Reduchów

Taryfa Podymnego 1775 r.

Raduchów, wieś, woj. sieradzkie, powiat szadkowski, własność szlachecka, 8 dymów.

Czajkowski 1783-84 r.

Reduchow, parafia korczow (korczew), dekanat szadkowski, diecezja gnieźnieńska, województwo sieradzkie, powiat piotrkowski, własność: Tarnawski.

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego 1827 r.

Reduchów, województwo Kaliskie, obwód Sieradzki, powiat Szadkowski, parafia Korczew, własność prywatna. Ilość domów 8, ludność 64, odległość od miasta obwodowego 3.

Słownik Geograficzny:  

Reduchów,  w XVI w. Raduchow, wś i fol., pow. sieradzki, gm. Szadek, par. Korczew, odl. od Sieradza 14 w.; wś ma 7 dm., 72 mk.; fol. 3 dm., 4 mk. Dobra wraz z Boczkami miały 2062 mr. obszaru (1224 mr. lasu). W XVI w. łany kmiece dają dziesięcinę pieniężną na stół arcybiskupi a pleban. w Korczewie kolędę po groszu z łanu. Łany sołtysie dawały za dziesięcinę pleban. w Korczewie po fertonie. Folwarku nie było (Łaski, L. B., I, 481). Według reg. pob. pow. Szadkowskiego z r. 1552 i 1553 wś Raduchów, w par. Korczów, miała 10 osad., 3 łany (Pawiński, Wielkp., II, 230).

Spis 1925:

Reduchów, kol. i folw., pow. sieradzki, gm. Szadek. Budynki z przeznaczeniem mieszkalne kol. 26, folw. 2. Ludność ogółem: kol. 157, folw. 20. Mężczyzn kol. 76, folw. 12, kobiet kol. 81, folw. 8. Ludność wyznania rzymsko-katolickiego kol. 157, folw. 20. Podało narodowość: polską kol. 157, folw. 20.

Wikipedia:

Reduchów-wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zduńskowolskim, w gminie Szadek. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.

Elżbieta Halina Nejman Majątki (Szlachta Sieradzka XIX wieku Herbarz)

REDUCHÓW par. Korczew, p. zduńskowolski, w 1552 było tu 10 osad na 3 łanach.. Ma 7 domów i 72 mieszkańców, a folwark3 domy. Należy do dóbr Boczki. w 1783 roku należał do Tarnawskich. (SGKP t.9, s.587)

1992 r.

Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1854 nr 212

(N. D. 4812) Pisarz Kancellaryi Ziemiańskiej Gubernii Warszawskiej w Kaliszu.

Po zgonie.

1. Wilhelma Neugebauer, właściciela dóbr ziemskich Gruszczyce w Ogu Sieradzkim, i Chociszewa, w Ogu Wartskim niemniej współwłaściciela dóbr Chabierowa, w tymże Ogu położonych i wierzyciela summy 3120 rs. na dobrach Raduchowie w Ogu Szadkowskim, w dziale IV wykazu pod N. 15 zapisanej.  

(...) Otworzyły się spadki do regulacyi których wyznacza się termin prekluzyjny, przedemnie Pisarza na d. 25 Marca (6 Kwietnia) 1855 r.  

Kalisz d. 8 (20) Września 1854 r.

J. N. Zengteller.

Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1856 nr 263

(N. D. 6177) Sąd Policyi Poprawczej Wydziału Piotrkowskiego.

Wzywa wszelkie Władze nad bezpieczeństwem i porządkiem w kraju czuwające, iżby na Elżbietę Głąbine, lat 28 mieć mogącą, katoliczkę, ostatecznie we wsi Raduchowie, gminie Boczki zamieszkałą, wyrobnicę, baczne oko zwracały, a w razie ujęcia Sądowi tutejszemu lub najbliższemu dostawić raczyły.

Piotrków d. 18 (30) Października 1856 r.

Sędzia Prezydujący,

Assessor Kollegialny, Chmieleński.

Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1860 nr 107

(N. D. 2491) Rejent Kancellaryi Ziemiańskiej Gubernii Warszawskiej w Kaliszu.

Po śmierci:

2. Wilhelma Nenckiego właściciela dóbr Bruss z przyległościami: Kobyla Chmielowa z przyległościami Raduchów, Sikucin, wszystkich z Okręgu Szadkowskiego i Ostrów z przyległościami z Ogu Wartskiego (…) otworzyły się spadki, do regulacyi których, oznaczam termin przed sobą na d. 16 (28) Listopada 1860 r. w Kancellaryi hypotecznej w Kaliszu.

Kalisz d. 21 Kwietnia (3 Maja) 1860 r.

Emilian Ordon.

Kurjer Warszawski 1866 nr 254

Komisja Likwidacyjna w Królestwie Polskiem, podaje do powszechnej wiadomości, iż wynagrodzenia likwidacyjne: w ilości rs. 814 kop. 72, przypadające na mocy rozporządzenia Komisji z dnia 24 Października (5 Listopada) r. b., nieletniemu Leonowi Nęckiemu, właścicielowi dóbr Raduchów, położonych w Gubernji Warszawskiej, Powiecie Sieradzkim, Gminie Starostwo-Szadek, wysłane zostało do Kassy Powiatu Kaliskiego, celem wypłaty komu należy.

