozpozna i zatwierdzi, — przed czy po 1 (13) Lipca 1884 r., nie byliby żadną miarą w stanie ustalić jaka mianowicie opłata ma być przy akcie pobraną. W téj niepewności zostając, zależąc od wypadku przyszłego i nie w ich mocy będącego, mieliby jedną tylko drogę wyjścia, — wstrzymać się od oznaczenia i pobrania opłaty; aż do chwili zatwierdzenia i następnie uiścić: 1/5 %, jeśli by zatwierdzenie nastąpiło przed 1 (13) Lipca, albo 4 % jeśli by nastąpiło po téj dacie. Do takiego absurdum doprowadziłby pogląd przeciwny dotychczasowym decyzyom Izby. Zbyteczném byłoby zwalczać go; wystarczy ta niesporna okoliczność, iż rejent przyjmujący czynność musi bezwarunkowo w samym akcie, kategorycznie i stanowczo oznaczyć, czy i jaka opłata od tego aktu przypada skarbowi i takową pobrać. Kategorycznemu zaś temu obowiązkowi rejent nie mógłby zadosyć uczynić, gdyby uznać, iż od aktów przyjmowanych przed 1 (13) Lipca należeć się będzie niewiadoma w chwili spisywania kontraktu opłata. I od jakiejż to daty rejenci i strony mieli zostawać w owéj niewiadomości, jaka mianowicie opłata winna być pobraną? Odpowiedź może być tylko jedna i sama przez się znowu dowodzi ona bezzasadności domagania się władz skarbowych. W owéj bowiem niewiadomości interesowani pozostawaliby od czasu nieoznaczonego i nieograniczonego. Tak jest; — gdyż skoro opłata czteroprocentowa miała by się należeć od wszystkich aktów przenoszących własność, przychodzących pod zatwierdzenie zwierzchności po dniu 1 (13) Lipca 1864 roku, a więc dotykać ona będzie czynności zawartych nawet przed ogłoszeniem Zdania Rady państwa z 1 (13) Maja 1884 roku. Wynika z tego, iż rejenci i strony spisując akty, nawet przed opublikowaniem nowéj ustawy i w przewidywaniu nowego prawa, októrém jeszcze prawodawca sam nie myślał, powinni by się wstrzymywać od oznaczenia i pobrania opłaty skarbowej, nie tylko za czasów Ustawy stemplowej z 1863 r., lecz i za poprzedniej z dnia 11 (23) Grudnia 1811 r. Do takich krańcowych niemożliwości doprowadzają wywody oparte na fałszywej przesłance, iż akty zeznane przed 1 (13) Lipca 1894 r., lecz po téj dacie zatwierdzone, ulegają opłacie czteroprocentowéj. St. L.

Gazeta Kaliska 1893 nr. 63

Tegoż dnia w Nowej-Wsi (2 października) pow. łęczyckim, zmarł nagle żyd Mahel Bram.

Kurjer Warszawski (dodatek poranny) 1896 nr 214

+ Kradzieże koni.

W okolicach Łęczycy na porządku dziennym są znów kradzieże koni.

W tych dniach p. Bogusławskiemu z Wilkowic skradziono parę koni za 300 rs., zaś p. Skrzyńskiemu z Nowej Wsi za 800 rs.

Przypuszczają, ża złodzieje kryją się w lasach pomiędzy Gostkowem a Poddębicami.

Kurjer Warszawski (dodatek poranny) 1897 nr 13

Kradzieże koni.

Piszą do nas:

„W obrębie gminy Gostków, na pograniczu powiatów łęczyckiego i tureckiego, kradzieże koni są na porządku dziennym skutkiem czego mieszkańcy są w ustawicznej obawie o całość swojego mienia.

W przeciągu ostatnich trzech miesięcy w obrębie tej gminy skradziono: dwa konie p. Skrzyńskiemu z Nowejwsi, dwa konie p. Bogusławskiemu z Wilkowic, dwa konie p. Juszyńskiemu z Tura, dwa konie p. Radoszawskiemu z Nera, dwa konie p. Dzierzbickiemu z Biernacic i dwa konie z Upala.

