Woźniki

Zajączkowski:

Woźniki -pow. poddębicki
1)1357 oryg., KDW 1354: Wozniky- villa in terra Lanciciensi. W potwierdzeniu uposażenia arcbpstwa przez Kazimierza Wielkiego wym.: in W. quatuor sortes et tabernam. 2) 1386 PKŁ I, 106, 240, 248: Wozniki - Pakosław z W. daje swemu synowi Maciejowi totum dominium et omne bonum in W. sibi nihil reseruando; domina Elisabeth de W. 3) 1388 PKŁ I, 677, 921, 948: Wozniki - Scarbco de W. 4) 1389 PKŁ I, 1294, 1329, 1537: Wozniki - relicta Pacoslai de W., uxor Scarbconis de W. 5) 1393 PKŁ I, 2976: Wosniki - Scarbek de W. 6) 1394 PKŁ I, 3314, 3376, 3547: Wozniki - Albertus kmeto de W., Skarbco de W. 7) 1396 PKŁ II, 5364, 5437: Wosniki, Wozniki - Stephanus de W., Mathias cum fratribus heredes de W. 8) 1398 PKŁ I, 5365, 5429: Vosniki - Mathias de V. 9) 1399 PKŁ I, 5793, 5846, 6035, 6040, 6244, 6272, 6355: Wozniky, Wosnicza, Wosniki, Wosniky - Macek de W., Katherina contorali Przeczslai de V., Nicolaus Clementis de W., Mathias cum Scarbcone de W., Stachol de W.; dominus Pascho Subagazo Lanciciensis acquisivit limites per quecunque loca equitabit iurando, inter villas Snathowo (Śniatowa, v.) et W. contra Sbroslaum de Snathowo (I, 6355). 10) 1400 PKŁ I, 4768: Wosniki - Scarpko de W.
11) XVI w. Ł. II, 359-360: Wosnykj, Woznykj - villa, par. Leźnica Wielka, dek. szczawiński, arch. łęczycki. 12) 1576 P. 70: Vozniky - wł. szl., par. jw., pow. i woj. łęczyckie. 13) XIX w. SG XIV, 13-14: Woźniki  - wś, par. jw., gm. Dalików, pow. jw.  

Taryfa Podymnego 1775 r.

Woyzniki, wieś, woj. łęczyckie, powiat łęczycki, własność szlachecka, 10 dymów.

Czajkowski 1783-84 r.

Wozniki, parafia leznica wielka (leźnica wielka), dekanat łęczycki, diecezja gnieźnieńska, województwo łęczyckie, powiat łęczycki, własność: po Jzuicka, Mikorski, podkomorzy gostyniński.

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827 r.

Woźniki, województwo Mazowieckie, obwód Łęczycki, powiat Zgierski, parafia Leźnica, własność prywatna. Ilość domów 13, ludność 140, odległość od miasta obwodowego 2.

Słownik Geograficzny:  

Woźniki,  wś, pow. łęczycki, gm. Dalików, par. Leźnica Wielka, odl. 12 w. od Łęczycy, ma 28 dm., 199 mk., młyn wodny. W 1827 r. W., wś prywatna, ma 13 dm., 140 mk. Własność arcyb. gnieźn. według aktu z r. 1357 (Kod. Wielkop., nr. 1354). Na początku XVI w. dwór „Woznykj alias Budzynek", dawniej wieś, wraz ze wsią Łączki, dawały dziesięcinę z łanów km. i ról dwor. kościołowi w Leźnicy (Łaski, L. B., II, 360). W r. 1576 Wincenty Przerębski płaci tu od 21 łan. km., karczmy i 11 osad.(Pawiń.,Wielkop., II,70).

Spis 1925:

Woźniki, wś, pow. łęczycki, gm. Dalików. Budynki z przeznaczeniem mieszkalne 32, inne zamieszkałe 1. Ludność ogółem: 247. Mężczyzn 127, kobiet 120. Ludność wyznania rzymsko-katolickiego 239, ewangelickiego 8. Podało narodowość: polską 247.

Wikipedia:

Woźniki-wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie poddębickim, w gminie Dalików. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.

1992 r.

Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 1826 nr 560

NRO 77,031. — WYDZIAŁ WOYSKOWY.

KOMMISSYA WOJEWODZTWA MAZOWIECKIEGO.

Na zasadzie rapportów przez Kommisearzy Obwodowych złożonych, uformowawszy listę imienną spisowych, którzy bez zyskanego przesiedlenia mieysca pobytu opuścili, takową listę poniżéy umieszczaiąc, poleca Wóytom, Prezydentom i Burmistrzom Miast, aby spisowych w téyże liście będących, iak nayściśley w Gminach śledzili, wyśledzonych nieprawnie znayduiących się przytrzymali, i do właściwego Kommissarza Obwodu dostawili, zkąd następnie przez transport do Bióra Kommissyi Woiewódzkiéy odesłani bydź maią.

Wóyci Gmin, Prezydenci i Burmistrze Miast, ściśle ninieyszemu poleceniu zadość uczynią, równie iak Kommissarze Obwodowi w razie uięcia spisowych i onychże odstawienia.

w Warszawie dnia 14 Października 1826 roku.

Radca Stanu, Prezes Kommissyi

w Zastępstwie KOŻUCHOWSKI. Filipecki Sekr: Jener:

Lista imienna spisowych, z Woiewództwa Mazowieckiego zbiegłych.

Z Obwodu Łęczyckiego.

Drabiński Roch, ma lat 22. zbiegł z Woźników, twarzy ściągłéy, oczu niebieskich, nosa ściągłego, czoła nizkiego, włosów blond.  

Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 1827 nr 571

Gdy przez nastąpioną w dniu 15 Listopada 1826 r. śmierć Jana Kossobudzkiego Właściciela Dóbr Woźniki i Idzikowice z przyległościami, niemniey Wierzyciela Kapitałów Złłp: 18,900. i 1268. na Dobrach Drwalew w Dziale IV. pod Nrem 1. i 2. oraz Złp. 6802. w Dziale IV. pod Nrem 11. na Dobrach Cieżków Górny zprzyległościami, wszystkich w Powiecie Zgierskim położonych, hypotecznie zabezpieczonych, otworzył się spadek ; przeto wyznacza się termin roczny na dzień 15 Lutego r. 1828. o godzinie 3. z południa w Kancellaryi hypotecznej Województwa Mazowieckiego, a to celem przepisania tytułu własności. Wszyscy więc Intereasanci prawo do tego Spadku maiący, w oznaczonym terminie stawić się winni.

w Warszawie dnia 30 Stycznia 1827 r.

Rudnicki Reient.  

Dziennik Powszechny 1834 nr 99

Pisarz Trybunału Cywilnego Wdztwa Mazowieckiego. Wiadomo czyni, iż dobra ziemskie Woźniki, w Gminie tegoż nazwiska, w Powiecie Zgierskim, Obwodzie Łęczyckim, Wództwie Mazowieckiem położone, maiące w sobie ogólney rozległości nieprzedzieloney żadną cudzą własnoscią około włók chełmińskich 30, drugiey klassy pszenney, i drugiey i trzeciey żytney, posiadaiące lasu i zarośli około włók chełmińskich cztery, ogród fruktowy, staw ieden i sadzawek dwie, mieszczące w sobie następuiące zabudowania, iako to: dwór, dom folwarczny, kurniki, chlewki, uzd do suszenia słodu, obórkę, staien trzy, spichlerz mały, stodół trzy, szopę czyli bróg, oborę, owczarnią, lamusik mały, kuźnię z izbą, karczmę bez wiazdu z chlewkiem i wiatrak, wieyskich chałup podwóynych pięć, czworaki iedne, chałup pojedynczych cztery, przy tych chałupach znayduie się po iedney stodółce, chlewku i obórce, wszystkie zaś powyższe zabudowania są drewniane; należące prawem własności do Ignacego Lucjana dwóch imion Kossobudzkiego, w tychże dobrach Woźniki zamieszkałego dłużnika; będące w dzierżawiem posiadaniu Franciszka Łączkowskiego, zostały na żądanie Samuela Wolraucha, kupca w mieście Łęczycy zamieszkałego, zamieszkanie prawne codo ninieyszego przedmiotu w Warszawie przy ulicy Sto-Jerskiey pod Nr. 1788, u Ludwika Zaleskiego, Adwokata przy Sądzie Appellacyinym obrane maiącego wierzyciela, aktem Andrzeia Topolskiego, Komornika przy Trybunale Cyw. tuteyszym z d. 12 Marca r. b końcem przymuszonego wywłaszczenia zaiętemi i zaaresztowanemu Zaięcie to doręczono w kopii d. 15 Marca r. b. Gniazdowskiemu, Pisarzowi Sądu Pokoiu Ptu Zgierskiego, Edwardowi Kossobudzkiemu właścicielowi wsi Budzynek, Wóytowi Gminy dóbr Woźniki, który ponieważ widymaty odmówił, za niego zawidymował zaięcie Prokurator królewski przy tuteyszym Trybunale, dnia zaś 21 Marca r. b. Michałowi Radwan, Kommissarzowi Obwodu Łęczyckiego, na ręce Rasinowskiego Sekretarza Obwodu. Zostało wpisanem do księgi wieczystey zaiętych dóbr dnia 3 Kwietnia roku bieżącego, a dnia dzisiejszego do księgi zaaresztowań nieruchomości, w Kancellaryi Trybunału Cywilnego Woiewództwa Mazowieckiego utrzymywaney. Pierwsza publikacya zbioru obiaśnień i warunków sprzedaży odbędzie na audyencyi publiczney Trybunału Cywilnego Woiewództwa Mazowieckiego Wydz. 1go, w miejscu iego posiedzeń, w Warszawie przy ulicy Długiey N. 549, dnia 27 Maia r. b. Dyrygować będzie sprzedażą Ludwik Zaleski Adwokat, którego zamieszkanie powyżej iest wskazane. w Warszawie d. 10 Kwietnia 1834 r. A. Podbielski, Pisarz. Wywieszono na tablicy w sali audyencyonalney Trybunału Cywilnego Woiewództwa Mazowieckiego d. 10 Kwietnia 1834 r. A. Podbielski Pisarz.