Kaliszanin 1872 nr 94

Podaje się do publicznej wiadomości, że na porębie Raduchów, odległym od miasta Zduńskiej Woli wiorst 7 od Sie­radza wiorst 12, od Warty i Szadku wiorst 8, są do nabycia: sążnie, tarcice, bale, łaty, gonty, do­my gotowe, za stosunkowo niższą cenę jak w la­sach sąsiednich. Interesanci zechcą, zgłaszać się do Administracji lasów w dobrach Boczki, w Bocz­kach przez Szadek.

Kaliszanin 1886 nr. 62

Kupno i sprzedaż majątków ziemskich. Niedawno donosiliśmy o zbyt często powtarzających się w naszej okolicy, przymusowych sprzedażach majątków ziemskich i o niesłychanie nizkich cenach, za jakie nabywają je wierzyciele hypoteczni. Potwierdzenie tej naszej wiadomości stanowi niedawny fakt sprzedaży w sieradzkiem majątku Kobyła - Chmielowa z folwarkiem Boczki, rozległości 33 włók. a w tem łąk 101, lasu 139 i zagaju 115 mórg. Majątek ten sprzedano za 23,002 rs.

Charakterystycznem jest to, iż długów ciężyło na nim 98.891 rs. a jeszcze w roku zeszłym dawano zań 90 000 r. s.

Kaliszanin 1886 nr. 62

Kupno i sprzedaż majątków ziemskich. Niedawno donosiliśmy o zbyt często powtarzających się w naszej okolicy, przymusowych sprzedażach majątków ziemskich i o niesłychanie nizkich cenach, za jakie nabywają je wierzyciele hypoteczni. Potwierdzenie tej naszej wiadomości stanowi niedawny fakt sprzedaży w sieradzkiem majątku Kobyła - Chmielowa z folwarkiem Boczki, rozległości 33 włók. a w tem łąk 101, lasu 139 i zagaju 115 mórg. Majątek ten sprzedano za 23,002 rs.
Charakterystycznem jest to, iż długów ciężyło na nim 98.891 rs. a jeszcze w roku zeszłym dawano zań 90,000 rs.
Drugi majątek Raduchów, 36 1/2 rozległości mający, sprzedano za 21,010 rs. a długów na nim było 90.000 rs.; można więc łatwo obliczyć ilu wierzycieli spadło ze swojemi summami.
Oba majątki sprzedane zostały w drodze subhastacji sądowej.

Kaliszanin 1886 nr. 80

Sprzedaże dóbr. Liczne sprzedaże w ostatnich czasach majątków ziemskich w naszej gubernji w drodze przymusowej, a więcej jeszcze niezwykle nizkie summy za jakie nabyte zostały, wywołały trwogę wśród sfer najwięcej interesowanych, budząc słuszne obawy o przyszłość wielu ziemian, jeżeli stosunki nie zmienią się.

Na szczęście, nie każda taka sprzedaż, która pozornie groziła ruiną właścicielowi i krzywdziła wierzycieli hypotecznych, spadających ze swemi summami, była tem czem się wydawała; w kilku wypadkach właściciele ułożyli się z wierzycielami, którzy chociaż na licytacji nie utrzymali się ze swojemi summami, nie ponieśli jednak straty, gdyż albo zabezpieczono ich summy na hypotece dóbr innych, albo wypłacono im należność gotowizną.

Podobny wypadek miał miejsce przy sprzedaży majątku Kobyła-Chmielowa z folwarkiem Boczki i wsi Raduchów; sprzedaż ta narobiła w swoim czasie niemało wrzawy z powodu nader nizkiej w stosunku do wartości summy sprzedażnej, mianowicie 23,002 rs., podczas gdy długów ciążyło na hypotece 98.891 rs., i 21,010 rs. przy 90.000 rs. długów hypotecznych. Tymczasem w rzeczywistości wierzyciele szkody nie ponieśli, bo ich należności zabezpieczono na hypotekach innych majątków, a niektórych spłacono.

Gazeta Kaliska 1896 nr. 92

Sprzedaże. W tych dniach sprzedane zostały w drodze licytacji, dopełnionej na żądanie tutejszej dyrekcji szczegółowej t-wa kredytowego ziemskiego następujące dobra:

1) Raduchów, w powiecie sieradzkim, za sumę rs. 4446. Nabywcą je st p. Władysław Żychliński.

Kurjer Warszawski (dodatek poranny) 1896 nr 336

— Sprzedaż dóbr.

Za raty, zaległe Towarzystwu kredytowemu ziemskiemu, w obrębie dyrekcji szczegółowej kaliskiej, sprzedano majątki następujące:

Radenków* w pow. sieradzkim nabył p. Władysław Żychliński za 4,446 rs.

*Reduchów, przyp. autora bloga.

Goniec Łódzki 1903 nr 20

Korespondencye.

Zduńska Wola.

Pan X. obywatel z sąsiedztwa podaje nam interesujące dane dotyczące wytwórstwa w Zduńskiej Woli i projektuje sposoby ulepszenia go. Oto co pisze:

„Miasto nasze, liczące kilkadziesiąt tysięcy ludności (biorąc w rachubę i tkaczy z okolicznych wsi, wyrabiających towar dla fabrykantów w Zduńskiej Woli) zbyt wolno się rozwija. Ujemne warunki wzrostu są następujące:

Miasto utrudniony ma kredyt, nie posiadając Towarzystwa kredytowego i hypoteki w miejscu.