Były to konie powozowe, a więc drogie.

Prócz tego w owym czasie usiłowano dopuścić się kradzieży koni: u p. Łaszczyńskiego w Spendorzynie, u p. Dąbrowskiego w Kraskach, u p. Wehra w Golicach i u innych ziemian.

Obszar terenu działalności zuchwałych koniokradów nie jest większy od dwóch mil kwadratowych,a jednak dotąd na ślad rabusiów nie wpadnięto.”  

Gazeta Kaliska 1903 nr 25

Rządca pojedynczy, potrzebny jest od 1-go lipca r. b. do dóbr Nowa - wieś, st. poczt. Gostków. Wymagane są dobre świadectwa, kopje których proszę przesłać pocztą.

Goniec Łódzki 1903 nr 342

Zbliska i zdaleka

§ Łęczyca. Przed rejentem Balickim podpisany został akt pierwszej w pow. łęczyckim spółki włościańskiej, którą zakłada trzydziestu włościan z proboszczem par. Tur, w gm. Poddębice, ks. Burakowskim i właścicielem majątku Grajówka p. Stanisławem Wehrem na czele. Włościanie wnieśli udziały po 20 rb. Celem spółki jest zakup maszyn i narzędzi rolniczych, nawozów sztucznych, nasion i hodowla inwentarza. Do spółki należy też trzech obywateli ziemskich z okolicy pp. Gabryel Skrzyński z Nowej Wsi, Stanisław Gorzeński z Turu i Stanisław Bogusławski z Wilkowic.

Łowiec Polski 1904 nr 9

Listy do „Łowca Polskiego”.
Nowawieś, prz. Gostków.
Ciekawy fakt donoszę wam do zakomunikowania.
Dziś, d. 21 kwietnia, borowy mój, Walenty Wawrzyniak, który służy u mnie od lat 30-tu i zasługuje najzupełniej na wiarę, przyprowadził żywego, dużego kozła. Zapytany, w jaki sposób go złapał, opowiedział, że idąc lasem bez zachowania najmniejszej ostrożności, spostrzegł w odległości 20-tu kroków przebiegającego kozła, kozioł ten skrył się w gąszczu. Po kilkunastu sekundach, spostrzegł prawie tą samą drogą uciekającego, drugiego kozła, za nim zaś trzeciego. Te dwa ostatnie w odległości 30-tu kroków od borowego, zaczęły się bość. Przyglądał im się koło kwadransa czasu, potem podszedł do nich, nie kryjąc się wcale, i obydwóch złapał za przednie nogi. Pomimo, że już dotknął się nóg kozłów, te jeszcze rzuciły się do siebie. Nie mogąc dwóch razem utrzymać, puścił mniejszego, a większego przytrzymał i przyprowadził mi.
G. S.

Gazeta Kaliska 1904 nr 47

Pisarz prowentowy, w wieku średnim, samotny, z dobremi długoletniemi świadectwami znajdzie miejsce zaraz w dobrach Nowa-Wieś, stacja pocztowa Gostków.

Gazeta Świąteczna 1904 nr 1200

Spółka w powiecie łęczyckim. Za namową i staraniem pana Stanisława Wera, właściciela majątku Golic, powstała spółka gospodarsko-handlowa w okolicy Poddębic w powiecie łęczyckim, guberńji kaliskiej. Oprócz pana Wera należą do niej: ksiądz Burakowski, proboszcz w Turze, trzej właściciele majątków: Gabrjel Skrzyński z Nowej Wsi, Stanisław Gorzeński z Turu i Stanisław Bogusławski z Wilkowic, i trzydziestu włościan. Udział w spółce wynosi 20 rubli. Umowę spólnicy zawarli 17 grudnia u rejenta w Łęczycy.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1931 nr 5

OBWIESZCZENIE STAROSTY POWIATOW. ŁĘCZYCKIEGO

z dnia 10. 2. 1931 r. L. Wojsk. 15/1

o liście kolejności osób obowiązanych do dostarczania samochodów i motocykli.