Dziennik Powszechny 1836 nr 143

Pisarz Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Mazowieckiego. Stosownie do art. 682 K. P. wiadomo czyni, iż na żądanie Salomona Wolraucha, kupca w mieście Łęczycy, Powiecie tegoż nazwiska, Województwie Mazowieckiem mieszkającego, zamieszkanie prawne u Ludwika Zaleskiego, Adwokata przy Sądzie Appellacyjnym Królestwa Polskiego w Warszawie, dawniej przy ulicy Sto-Jerskiej pod Nr. 1788, teraz przy ulicy Nalewki pod Nr. 2243 zamieszkałego, do mniejszej exekucyi obrane mającego, w poszukiwaniu ogólnej summy złp. 34,280 z procentami, temuż od Ignacego Lucyana dwóch imion Kossobudzkiego, dziedzica dóbr Woźniki, tamże w Powiecie Zgierskim, Obwodzie Łęczyckim, Województwie Mazowieckiem zamieszkałego, należnej, aktem Andrzeja Topolskiego, Komornika przy tutejszym Trybunale, daty 12 Marca 1834 roku, końcem przymuszonego wywłaszczenia w drodze sądowej zajęte i zaaresztowane zostały dobra ziemskie: Woźnik i, składające się z folwarku i wsi togoż nazwiska, w Gminie Woźniki, Powiecie Zgierskim, Obwodzie Łęczyckim, Województwie Mazowieckiem położone, zajmujące jeden kawał ziemi, żadną cudzą własnością nieprzedzielony, ogólnej rozległości łącznie z lasem i zaroślami włók 4 zajmującym, około włók chełmińskich 30 mające, exekwowaną wierzytelnością hypotecznie obciążone, prawem własności do wspomnionego wyżej dłużnika należące, zostające w dzierzawnem posiadaniu Franciszka Łączkowskiego, do dnia 24 Czerwca r. b. 1836; zabudowania w tych dobrach znajduią się następujące: Dwór z drzewa sosnowego w węgiel stawiany, dranicami pokrytv, przy którym ogród fruktowy, obejmujący kilkadziesiąt drzew owocowych, studnia i sklep w ziemi, folwark z drzewa sosnowego w węgieł postawiony, w części słomą, a w części dranicami kryty, za którym kurniki i chlewki, uzd do suszenia słodu, chlewy zupełnie stare, obórka, stajen trzy, z tych jedna z wozownią, śpichlerz mały, stodół trzy, szopa czyli bróg, obora, owczarnia, kuźnia z izbą mieszkalną, karczma bez wjazdu, młyn wiatrak z rekwizytami w stanie dobrym. Chałup wiejskich podwójnych pięć, pojedynczych cztery i jedne czworaki, przy każdej z tych stodółka, chlewek i obórka; w dobrach powyższych znajduje się gospodarzy osiadłych 7, nie licząc w to wyrobników. Obszerniejsze objaśnienie, w akcie zajęcia znajdujące się, oraz warunki pod któremi dobra powyższe sprzedane będą, w Kancellaryi Pisarza Trybunału przejrzane być mogą. Zajęcie w kopiach doręczone zostało: Edwardowi Kossobudzkiemu, Wójtowi Gminy Woźniki i Kacprowi Gniazdowskiemu, Pisarzowi Sądu Pokoju Powiatu Zgierskiego, na ręce własne, w dniu 15 Marca 1834, tudzież Michałowi Radwan, Kommissarzowi Obwodu Łęczyckiego, na ręce Walentego Rusinowskiego, Sekretarza, w dniu 21 Marca r. t. 1834 zaregestrowane w księdze wieczystej zajętych dóbr w dacie 5 Maja (23 Kwietnia) 1836 roku; w dniu zaś dzisiejszym wpisane do księgi zaaresztowań, w Kancellaryi Trybunału utrzymywanej. Pierwsza publikacya zbioru objaśnień i waranków sprzedaży odbędzie się na publicznej audyencyi Trybunału Cywilnego I Instancyi Województwa Mazowieckiego Wydziału I, w miejscu jego posiedzeń, w Warszawie przy ulicy Długiej pod Nr. 549, w dniu 7/19 Lipca 1836 roku. Sprzedażą dyrygować będzie Ludwik Zaleski Adwokat, którego zamieszkanie powyżej jest wskazane. w Warszawie dnia 4/16 Maja 1836 r. Dutkiewicz, Pisarz. Wywieszono na tablicy w sali audyencyonalnej Trybunału Cywilnego I Instancyi Województwa Mazowieckiego, w dniu 6/18 Maja 1836 r. Dutkiewicz, Pisarz.