Najgłówniejsze jednakże złe wynika z następującej przyczyny:

Zduńska Wola i sąsiednie wsie wyrabiają tygodniowo około 30,000 sztuk surowego towaru, który dla wykończenia musi być oddany do farbiarni—apretury. Przecięciowo, średnia apretura wykończa tygodniowo 2,000 sztuk towaru, czyli Zduńska Wola, ażeby mogła swój towar przerobić w miejscu, potrzebuje 5 apretur. Tymczasem, z powodu braku wody, Zduńska Wola nie posiada ani jednej apretury i zmuszona jest surowy towar oddawać do odpowiednich farbiarni w Łodzi, Tomaszowie i Białostoku, tracąc naturalnie na transporcie i zwłoce. W ostatnich czasach, z powodu ściślejszego stosowania prawa o zanieczyszczaniu wód, nie wszystkie istniejące apretury będą mogły egzystować, a nawet część takowych zaprzestała już funkcyonować i Zduńska Wola znalazła się w przykrem położeniu. Powstał więc projekt założenia apretur w środku miasta i za miastem ponad rzeką Brodnicą, płynącą równolegle, o kilkadziesiąt zaledwie kroków obok kolonii: Labelew, Rembieskie, Zamłynie i Raduchów.

Nie sądzę, ażeby apretura w środku miasta była możliwą, a to nie tylko z uwagi na nosy i zdrowotność mieszkańców, lecz i obowiązujące prawo. Woda musi być oddaną sąsiadowi czystą, musi być filtrowaną, a na filtrowanie potrzeba odpowiedniej miejscowości i znaczniejszej przestrzeni.

Gdyby droga 3 rzędu z Izabelewa ku Ra- duchowowi nie była tak piaszczystą, lecz — szosą, to stanowczo po nad Brodnicą miejscowość byłaby najwłaściwszą do założenia kilku nawet apretur.

Wiem, że czynione są w tym kierunku starania, a to nietylko ze względu na farbiarnie, lecz i dlatego, że okolica położona za

Izabelowem, do przecięcia się z traktem i budującą się szosą z Szadku do Warty w Boczkach, jest główną spiżarnią Zduńskiej Woli. Przeciwna bowiem strona miasta produkty swoje woli odstawiać do Pabianic i Łodzi. Za izabelewem znajdują się kopalnie torfu: w Raduchowie, Boczkach, Rososzycy, Miłobędziu, Chorążce, Woli Flaszczynej; lasy z Wojsławic, Rososzycy, Rożdżał, Ralewic, Prusinowic i Zadzimia, lasy rządowe i majorackie, dostarczają opału do Zduńskiej Woli. Ta okolica, drogą na Izabelew, dostarcza kamieni tak pod budowę domów, jak i reperacyę dróg I rzędu z Łodzi do Kalisza, a wskutek nasypu kolei żelaznej, dowóz długiego budulcowego drzewa z tej strony miasta jest tylko możliwy pod tunelem, przy końcu wsi Izabelew. Jest więc koniecznem, ażeby z uwagi na dalsze istnienie miasta, dobrobyt mieszkańców miasta i okolicy, starania o budowę drogi szosowej przez Izabelew w stronę Zamłynia, uwieńczone zostały pomyślnym skutkiem.

Zarząd kolei kaliskiej nie obliczył się z interesami i ruchem mieszkańców naszego miasta. Dziś już z powodu szczupłej budowy dworca kolejowego, podróżni w większej połowie wyczekiwać muszą na dworze, a będzie gorzej, gdy otwarty zostanie ruch prawidłowy i przewóz towarów"

Jak się dowiadujemy w ostatniej chwili, uchwałą gminy Wojsławice z dnia 12 stycznia, droga ta za nr. 4 przez Izabelew w stronę Zamłynia została przyjętą w poczet dróg II rzędu i budowa szosy ma się niezwłocznie rozpocząć. Nadto dodać możemy, że w Raduchowie znajduje się odpowiednia miejscowość do założenia apretury, tem więcej, że na miejscu jest bogaty pokład torfu na opał.

Zainteresowani w budowie apretury bliższe szczegóły mieć mogą udzielane przez sędziego gminnego w Szadku i adw. przs. Aleksandra Mogilnickiego w Łodzi.

Gazeta Świąteczna 1910 nr. 1513

Sprzedaje się ziemię na działy za gotówkę i przez bank z folwarku Raduchowa pod Sieradzem w guberńji kaliskiej.

Przegląd Leśniczy 1926 kwiecień

Spis wszystkich lasów prywatnych, komunalnych, kościeln. i fundacyjnych w województwie Śląskiem, Poznańskiem, Pomorskiem i Łódzkiem o powierzchni ponad 50 ha według stanu z 1924 r. Zestawił W. Przybylski.

240. Nazwa majątku leśnego: Raduchów, powiat Sieradz. Właściciel: N. N. Fabrykant z Łodzi. Obszar ha: około 300.

Obwieszczenia Publiczne 1927 nr 72

Postępowania spadkowe.