Na podstawie §§ 4 i 8 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Ministra Spraw Wojskowych z dnia 29. VII. 1930 r. wydanego w porozumieniu z Ministrami Skarbu i Robót Publicznych o obowiązku dostarczania jako środków przewozowych na rzecz wojska w czasie pokoju samochodów, motocykli i rowerów (Dz. Ust. R. P. Nr. 58, poz. 470), podaję poniżej do powszechnej wiadomości, celem zapewnienia kolejności i równomierności przy powoływaniu do świadczeń, listę kolejności osób powiatu łęczyckiego obowiązanych do dostarczania samochodów i motocykli w roku 1931.

62. Skrzyńska Marjanna, miejsce zam. i postoju pojazdu: Nowa-Wieś, samochód 5-osobowy, Ł. D. 82964. Nr. ewid. 170.
W ciągu dwóch tygodni od chwili ogłoszenia listy kolejności w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim osoby zainteresowane mogą wnosić do Starostwa Powiatowego Łęczyckiego uzasadnione reklamacje, w razie uwzględniania której poprawiona zostanie odpowiednio lista kolejności, co jednak nie wstrzymuje wejścia w życie tejże listy kolejności z dniem ogłoszenia w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.

Starosta Powiatowy:

(—) Ostaszewski.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1933 nr 18

ROZPORZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO

z dnia 18 sierpnia 1933 r. Nr. SA. II. 12/9/33.

o podziale obszaru gmin wiejskich powiatu Łęczyckiego na gromady.

Po wysłuchaniu opinji rad gminnych i wydziału powiatowego zgodnie z uchwałą Wydziału Wojewódzkiego z dnia 14 sierpnia 1933 r. na podstawie art. 107 ustawy o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego z dnia 23 III. 1933 r. (Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 294) postanawiam co następuje:

§ 1.

III. Obszar gminy wiejskiej Gostków dzieli się na gromady:

12. Nowa-Wieś kol., obejmującą: folw. Nowa-Wieś, kol. Plewnik I.

13. Plewnik II kol., obejmującą: kol. Plewnik II, wieś Plewnik St., wieś Aleksandrówka, kol. Plewnik III, wieś Nowa-Wieś.

§ 2.
Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Staroście Powiatowemu Łęczyckiemu.
§ 3.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia go w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.
Wojewoda:
w z. (—) A. Potocki
Wicewojewoda.

Obwieszczenia Publiczne 1933 nr 36

Wydział cywilny sądu okręgowego w Łodzi, na zasadzie art. 1777-3 U. P. C., oraz zgodnie z decyzją z dnia 8 lipca 1932 r. ogłasza, że na skutek podania Marjanny Muchowej, zamieszkałej w Wilkowicach, gm. Gostków, pow. łęczyckiego, wdrożone zostało postępowanie celem uznania Józefa Muchy za zmarłego i z mocy art. 1777-8 U. P. C. wzywa tegoż Józefa Muchę, męża petentki, a syna Franciszka i Anny z Michalaków, urodzonego we wsi Krzepocin, gm. Topola, pow. łęczyckiego, w dniu 3 stycznia 1891 roku, ostatnio zamieszkałego w folwarku Nowa- Wieś, gm. Gostków, obecnie powołanego w grudniu 1911 r. do wojska ros., niewiadomego z miejsca pobytu, aby w terminie 6-miesięcznym, od daty opublikowania niniejszego, stawił się w kancelarji wydziału cy­wilnego sądu okręgowego w Łodzi, przy PI. Dąbrowskiego Nr. 5, albowiem po tym czasie nastąpi uznanie go za zmarłego.