Gazeta Codzienna 1836 nr 1407 

Stanisław Malinowski rodem z wsi Woźnik powiatu Łęczyckiego województwa Mazowieckiego, obecnie lat 45 wieku liczący, odebrawszy nauki obranemu przez siebie powołaniu właściwe, został mianowany w roku 1817 patronem przy trybunale cywilnym téj instancyi województwa Mazowieckiego, a w roku 1833 posunięty na adwokata przy sądzie, appellacyjnym królestwa Polskiego. W pierwszych kilku latach zawodu obrońcy, zdolności Malinowskiego zapewniły mu korzystny byt. Później wszakże oddając się pijaństwu i nieodzielnemu od tegoż próżnowaniu, odstręczył od siebie wszystkich, którzy mu swe sprawy powierzali, tak dalece, iż gdy mu urząd jego żadnego już nieprzynosił zysku, od takowego dobrowolnie zażądał uwolnienia i oneż w sierpniu r. 1834 otrzymał. Tutaj Malinowski wystawiony na dotkliwą nędzę, potępiony w swém sumieniu, które mu wyrzucało zrządzenie własnej niedoli, nadto już zepsuty, aby się poprawił, nie mający dosyć wiary, aby na jéj łonie pociechy szukał, pragnął tylko przytłumić głos sumienia, przypisując przyczynę swego nieszczęścia komuś trzeciemu, gdy on ją w głębi swego jestestwa nosił. W tej walce z samym sobą, przywołuje na pamięć dawne, mniemane, jakoby od prezesa trybunału cywilnego téj instancyi województwa Mazowieckiego, poprzednio swego zwierzchnika, Piotra Pawła Brzozowskiego, doznanie pokrzywdzenia, a chcąc się koniecznie łudzić, w nim upatruję sprawcę swego smutnego położenia i krwawą zemstę postanawia. Dwa tygodnie pielęgnuje straszny zamiar, a na dokonanie onegoż przeznacza dzień 8 (20) marca roku 1835, to jest właśnie trzeci, po doznanej od prezesa Brzozowskiego dogodności, albowiem on w dniu 5 (17) i. m . i r., w skutku prośby Stanisława Malinowskiego, syna jego Marcellego , na aplikanta kancellaryi trybunału przyjął. W dniu 8 (20) marca r. z. Malinowski przeciw swemu zwyczajowi, nieużywa mocnych napojów, aby go ręka niezawiodła ; około 2éj z południa kupuje nóż, troskliwie go ukrywa, oczekuje pory zastania prezesa Brzozowskiego w jego mieszkaniu przy ulicy Krakowskie Przedmieście pod Nr. 2783, dokąd przed godziną 3cią się udaje, ale dowiedziawszy się, iż Brzozowski był przy stole w raz z kilku osobami, odchodzi i w pół godziny powraca; właśnie w ówczas prezes Brzozowski całkiem ubrany, chwile nawet zwyczajnego spoczynku, poświęcając służbie, dyktował odpowiedź na podanie przytomnego interessenta ; Malinowski zdradziecko z tyłu za głowę, jedną ręką go chwyta, a drugą nożem szyję przerzyna, z taką zaciętością, iż gdy jeden z znajdujących się w tymże samym pokoju, a żona i syn prezesa Brzozowskiego w przyległym , rzucili się na Malinowskiego, on się niedał oderwać od swéj ofiary i owszem już na zamordowanym razy ponawiał, aż do zupełnego prawie odcięcia głowy, a żonie i synowi zabitego , przy wydzieraniu noża, ręce pokaleczył. Pojmany na gorącym uczynku Malinowski, zbrodnię z wszelkiemi szczegółami przyznał, wszakże zdawał się wstydzić, iż takowej dopuścił się bez pozoru nawet do jakiejkolwiek urazy przeciw prezesowi Brzozowskiemu, przytoczone bowiem przez niego rozmaite okoliczności, które miały w nim przeciw Brzozowskiemu nienawiść zapalić, według ścisłego śledztwa sądowego okazały się być przezeń zmyślonemi , wyjąwszy, iż gdy przed niejakim czasem Malinowski nieopłacał komornego , prezes Brzozowski z obowiązku urzędu, na żądanie właścicieli domów, w których Malinowski mieszkał, dozwolił zajęcia jego ruchomości; oraz iż przed kilku laty udzielając Malinowskiemu w ogólności nadto korzystne świadectwo, nadmienił w témże jedynie, iż nie był dosyć pilnym, niemniej iż w roku 1833 przedstawiając Malinowskiego do posunienia na wyższy stopień, z dobrym dla niego skutkiem, wspomniał o podawanych przeciwko Malinowskiemu skargach, z wyraźném atoli z strony swéj objaśnieniem, iż co do tychże, Malinowski po większej części się usprawiedliwił. Tak urojone przyczyny do niechęci Malinowskiego przeciwko prezesowi Brzozowskiemu, nasunęły wątpliwość o stanie jego umysłu, wszakże najtroskliwsze śledztwo, spostrzeżenia pojedynczych lekarzy, w różnych zbierane czasach, i zdanie ogólnej rady lekarskiej, udowodniły przytomność umysłu Malinowskiego, tak w czasie powzięcia zamiaru jako też wykonania onegoż, niemniej dotąd trwającą. W tém położeniu, sąd kryminalny województw Mazowieckiego i Kaliskiego wyrokiem z d. 23 kwietnia (5 maja) 1835 r., skazał Malinowskiego na karę śmierci przez ucięcie głowy mieczem wykonać się mającą. Sąd appelacyjny królestwa Polskiego w dniu 13 (25) sierpnia roku 1835, pomieniony wyrok potwierdził, a sąd kassacyjny założony rekurs w dniu 28 października (9 listopada) r. b. odrzucił. NAJJAŚNIEJSZY CESARZ i KRÓL mając sobie powyższe wyroki przez radę administracyjną królestwa przedstawionę , godząc swe miłosierdzie z potrzebą zabezpieczenia swych poddanych od podobnych zbrodni, raczył Malinowskiemu w dniu 9 (21 marca) r. b. zamienić karę śmierci rzeczywistej, na śmierć polityczną z odesłaniem go do robót w kopalniach Syberyi, na całe życie, ale zarazem rozkazał, aby Najwyższa Jego Wola, dopiero była wtenczas złoczyńcy objawioną, skoro już wszelkie przygotowania do istotnego onegoż stracenia będą dopełnione. W wykonaniu czego, w dniu wczorajszym było oznajmioném Malinowskiemu, iż dziś ściętym zostanie. W nocy spowiedał się, dziś z rana między 7mą a 8mą, w towarzystwie kapłanów i kata, był wieziony przez miasto na miejsce zwyczajne tracenia , tam znalazł grób wykopany, z pokorą i przytomnie wstąpił na śmiertelne rusztowanie, miał sobie jeszcze raz ogłoszone skazanie na śmierć, posadzono go i przywiązano do stołka, obnażono, obcięto włosy, zawiązano oczy, a kat miecza dobył; wtenczas dopiero na znak dany przez sędziego kierującego exekucyą , zasłonę odjęto z oczu Malinowskiego i onegoż rozwiązano. Na widok świata, do którego należyć, że mu wolno jeszcze będzie, wcale sobie niepochlebiał, po raz pierwszy w toku całéj sprawy spostrzeżono w oczach jego łzy; z wdzięcznością wysłuchał postanowienia Najjaśniejszego PANA, a w oczywistém wzruszeniu żądał wiadomości o swych dzieciach. W końcu okuty, bezpośrednio do miejsca przeznaczenia odesłany, został. — W Warszawie dnia 27 marca (8 kwietnia) 1835 roku.

Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1840 nr 114

(N. D. 2317.) — Sąd Poprawczy Wydziału Łęczyckiego.