Wydział hipoteczny przy sądzie okręgowym w Kaliszu obwiesz­cza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po zmarłych:

8. Ignacym Filipiaku, właśc, 12 dzies. 1786 sąż. z maj. Raduchów A., pow. sieradzkiego.

Termin zamknięcia tych postępowań spadkowych wyznaczony zo­stał na dz. 20 marca 1928 r., w którym to dniu osoby interesowane win­ny zgłosić swoje prawa w tymże wydziale hipotecznym pod skutkami prekluzji.

Ziemia Sieradzka 1930 maj

W dniu 23 kwietnia 1930 roku około godziny 19 m. 30 wybuchł pożar w zabudowaniach gospodarza Józefa Snowarskiego, zamieszkałego we wsi Raduchów, gminy Szadek, podczas którego spaliła się: stodoła drewniana, kryta słomą oraz różne drobne narzędzia gospodarskie wartości 2,450 — złotych. W czasie pożaru wypadku z ludźmi żadnego nie było. Jak ustalono drogą przeprowadzonego dochodzenia, to pożar powstał z podpalenia.

Dochodzenie w toku.

Obwieszczenia Publiczne 1931 nr 40

Wydział hipoteczny, sekcja II, przy sądzie okręgowym w Kaliszu obwieszcza, że zostały otwarte postępowania spadkowe po zmarłych:

13) Władysławie Fraszczyńskiej, współwłaścicielce działki Nr. 12, obszaru 6 dziesięcin 31 sążni z maj. Raduchów A, powiatu sieradzkiego i wierzycielce sumy 650 złotych, zabezpieczonej pod Nr. 25 działu IV wykazu hip. tegoż maj. Raduchów A;

Termin zamknięcia tego postępowania spadkowego wyznaczony zo­stał na dzień 21 listopada 1931 roku, w którym to terminie osoby in­teresowane winny zgłosić się do kancelarji wymienionego wyżej wydziału hipotecznego w celu ujawnienia swoich praw, pod skutkami prekluzji.

Obwieszczenia Publiczne 1932 nr 82

DYREKCJA GŁÓWNA TOWARZYSTWA KREDYTOWEGO ZIEMSKIEGO W WARSZAWIE

na zasadzie artykułów 218 i 219 Ustawy Towarzystwa zawiadamia:

Okrąg Kaliski (II Sekcja)

69. Wierzyciela hipotecznego dóbr RADUCHÓW, powiatu sieradzkiego, a mianowi­cie: Oswalda Kretzmera.

Echo Sieradzkie 1933 26 sierpień

NIEFORTUNNY WYSTĘP KOTA NA KOŃSKIM TARGI.

Gospodarz wsi Raduchy Pokorski przyprowadził do Zduńskiej Woli na targowisko końskie swego ulubionego konia i zażądał zań 180 złotych gotówką. Handlarze końscy z Pabjanic Kot Andrzej i Zagórski Kazimierz z ceny tej, gospodarza i konia poczęli kpić. Od słowa do słowa, a potem do kłonicy. Wybuchła ogólna gorąca walka ręczna, na kije, kłonice i t. p. w obronie honoru konia, honoru Kota i honoru właściciela konia.

Zajście zmuszona była zlikwidować energicznie policja.

Kot, Zagórski i Pokorski zostali mocno poturbowani i opatrzeni w szpitalu, koń wyszedł z zajścia zdrów i cało.

Łódzki Dziennik Urzędowy 1933 nr 21

ROZPORZĄDZENIE WOJEWODY ŁÓDZKIEGO

z dn. 19 październ. 1933 r. L. SA. II. 12/14/33

o podziale obszaru gmin wiejskich powiatu sieradzkiego na gromady.

Po wysłuchaniu opinji rad gminnych i wydziału powiatowego, zgodnie z uchwałą Wydziału Wojewódzkiego z dnia 18 października 1933 r. na podstawie art. 107 ustawy z dnia 23. III. 1933 r. o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego (Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 294) postanawiam co następuje:

§ 1.

XIII. Obszar gminy wiejskiej Szadek dzieli się na gromady:

8. Reduchów, obejmującą: wieś Reduchów, osadę Reduchów, kolonję Reduchów A, folwark Reduchów.

§ 2.

Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Staroście Powiatowemu Sieradzkiemu.

§ 3.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w Łódzkim Dzienniku Wojewódzkim.

Wojewoda:

wz. (—) A. Potocki
Wicewojewoda

Obwieszczenia Publiczne 1933 nr 68

Wydział hipoteczny sekcja II przy sądzie okręgowym w Kaliszu, niniejszem obwieszcza, że zostały otwarte postępowania spadkowe po zmarłych:

1) Adamie-Feliksie Pieniążku, współwłaścicielu osady młynar­skiej Raduchów, powiatu sieradzkiego i współwierzycielu sumy 10.000 rubli z pod Nr. 3 p.4 i 16.000 marek z pod Nr. 14 działu IV wykazu hipotecznego majątku Kobyla Chmielowa, powiatu sieradzkiego;

Termin zamknięcia tych postępowań spadkowych wyznaczony został na dzień 28 lutego 1934 roku, w którym to terminie osoby zain­teresowane winne zgłosić się do kancelarji wymienionego wyżej wy­działu hipotecznego w celu ujawnienia swoich praw pod skutkami prekluzji.