Nadto wydział cywilny sądu okręgowego w Łodzi wzywa wszystkich, którzy o życiu lub śmierci pomienionego Józefa Muchy posiadają wiadomości, by o znanych sobie faktach zawiadomili sąd najpóźniej w oznaczonym wyżej terminie do sprawy Z. 584/32.

Obwieszczenia Publiczne 1933 nr 92

DYREKCJA GŁÓWNA TOWARZYSTWA KREDYTOWEGO ZIEMSKIEGO

w WARSZAWIE

na zasadzie artykułów 218 i 219 Ustawy Towarzystwa zawiadamia:

26. Wierzycieli hipotecznych dóbr NOWA WIEŚ, powiatu łęczyckiego, a mianowicie: 1) Gabryelę Skrzyńską, 2) Zofję Skrzyńską, 3) Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych w Łodzi, 4) Mojżesza Dawida Auerbacha, 5) Abrama Rubinszteina, 6) Moszka Blaugrinda, 7) Syndykat Rolniczy w Łodzi, Spółdzielnię z ogr. odpo­wiedzialnością.

Obwieszczenia Publiczne 1935 nr 35

Wydział I cywilny sądu okręgowego w Łodzi na zasadzie art. 1777-3 U. P. C., oraz zgodnie z decyzją z dnia 23 kwietnia 1930 r. ogła­sza, że na skutek podania Antoniny Tomczyk, zamieszkałej w kolonji Nowej Wsi, gm. Gostków, pow. łęczyckiego wdrożone zostało postępo­wanie celem uznania Marcina Tomczyka za zmarłego i z mocy art. 1777-8 U. P. C., wzywa tegoż Marcina Tomczyka męża petentki, a syna Anto­niego i Agnieszki z Wypłoszów, urodzonego we wsi Nowa Wieś, gm. Gostków, pow. łęczyckiego w dniu 1 października 1881 r. ostatnio za­mieszkałego we wsi Nowa Wieś, gm. Gostków, który w roku 1914 zo­stał powołany do wojska rosyjskiego, obecnie niewiadomego z miejsca pobytu, aby w terminie 6-miesięcznym, od daty opublikowania niniej­szego, stawił się w kancelarji wydziału cywilnego sądu okręgowego w Łodzi, przy PI. Dąbrowskiego Nr. 5, albowiem po tym czasie nastąpi uznanie go za zmarłego.

Nadto I wydział cywilny sądu okręgowego w Łodzi wzywa wszyst­kich, którzy o życiu lub śmierci pomienionego Marcina Tomczyka po­siadają wiadomości, by o znanych sobie faktach zawiadomili sąd najpóźniej w oznaczonym wyżej terminie do sprawy Nr. Co. 294/35.  

Obwieszczenia Publiczne 1935 nr 39

Sąd grodzki w Łęczycy, powiatu łęczyckiego, województwa łódz­kiego, na mocy art. 94 Prawa Wekslowego, wzywa posiadacza trzech weksli in blanco, a mianowicie: pierwszy na 700 zł., drugi na 1.000 i trze­ci na 3.000 zł., wystawionych przez Aleksandra Skrzyńskiego, zamieszkałego we wsi i gminie Gostków, pow. łęczyckiego, na zlecenie Ludwika Skrzyńskiego, zam. we wsi Nowa Wieś, gm. Gostków z żyrem Banku Ludowego w Wartkowicach, gm. Gostków, aby zgłosił się w przeciągu 60 dni od daty ukazania się niniejszego ogłoszenia do sądu tutejszego i okazał powyższe weksle, w przeciwnym razie weksle te zostaną uzna­ne przez sąd za umorzone.

Akta sprawy Nr. Co. 60/34 z wniosku Spółdzielni Mleczarskiej w Wartkowicach.

Dziennik Łódzki 1974 nr 267

W Nowej Wsi pow. Poddębice kierowca „Sana" z PKS Stanisław S. nie zachował należytej ostrożności i uderzył w przydrożne drzewo. Jadąca samochodem Janina G. doznała w wypadku obrażeń i przebywa w szpitalu. Straty szacuje się na 5 tys. zł.