Zapozywa Michała Tomaszewskiego lat 50 katolika, wyrobnika, o usiłowanie kradzieży i odgróżki obwinionego, który ostatnio we wsi Woźnikach Powiecie Zgierskim zamieszkiwał, a obecnie nie jest wiadomy z pobytu, iżby się do publikacyi wyroku na dniu 7 (19) Lutego r. b. zapadłego w Sądzie naszym w ciągu dni 50 od daty dzisiejszej osobiście stawił, gdyż w razie przeciwnym wyrok takowy po upływie oznaczonego czasu stanie się względem niego prawomocnym i w każdym razie i miejscu bez względu na służący mu środek prawnej obrony, wyexekwowany na nim będzie.

w Łęczycy d. 25 Kwietnia (7 Maja) 1840 r.

Sędzia Prezydujący, Skwarski.

Kurjer Warszawski 1849 nr 271

Postanowieniem Rady Administracyjnej Królestwa z d. 1/13 Września r.b., dwanaście realności wiejskich, mianowicie; 1) Gozdów i Gozdówek; 2) Wrzask; 3) Jasionna; 4) Osiennice; 5) Piaski; 6) Lezayna; 7) Pludwiny; 8) Witów; 9) Gatka; 10) Konarzew; 11) Błonia Pustkowie; 12) Podgórzyce folwark, już poprzednio z Ptu Rawsk:, do Ptu Łęczyckiego oddzielone, wcielone zostają do Okrę: Zgierskiego.—Temże postanowieniem, dwadzieścia cztery gmin z sześćdziesięcią wsiami i osadami, jako to: 1) Borszyn; 2) Białogóra; 3) Bronno; 4) Czechów; 5) Gostków; 6) Krzepocinek; 7) Leźniczka; 8) Łażki; 9) Mniszki; 10) Powodów; 11) Psary, 12) Prusinowice; 13) Rużyce Żmijowe; 14) Rużyce Grochowe; 15) Sniatowa; 10) Sucha górna; 17) Starzyny; 18) Trojany; 19) Wróblew; 20) Wierzbowa; 21) Woźniki; 22) Zduny; 23) Tkaczew. i 24) Leźnica Wielka, obecnie do Okręgu Zgierskiego należące, dla dogodności mieszkańców i dla dobra służby Rządowej, odłączają się od tegoż Okręgu, a wcielają do Okręgu Łęczyckiego.

Dziennik Powszechny 1861 nr 11

LICYTACJE I SPRZEDAŻE PUBLICZNE. (N. D. 3951). Dyrekcja Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Podaje do powszechnej wiadomości, iż na zasadzie art. 7 Postanowienia Rady Administracyjnej z dnia 27 Czerwca (10 Lipca) 1860 r. i upoważnień przez Dyrekcję Główną udzielonych, następujące dobra ziemskie jako zalegające w ratach Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu należnych, wystawione są na sprzedaż przymusową przez licytacje publiczne, które odbywać się będą w Warszawie przy ulicy Miodowej pod N. 487 w kancelarjach Rejentów niżej wyrażanych:

9. Wóźniki z koloniami Wóźniki i Kossobudy z wszystkiemi przyległościami i przynależytościami, położone w Okręgu Zgierskim Powiecie Łęczyckim, raty zaległe rsr. 278 k. 34 1/2, vadium rsr. 6487 k. 50, termin przedaży dnia 10 (22) Marca 1862 r. przed Rejentem Stanisławem Zawadzkim. Przedaże wzmiankowane odbędą się w terminach wyżej oznaczonych poczynając od godziny 10 z rana w obec Radcy Dyrekcji Szczegółowej; gdyby zaś Regent przed którym przedaż ma się odbywać był przeszkodzony, przedaż odbędzie się w jego Kancelarji przed innym Rejentem który go zastąpi. Warunki licytacyjne są do przejrzenia w właściwych Księgach wieczystych i w biurze Dyrekcji Szczegółowej. Warszawa d. 15 (27) Sierpnia 1861 r Rzeczywisty Radca Stanu, Prezes, P. Łubieński. Pisarz Dyrekcji. w z. Asesor Kolegialny, Turski.

Dziennik Warszawski 1865 nr 234

(N. D. 6078) Sąd Policji Poprawczej Wydziału Łęczyckiego.

Zapozywa Stanisława Kosobudzkiego lat 17 liczącego, ostatnio we wsi Woźnikach Powiecie Łęczyckim zamieszkałego, a obecnie z pobytu niewiadomego aby dla posłuchania wyroku w sprawie przeciwko sobie uformowanej zapadłego w ciągu dni 30 od daty ogłoszenia w Sądzie tutejszym stawił się pod skutkami prawa.

Łęczyca d. 24 Wrześ. (6 Paźdz.) 1865 r.

Sędzia Prezydujący, Wójcicki.

 

Warszawska Gazeta Policyjna 1871 nr 27

8 Stycznia, Marjanna Matusiak, włoścjanka wsi Woźniki, powiatu Łęczyckiego, rozmyślnie udusiła czterodniowe swe dziecię, z nieprawych związków spłodzone. Winowajczyni aresztowana i właściwemu Sądowi oddaną została.

Gazeta Kaliska 1899 nr. 98

Pożary. W ubiegłym miesiącu miały miejsce w gubernji naszej następujące pożary: 2) 5-go kwietnia w Woźnikach, pow. łęczyckiego, spłonęły dwie szopy, należące do włościanina Stanisława Bieniaka. 