Obwieszczenia Publiczne 1938 nr 100

Wydział Hipoteczny, Sekcja III, przy Sądzie Okręgowym w Kali­szu obwieszcza, że otwarte zostały postępowania spadkowe po zmarłych:

4) Gustawie-Fryderyku Lemanie, właścicielu maj. Raduchów i maj. Las Raduchów-Żywica, pow. sieradzkiego;

Termin zamknięcia tych postępowań spadkowych, wyznaczony zo­stał na dzień 21 czerwca 1939 roku, w którym to terminie osoby zainte­resowane winny zgłosić swoje prawa w kancelarii wyżej wymienionego Wydziału Hipotecznego, pod skutkami prekluzji. 275/38.  

_______________________________________________________________________________

Biuletyn Szadkowski  2002/2

_______________________________________________________________________________

 

Jacek Nalewajko*

ZRÓŻNICOWANIE PRZESTRZENNE CECH

ŚRODOWISKA GEOGRAFICZNEGO

SOŁECTWA REDUCHÓW W GMINIE SZADEK**

Geograficzne badania najmniejszych jednostek terytorialnych, jakimi w przypadku polskiej przestrzeni administracyjnej są sołectwa, pozwalają na poznanie, nie tylko aktualnego stanu ich środowiska przyrodniczego, określenie podstawowych problemów społeczno-demograficznych, czy ustalenie faktycznego zagospodarowania badanego obszaru. Stanowić także powinny podstawę dla dobrego opracowania planów przestrzennego zagospodarowania, bądź strategii rozwoju większych jednostek administracyjnych, jak gmina lub powiat.

Położenie i cechy środowiska przyrodniczego

Sołectwo Reduchów tworzą cztery wsie: Reduchów, Babiniec, Reduchów Kolonia i Reduchów Leśniczówka, położone w południowo-zachodniej części gminy Szadek. Pod względem powierzchni jest przeciętnym sołectwem, gdyż jego obszar tylko nieznacznie przekracza 6 km2. Ponieważ jest najbardziej na południowy-zachód wysuniętym fragmentem gminy, graniczy nie tylko z sołectwami wchodzącymi w skład tej jednostki administracyjnej (Boczki i Sikucin), ale od południa, zachodu i północnego-zachodu, również z trzema sołectwami gminy Warta (Mogilno, Zamłynie i Zborowskie).

Obszar sołectwa, podobnie jak ogromna większość gminy Szadek, położona jest na Równinie Szadkowskiej, natomiast wyróżnia się przede wszystkim ze względu na budowę geologiczną starszego, podczwartorzędowego podłoża. W kredzie (około 70–75 mln lat temu) oraz na początku trzeciorzędu (62–68 mln lat temu) teren ten, podobnie jak niektóre regiony naszego kraju, podlegał alpejskim ruchom górotwórczych. Procesy te spowodowały stopniowe podnoszenie obszaru. Osady kredowe, które budowały ówczesną powierzchnię terenu — głównie wapienie, margle i opoki – podlegały od początku trzeciorzędu silnym procesom wietrzenia i erozji rzecznej, efektem czego było powstanie rozległych dolin, które dzisiaj mają charakter form kopalnych.1 W warunkach panującego w trzeciorzędzie klimatu, zbliżonego do dzisiejszego równikowego (wysokie temperatury i duże opady), oprócz wspomnianych wyżej procesów, w istniejących dolinach akumulowane były piaski i mułki, a miejscami powstawały nawet pokłady węgla brunatnego. Taki właśnie przebieg miały zdarzenia we wschodniej i północnej części Reduchowa, gdzie stwierdzono występowanie kopalnej doliny, która jest dziś wypełniona piaskami mułkowatymi o grubości od kilku do kilkunastu metrów, przykrytymi prawie półmetrową warstwą węgla brunatnego.

* Jacek Nalewajko jest starszym wykładowcą w Zakładzie Zagospodarowania Środowiska i Polityki Przestrzennej Uniwersytetu Łódzkiego.

** w artykule wykorzystano m.in. część danych liczbowych z badań ankietowych zawartych w pracy licencjackiej Pawła Kopcia, Monografia sołectwa Reduchów w gminie Szadek, wykonanej w Zakładzie Zagospodarowania Środowiska i Polityki Przestrzennej Uniwersytetu Łódzkiego (promotor: prof. dr hab. T. Marszał)

Skały przedczwartorzędowe tworzą strop, który na terenie gminy Szadek występuje na różnych wysokościach : od około 150 m n.p.m. w południowo-wschodniej części terenu, do około 90–100 m n.p.m. w północno-wschodniej (rejon Krokocic) i właśnie we wspomnianej dolinie kopalnej w okolicach Reduchowa.2 Dzisiejszą powierzchnię sołectwa, która wznosi się na wysokość 155–165 m n.p.m., a najwyższe wartości osiąga w południowo-zachodniej części (176 m n.p.m.), budują osady czwartorzędowe. Są to głównie gliny, piaski i mułki lodowcowe oraz niezbyt grube serie materiałów glacifluwialnych (piaski i żwiry). Łączna miąższość osadów bezpośrednio lub pośrednio związanych z działalnością lądolodu skandynawskiego wynosi około15–20 m.