Gazeta Świąteczna 1902 nr. 1111

Lampa na blasze. We wsi Woźnikach pod Łęczycą córka gospodarza Andrzeja Kuźniaka, 19-letnia Pelagja, wstawszy dnia 12-go marca rano, napaliła ogień w kuchni, postawiła palącą się lampę na blasze, siadła opodal na stołku i zaczęła robić szydełkiem wszywkę. Aż po jakimś czasie blacha rozpaliła się tak, że lampa od gorąca pękła i nafta rozlała się na blachę, a nawet oblała Pelagji suknię na łonie. Dziewczyna odskoczyła, a nafta na blasze buchnęła płomieniem i paląca się spływa na podłogę. Dziewczyna nie chciała budzić rodziców; myślała, że sama ogień zagasi. Zaczęła deptać nogami. Wtém zapala się na niéj odzież oblana naftą. Dopiero zaczęła krzyczeć, że się pali. Rodzice zerwali się z łóżka, ale ona już była w płomieniach. Zaczęli ją oblewać wodą, pomyjami, chcieli przewrócić ją na ziemię, aby prędzej ogień stłumić; ale ona biédna nie dawała się, tylko z bólu w niebogłosy krzyczała. Kiedy nareszcie ogień ugaszono, nieboga była okropnie popalona od stóp aż do pasa. Przeżyła w męczarniach więcéj niż dwa tygodnie, aż w dniu 4-ym kwietnia wziął ją Bóg do swéj chwały. J. W.

Zaranie 1911 nr 5

Wypadek przy jagielniku. (List). We wsi Woźnikach, gminie Dalików, w pow. łęczyckim, niejaki Stanisław Janowski, gospodarz, umyślił sobie założyć młynek konny do obrabiania kaszy jaglanej. Na młynku tym obrabiał proso przez kilka lat i szło mu jako tako, chociaż na jagielniku kamienie pękały. Nie zważał na to. Dnia 22-go grudnia r. z . przy obrabianiu kaszy jaglanej w silnym biegu kamień pękł na kilka części i właścicielowi, Janowskiemu, przetrącił lewą nogę ponad kostką. Część pękniętego kamienia tak silnie uderzyła w piersi niejakiego Nolberta, gospodarza z Mrożewic, że ledwie go docucili i włożywszy na furmankę w pościel, odwieźli do domu, jak nieżywego. Nieborak cały silnie spuchł i zaniemówił. Przywieziono mu księdza i doktora, a czy się wyleczy, to bardzo wątpliwe. Ławnik, Józef Wawrzyniak.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1927 nr 21

L. d. 10963/250. Łęczyca, dnia 4 sierpnia 1927 r.

WYKAZ

unieważnionych kart ewidencyjnych i wydanych odpisów przez Starostwo Łęczyckie po myśli § 35 rozp. wyk. z dnia 11.5 1922 r. (Dz. Ust. R. P. Nr. 36-22 poz.

310) za kwartał II-gi 1927 r.

1. Nr. karty ewidencyjnej 101267 „T" wydanej Kwiatkowskiemu Franciszkowi, zam. we wsi Woźniki, gm. Dalików.

Starosta w z. (—) St. Cebrowski.

Obwieszczenia Publiczne 1927 nr 31

Komornik przy sądzie okręgowym w Łodzi, na pow. łęczycki, Bro­nisław Lachowicz, zam. w Łęczycy, niniejszem obwieszcza, że na żą­danie wierzyciela, Jana Wiktorowskiego, w dn. 18 czerwca 1927 r., o godz. 10 rano, w sali posiedzeń sądu okręgowego w Łodzi, przy ul. Że­romskiego 115, odbędzie się sprzedaż z przetargu publicznego osady włość., należącej do Anny Walczakowej, położonej we wsi Woźnikach, gm. Dalików, pow. łęczyckiego, zapis. w tab. likw. pod Nr. 27, składa­jącej się z 22 morgów 150 pr. ziemi ornej i łąki wraz z domem mieszkal­nym i innemi zabudowaniami gospodarczemi, szczegółowo opisanemi w protokóle zajęcia z dn. 18 grudnia 1926 r.

Wymieniona osada nie ma urządzonej hipoteki i w zastawie nie jest, obciążona jest dożywotnią rentą, zwaną alimentem, na rzecz Pawła i Antoniny małż. Wiktorowskich, wyszczególnioną w akcie notarjusza Szwarca w Łęczycy z dn. 16 lipca 1923 r. Nr. 686; sprzedana będzie w całości.

Licytacja rozpocznie się od sumy szacunkowej 10.000 zł.

Osoby życzące przystąpić do licytacji, obowiązane będą złożyć vadium w wysokości 1000 zł.

W licytacji mogą brać udział tylko osoby pochodzenia włościań­skiego po złożeniu odpowiednich dowodów.

Warunki licytacyjne i dokumenty, dotyczące sprzedaży, mogą być przejrzane w kancelarji wydziału cywilnego sądu okręgowego w Łodzi.

Obwieszczenia Publiczne 1927 nr 72

Wydział hipoteczny w mieście Łęczycy, województwie łódzkiem obwieszcza, że na dzień 17 grudnia 1927 r. (godz. 10 rano) wyznacza się termin pierwiastkowej regulacji hipotecznej dla:

2) osady uwłaszczonej we wsi Woźniki, gm. Dalików, powiecie łęczyckim, wojew. łódzkiem położonej, w tab. likw. tejże wsi pod Nr. 27 zapisanej, mającej przestrzeni 22 morgów 150 pręt. kw. ziemi z budyn­kami, stanowiącej własność żądającej regulacji hipotecznej Anny z Wiktorowskich Walczakowej.

Osoby interesowane winny zgłosić w wyznaczonym terminie swoje prawa w kancelarji wydziału hipotecznego w Łęczycy, pod skut­kami prekluzji. Decyzja wydziału hipotecznego zapadnie na posiedze­niu 20 grudnia 1927 r.

Obwieszczenia Publiczne 1927 nr 76

Wydział hipoteczny w m. Łęczycy, wojew. łódzkiem, obwieszcza, że na dz. 30 grudnia 1927 r. (godz. 10 rano) wyznacza się termin pier­wiastkowej regulacji hipotecznej dla:

2) osady włościańskiej we wsi Woźniki, gm. Dalików, pow. łę­czyckim, wojew. łódzkiem położonej, w tab. likw. pod Nr. 20 zapis., o przestrzeni 30 morg. 297 pręt. ziemi z budynkami, stanowiącej włas­ność w % częściach, żądających regulacji, Stanisława i Anny z Spancerskich małż. Pawlaków — i

Osoby interesowane winny zgłosić w wyznaczonym terminie swoje prawa w kancelarji wydziału hipotecznego w Łęczycy, pod skut­kami prekluzji. Decyzja wydziału hipotecznego zapadnie na posie­dzeniu 31 grudnia 1927 r.

Obwieszczenia Publiczne 1927 nr 81

Wydział cywilny sądu okręgowego w Łodzi, na zasadzie art. 1777-3 U. P. C., oraz zgodnie z decyzją z dn. 17 sierpnia 1927 r. zawiadamia, że na skutek podania Mikołaja Urbańskiego, zamieszkałego w Psarach, gm. Dalików, pow. łęczyckim, wdrożone zostało postępowanie celem uzna­nia Kazimierza Trzeciaka za zmarłego i z mocy art. 1777-3 U. P. C., wzy­wa tegoż Kazimierza Trzeciaka, syna Władysława i Anny z Borowczy­ków, urodzonego w dn, 16 czerwca 1894 r., we wsi Woźniki, gm. Dali­ków, pow. łęczyckim, ostatnio tamże zamieszkałego, obecnie niewiado­mego z miejsca pobytu, aby w terminie 6-miesięcznym, od daty opubli­kowania niniejszego ogłoszenia, stawił się w kancelarji wydziału cywilne­go sądu okręgowego w Łodzi przy ul. Stef. Żeromskiego 115, albowiem po tym czasie nastąpi uznanie go za zmarłego.

Nadto wydział cywilny tegoż sądu wzywa wszystkich, którzy o ży­ciu lub śmierci pomienionego Kazimierza Trzeciaka posiadają wiado­mości, by o znanych sobie faktach zawiadomili sąd najpóźniej w ozna­czonym wyżej terminie do sprawy Z. 594/27.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1929 nr 4

WYKAZ STOWARZYSZEŃ I ZWIĄZKÓW zarejestrowanych przez Wojewodę Łódzkiego.

L. p. 2035 d. 3. XII. 1928 r. L. II Zw. 8723 Towarzystwo Ochotniczej Straży Pożarnej w Woźnikach, pow. Łęczyckiego.

Gazeta Świąteczna 1929 nr 2519

WSPOMNIENIA POŚMIERTNE. We wsi Woźnikach, gminie Dalikowie, zmarł w samą uroczystość Bożego Narodzenia Ś. p . Walenty Stawiński. Urodzony w l854-ym roku w Piątku, w ziemi Łęczyckiej, od 23-go roku przebywał w Woźnikach. Był wzorom dobrego Polaka i katolika, a zarazem wzorowym gospodarzem. Któż w powiecie łęczyckim nie znał tego starca o siwych włosach, o twarzy pooranej zmarszczkami starości, a tak poczciwej! Iluż to ludzi doznało ojcowskiej opieki jego, ilu doznało pociechy i wsparcia! Wszędzie czynny, wszędzie świecił dobrą radą i przykładem. Życie jego to łańcuch długi miłosiernych i chrześćjańskich uczynków. W życiu społecznem brał udział, będąc na odpowiedzialnem stanowisku wójta, a potem ławnika sądu pokoju w Poddębicach. Na żadnem z tych stanowisk nie dał nikomu sposobności do narzekań, lecz mądrze i sprawiedliwie godził zwaśnionych i do miłości braterskiej nawoływał. Szedł przez życie wytrwale drogą prostą i otwartą. Dla dobra ogółu nie szczędził grosza, to też nazwisko jego wyryło się w pamięci ludzkiej w nowopowstałej parafji w Budzynku. W niedzielę zwykle siadywał z Gazetą Świąteczną i wyczytanych wiadomości udzielał tym, którzy sami czytać nie umieli. Gazetę Świąteczną cenił, jej prawdę i bezstronność; to też 30 lat z nią się nie rozstawał. A całe życie jego to była miłość Boga i ludzi, miłość modlitwy i pracy. Miał 74 lata, a nieraz jeszcze śpiewając pieśni nabożne kroczył za pługiem, nieraz jeszcze brał ziarno do ręki i rozsiewał po polu, choć mógł spocząć, gdyż dawno już oddał gospodarstwo. Zawsze wesoły, zadowolony i szczęśliwy, odszedł po nagrodę za swe uczynki i pracę. Oby każdy tak żył i pracował, a nie byłoby nieszczęśliwych na świecie! Proszę o pobożne westchnienie do Boga za jego duszę. Cześć jego życiu, cześć jego pamięci! T. Cz.

Obwieszczenia Publiczne 1931 nr 91

Wydział hipoteczny przy sądzie okręgowym w Kaliszu, I sekcja, obwieszcza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po zmarłych;

7) Jakóbie Borowczyku, właścicielu 4 morg. 95 pręt. z maj. Żążki A. B. C. i współwł. osady czynszowej z maj. Woźniki, pow. łęczyckiego;

Termin zamknięcia tych postępowań spadkowych wyznaczony został na dzień 15 lutego 1932 roku.

W powołanym terminie osoby zainteresowane winny zgłosić swo­je prawa w powyżej wskazanym wydziale hipotecznym, pod skutkami prekluzji.