1 H. Klatkowa, Objaśnienia do Szczegółowej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50 000, arkusz Łask, Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa 1988

2 W. Baliński, Objaśnienia do Szczegółowej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50000, arkusz Lutomiersk, Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa 1992; J. Czyż, J. Forysiak, Budowa geologiczna i rozwój rzeźby okolic Szadku, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Łódź — Szadek 2001

Najmłodszymi skałami są piaski tworzące przede wszystkim w środkowej i zachodniej części sołectwa cienkie (1–2 m) pokrywy eoliczne oraz występujące w części wschodniej, w dolinie Brodni, piaski i namuły rzeczne wytworzone w ostatnich okresach plejstocenu i w holocenie.

Wspomniane procesy geologiczne i morfologiczne, zwłaszcza te, które decydowały o kształtowaniu się osadów tworzących dzisiejszą powierzchnię terenu, miały znaczący wpływ także na formowanie się współcześnie występujących pokryw glebowych. Na przeważającej części analizowanego terenu (około 60%), głównie w jego środkowej części, można spotkać gleby zaliczane do III i IV klasy bonitacyjnej, które stanowią kompleks pszenny dobry i żytni bardzo dobry. Są to najczęściej bielice i pseudobielice rozwinięte na glinach morenowych lub piaskach gliniastych. Znacznie słabsze gleby (V i VI klasy bonitacyjnej) występują we wschodnich i zachodnich częściach sołectwa i zaliczane są do kompleksu żytniego słabego lub dobrego. Obszary te w znacznej części są zalesione.

Cały obszar gminy Szadek, a co za tym idzie również teren badanego sołectwa, należy do zlewni Odry.We wschodniej części analizowanego obszaru płynie Brodnia (zwana też Pichną), ciek III rzędu, uchodzący już poza terenem sołectwa do Warty. Rzeka ta należy niestety do najbardziej zanieczyszczonych w całym województwie łódzkim, jako że normom nie odpowiadała większość z badanych wskaźników.3 O tak złej jakości wód decydują przede wszystkim ścieki odprowadzane ze Zduńskiej Woli i Janiszewic, ale także tzw. zanieczyszczenia obszarowe pochodzenia rolniczego, na co wskazuje duża zawartość w wodzie związków azotu i fosforu.

Hydrologiczne obiekty powierzchniowe reprezentowane są przez dwa niewielkie zbiorniki usytuowane w porośniętej lasem, południowej części sołectwa. Jeden z nich to naturalne, prawdopodobnie wytopiskowe oczko polodowcowe, natomiast drugi z akwenów jest zbiornikiem sztucznym i pełni funkcję przeciwpożarową.

3 A. Nowak, Zasoby a jakość wód powierzchniowych gminy Szadek, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Łódź — Szadek 2001

Gruntowe wody podziemne zalegają na różnych głębokościach, czego przyczyn należy upatrywać zarówno w różnicach ukształtowania powierzchni terenu, jak i różnej przepuszczalności skał budujących tę powierzchnię. Na terenach pagórkowatych i nieco wyżej położonych pierwszy poziom wodonośny spotyka się na głębokości 2–3 m, a nawet głębiej. Najpłycej wody te występują we wschodniej części obszaru, w dolinie Brodni, gdzie można je spotkać już 0,5–1 m. poniżej powierzchni.

Na terenie sołectwa Reduchów występuje stosunkowo dużo lasów. Większe kompleksy spotkać można zwłaszcza we wschodniej części obszaru oraz na zachodzie i południowym zachodzie. Lasy stanowią ponad 65% powierzchni omawianej jednostki, co jest wartością ponad dwukrotnie wyższą niż średnia krajowa (28,4%) i trzykrotnie większą od średniej dla województwa łódzkiego (21,5%). W ogromnej większości drzewostan, którego wiek wynosi przeciętnie 50–60 lat, tworzą tu sosny, czasami z domieszką - nie przekraczającą 5–10% - dębu szypułkowego, dębu czerwonego, brzozy, świerka czy jodły. Na terenach podmokłych i bagiennych spotyka się także olsy.

Układ przestrzenny i użytkowanie ziemi

Jak wspomniano poprzednio, sołectwo Reduchów należy do średnich pod względem powierzchni w gminie, jako że zajmuje obszar 6,08 km2, a to stanowi dokładnie 4% jej powierzchni.

Historia wsi Reduchów i jej rozwój przestrzenny wiąże się ściśle z przeszłością położonej na północ wsi Boczki. O obszarze obu dzisiejszych jednostek osadniczych, jako należącym do parafii Korczew, wspomina już w początkach XVI wieku w Księdze Uposażeń (Liber Beneficiorum) Jan Łaski. Na terenie Boczków znajdował się folwark w skład którego wchodziły 3 budynki zamieszkiwane przez 4 osoby, natomiast w rejonie dzisiejszego Reduchowa istniało 7 domów, w których żyło 72 mieszkańców.

Wieś powstała na terenach wykupionych od dziedzica z Boczków, ale mimo że stanowiła osobną przestrzennie jednostkę, przez prawie 400 lat wszelkie opracowania i przekazy ustne traktują obie wsie jako jeden obszar. Pod koniec XIX wieku łączna powierzchnia dóbr wynosiła blisko 750 ha (1257 mórg), z czego około 620 ha należało do właścicieli folwarku, a blisko 85 ha do włościan.

Ważnym momentem w rozwoju przestrzennym analizowanego obszaru było powstanie w roku 1909, we wschodniej części Reduchowa, osady i młyna wodnego, który rocznie produkował około 24 ton mąki. Jest to dziś najstarsza część sołectwa, nosząca nazwę Babiniec.

Ostateczny podział obu dzisiejszych sołectw nastąpił wiosną 1945 roku, kiedy to na podstawie reformy rolnej doszło do parcelacji dóbr folwarku Boczki, a ziemia została przyznana pracownikom dworu oraz rolnikom, których pola sąsiadowały z terenami folwarku. Od tego momentu wieś Reduchów stanowi odrębną jednostkę administracyjną i osadniczą. Na najgorszych jakościowo glebach, w południowo-zachodniej części sołectwa posadzono lasy i utworzono leśnictwo, którego częścią jest dzisiejszy Reduchów Leśniczówka.

Główna wieś sołectwa, Reduchów, położona w centralnej części obszaru była w pierwszej połowie XIX wieku przysiółkiem ulicowym, a więc wsią o niewielkich rozmiarach, składającą się z kilku domostw usytuowanych z reguły po jednej stronie drogi, wzdłuż której następował jej rozwój. Wsie tego typu charakteryzował szachownicowy układ pól, a drogi które je łączyły były z reguły kręte, o przebiegu uwarunkowanym głównie cechami środowiska przyrodniczego.

W wyniku reform rolnych prowadzonych w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku, związanych również z procesem uwłaszczenia chłopów, nastąpiły zmiany w analizowanym układzie przestrzennym wsi. Wskutek komasacji gruntów, oddzielenia terenów folwarcznych od chłopskich oraz rozbudowy wsi, doszło do jej przekształcenia w tzw. ulicówkę. Procesom tym towarzyszyła także zmiana układu pól z szachownicowego na pasowy.

Dzisiejszy układ przestrzenny nie odbiega w sposób znaczący od przedstawionego wyżej. Zabudowa wsi jest regularna i odznacza się, zwłaszcza w środkowej części sołectwa, znacznym skupieniem. Wieś rozwinięta jest wzdłuż biegnącej równoleżnikowo nieutwardzonej drogi, przy czym widać, że po stronie południowej budynki są w mniejszych od siebie odległościach, natomiast po północnej stronie drogi zabudowania oddalone są nieco bardziej.

Znacznie większe rozproszenie występuje w Reduchowie Kolonii usytuowanej w północno-zachodniej części sołectwa, gdzie zaledwie cztery z 9 budynków są zamieszkałe, a odległości pomiędzy nimi wynoszą kilkadziesiąt–kilkaset metrów. Niektóre z obiektów, np. leśniczówka, mają nawet charakter zagród samotniczych. Podobnie wygląda sytuacja w Babińcu (wschodni fragment sołectwa), gdzie obecnie istnieją jedynie dwa budynki zamieszkałe przez cztery osoby.

Spośród 35 istniejących na terenie sołectwa budynków mieszkalnych na stałe zamieszkanych jest 28, a pozostałych siedem wykorzystywanych jest okresowo, jako że stanowią one obiekty letniskowe, w większości zakupione przez mieszkańców Łodzi. Na podstawie badań Kopcia można stwierdzić, że większość domostw, choć nie jest nowa, ma dobry stan techniczny. Tylko pięć ze wspomnianych budynków powstało przed II wojną światową, natomiast zdecydowana większość powstała w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. W ostatnim dziesięcioleciu zbudowano zaledwie dwa obiekty, a jeden jest jeszcze w budowie.

Większość z istniejących na terenie sołectwa obiektów mieszkalnych stanowią budynki jednokondygnacyjne i tylko 13 (około 37%) ma więcej niż jedną kondygnację. Ponad 2/3 domów jest zbudowanych z cegły, kilka z pustaków i tylko jeden jest drewniany.

W stosunku do wielu wsi położonych na terenie gminy Szadek struktura użytkowania ziemi w Reduchowie jest znacząco różna (tab.1).

Największy udział mają tu lasy, które pokrywają ponad 65% powierzchni sołectwa, podczas gdy w wielu innych jednostkach administracyjnych gminy wartości te często nie przekraczają średniej krajowej (28,4%).

Stosunkowo niewielką część zajmują użytki rolne (30,1%), wśród których grunty orne stanowią 70%; jest to zaledwie niecała 1/4 terenów całego sołectwa. Koncentrują się one przede wszystkim w środkowej części analizowanego terenu, podczas gdy użytki zielone są rozmieszczone w pobliżu gospodarstw domowych lub w najniżej położonych rejonach sołectwa.

Bardzo zróżnicowana jest także wielkość gospodarstw rolnych (rys.1). Średnia powierzchnia gospodarstwa wynosi około 8 ha, a aż 80 % z nich zajmuje powierzchnie od 5 do 14 ha, podczas gdy tylko jeden z gospodarzy ma ponad 20 ha użytków rolnych.

Niestety równie niekorzystnie przedstawia się na analizowanym obszarze sprawa rozdrobnienia gruntów. Jedynie 15% gospodarstw posiada pole „w jednym kawałku”, a aż 45% ma pola składające się z 4 i więcej działek. W dodatku część rolników gospodaruje na terenach położonych poza granicami sołectwa (m.in. w Boczkach i Sikucinie).

Tereny zajęte pod infrastrukturę techniczną (tereny komunikacyjne i osadnicze) stanowią nieco ponad 2,5% powierzchni sołectwa.