Obwieszczenia Publiczne 1932 nr 1

Sąd grodzki w Ozorkowie, oddział cywilny, na mocy art. 94 prawa wekslowego z dnia 14 listopada 1924 roku (Dz. Ust. R. P. 100/24), wzy­wa posiadacza wekslu na sumę 500 zł., wystawionego przez Władysława Andrysiaka, zam. w Budzyńsku, gm. Dalinów, in blanco na zlecenie Sta­nisława Bemala, zam. w Wornikach, gm. Dalików, aby w ciągu 60 dni od dnia opublikowania tego ogłoszenia stawił się i okazał powyższy weksel sądowi grodzkiemu w Ozorkowie, oddział cywilny, pod skutkami przewidzianemi w art. 94 ust. 5 wyżej wspomnianego prawa wekslowego.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1933 nr 18

ROZPORZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO

z dnia 18 sierpnia 1933 r. Nr. SA. II. 12/9/33.

o podziale obszaru gmin wiejskich powiatu Łęczyckiego na gromady.

Po wysłuchaniu opinji rad gminnych i wydziału powiatowego zgodnie z uchwałą Wydziału Wojewódzkiego z dnia 14 sierpnia 1933 r. na podstawie art. 107 ustawy o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego z dnia 23 III. 1933 r. (Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 294) postanawiam co następuje:

§ 1.

II. Obszar gminy wiejskiej Dalików dzieli się na gromady:

16. Woźniki, obejmującą wieś Woźniki.
§ 2.

Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Staroście Powiatowemu Łęczyckiemu.

§ 3.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia go w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.

Wojewoda:

w z. (—) A. Potocki

Wicewojewoda.

Obwieszczenia Publiczne 1935 nr 79

Wydział I cywilny sądu okręgowego w Łodzi, na zasadzie art. 1777-3 U. P. C. oraz zgodnie z decyzją z dnia 27 sierpnia 1935 r. ogłasza, że na skutek wniosku prokuratora sądu okręgowego w Łodzi, wdrożone zosta­ło postępowanie celem uznania Antoniego Sędkiewicza za zmarłego i z mocy art. 1777-8 U. P. C., wzywa tegoż Antoniego Sędkiewicza, syna Władysława i Heleny z Cichych, urodzonego w Woźnikach, gm. Dalików, pow. łęczyckiego w dniu 21 grudnia 1897 r., rzekomo zmarłego w dniu 22 maja 1919 r., niewiadomego z miejsca pobytu, aby w terminie 6-miesięcznym od daty opublikowania niniejszego, stawił się w kancelarji wy­działu cywilnego sądu okręgowego w Łodzi, Plac Dąbrowskiego 5, albo­wiem po tym czasie nastąpi uznanie go za zmarłego.

Nadto I wydział cywilny sądu okręgowego w Łodzi wzywa wszyst­kich, którzy o życiu lub śmierci pomienionego Antoniego Sędkiewicza posiadają wiadomości, by o znanych sobie faktach zawiadomili sąd najpóź­niej w oznaczonym wyżej terminie do sprawy Nr. Co. 617/35. 

Obwieszczenia Publiczne 1937 nr 43

Wydział Hipoteczny Sądu Grodzkiego w Łęczycy, województwie Łódzkim, obwieszcza, że otwarto postępowania spadkowe po zmarłych:

1) we wsi Woźniki, w gminie Dalików w dniu 8 sierpnia 1930 r., Stanisławie Pawlaku, współwłaścicielu nieruchomości we wsi Woźniki, położonej, w tabeli likwidacyjnej pod nr 20, zaś w repert. hipot. osad tabelowych pod nr 194 zapisanej;

Termin zamknięcia tych postępowań spadkowych wyznaczony zo­stał na dzień 6 grudnia 1937 roku (godz. 10 rano), w którym to dniu osoby interesowane mają zgłosić swoje prawa w kancelarii Wydziału Hipotecznego w Łęczycy osobiście lub przez pełnomocnika urzędowo i szczególnie upoważnionego, pod skutkami prekluzji. 70/37.  

Echo Łódzkie 1935 lipiec

Kos z rewolwerem. ZNÓW KREW NA ZABAWIE TANECZNEJ. Łódź 14 lipca. W dniu wczorajszym we wsi Woźniki. gminy Dalików, powiatu łęczyckiego, odbywała się zabawa taneczna, urządzona przez miejscową młodzież. Około godziny 10 wieczór, gdy młodzież męska podochociła sobie nieco, wynikła sprzeczka, która rychło zamieniła się w bójkę. Powaśnionych usiłował pogodzić 21-letni Zygmunt Kos, mieszkaniec Dalikowa, uchodzący w całej okolicy za niepokonanego siłacza. Interwencja ta zakończyła się jednak sromotną porażką Kosa, którego dotkliwie poturbowano.. Porażka ta stała się przyczyną drwin i zjadliwych uśmiechów tych, którzy dotąd wierzyli w siłę Kosa. Wyprowadzony tem z równowagi młody wieśniak wyciągnął znienacka rewolwer i zanim zdołano mu w tem przeszkodzić strzelił kilkakrotnie.. Jedna z kul raniła w głowę 33-letniego Adama Soczkowskiego, zamieszkałego w Woźnikach.. Ranny wieśniak z jękiem osunął się na ziemię. Przerażony dokonanym czynem Kos rzucił się do ucieczki. Świadkowie tragicznej sceny ujęli go jednak i rozbrojonego oddali w ręce zawezwanej policji. Rannego Adama Sęczkowskiego przewieziono na kurację do szpitala. Zygmunt Kos osadzony został w areszcie do dyspozycji władz sądowych.

Dziennik Łódzki 1974 nr 148

W Woźnikach pow. Poddębice spaliły się dachy na 2 domach mieszkalnych, oraz stodoła i obora kryte słomą. Właściciele: Stanisław Cz. i Antoni B. ponieśli straty wysokości 45 tys. zł. Przyczynę zbada komisja.