Jak już wspomniano, wieś rozwinęła się wzdłuż biegnącej równoleżnikowo drogi o nieutwardzonej nawierzchni (piaszczysta), która prowadzi do wsi Zborowskie w gminie Zduńska Wola (na zachód) oraz do Sikucina (na wschód). W odległości około 0,5 km od Reduchowa na wschód przecina ona, biegnącą południkowo drogę asfaltową ze Zduńskiej Woli przez Boczki, która dalej łączy się z drogą wojewódzką nr 710 Łódź–Szadek–Warta. Oprócz wymienionych dróg na terenie sołectwa występują liczne dukty i drogi leśne i śródpolne, które w skali lokalnej odgrywają bardzo istotną rolę, gdyż to właśnie dzięki nim skraca się czas dotarcia do kilku sąsiednich wsi i przysiółków.

Z pozostałych elementów infrastruktury liniowej należy wymienić sieć energetyczną i wodociągową. Pierwsza z nich reprezentowana jest przez sieć niskiego napięcia, doprowadzoną do sołectwa na początku lat sześćdziesiątych w związku z potrzebami energetycznymi istniejącego w Prusinowicach Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Proces elektryfikacji zakończył się w roku 1976, kiedy to zostało podłączone do sieci ostatnie gospodarstwo reduchowskie.

Proces wodociągowania wsi zakończył się na przełomie 1999 i 2000 roku, kiedy to sieć została doprowadzona do wszystkich zabudowań mieszkalnych. Woda czerpana jest z górnokredowej serii wodonośnej ujmowanej przez studnię głębinową zlokalizowaną przy szosie Uniejowskiej w Szadku i doprowadzana do wsi przy wykorzystaniu rur o średnicy160 mm.

Niestety sołectwo pozbawione jest sieci kanalizacyjnej, co powoduje, że od momentu zwodociągowania wsi wzrasta znacząco (nieraz 7–10-krotnie) ilość ścieków komunalnych. Jak stwierdza J. Burchard,4 rozwiązania indywidualne, oparte przede wszystkim na wykorzystywaniu z reguły źle wykonanych i bardzo niewłaściwie eksploatowanych odbiorników ścieków w postaci szamb czy dołów chłonnych, prowadzą do powstania zagrożeń dla jakości wód powierzchniowych i podziemnych. W przypadku tych ostatnich, przemieszczaniu zanieczyszczeń w głąb może sprzyjać lokalnie występowanie między powierzchnią terenu a pierwszym poziomem wodonośnym osadów przepuszczalnych (piaski, żwiry, pospółki) bądź istnienie tzw. kontaktów hydraulicznych między czwartorzędowymi i kredowymi seriami wodonośnymi.

Wydaje się, że problem budowy sieci kanalizacyjnej jest jednym z najistotniejszych dla mieszkańców sołectwa, o czym może świadczyć fakt, że złożyli oni wniosek w tej sprawie do Rady Gminy Szadek. Szanse na jego realizację są niestety niewielkie, a głównym argumentem przeciw finansowaniu tej inwestycji jest jej duży koszt związany m.in. z rozproszoną zabudową sołectwa.

Ostatnim z elementów struktury liniowej, którego brakuje na analizowanym obszarze jest sieć telekomunikacyjna. We wsi znajduje się tylko jeden ogólnodostępny aparat telefoniczny, założony niedawno przez TP S.A. Według wywiadów przeprowadzonych przez P. Kopcia, część mieszkańców jest żywo zainteresowana przyłączeniem sołectwa do sieci, dzięki której można byłoby korzystać z internetu.

4 J. Burchard, Środowiskowe uwarunkowania rozwoju miasta i gminy Szadek, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Łódź — Szadek 2001

Cechy społeczno - demograficzne i funkcje gospodarcze

Badania ankietowe przeprowadzone przez P. Kopcia oraz informacje uzyskane w Urzędzie Gminy i Miasta pozwalają na określenie kilku podstawowych cech społeczno-demograficznych społeczności sołectwa Reduchów.

Na analizowanym obszarze zamieszkuje na stałe 110 osób. Ich rozmieszczenie jest bardzo nierównomierne, gdyż aż 83,7% skoncentrowanych jest we wsi Reduchów, a pozostałe osoby mieszkają w jednostkach osadniczych: Reduchów Kolonia (11,8%), Babiniec (3,6%) i Reduchów Leśniczówka (0,9%). Średnia gęstość zaludnienia jest dwukrotnie niższa niż przeciętna wartość dla gminy Szadek (odpowiednio: 18,3 i 35,6 osób/km2), a także mniejsza w porównaniu z sąsiednimi wsiami, takimi jak Boczki czy Sikucin.

Liczba ludności kształtowana jest zawsze przez dwa główne czynniki: przyrost naturalny i procesy migracyjne. Pierwszy z nich na badanym terenie jest nieznacznie dodatni, jako że w ostatnim dziesięcioleciu liczba urodzeń żywych wyniosła 20, podczas gdy w tym samym okresie zmarło 16 osób. W tym samym czasie saldo migracji było jednak ujemne, co oznacza, że liczba emigrujących była, co prawda nieznacznie, ale jednak większa od liczby imigrujących na ten teren. Głównymi przyczynami migracji były zawarcia związków małżeńskich lub znalezienie lub zmiana miejsca pracy. Efektem działania obu czynników jest praktycznie niezmienna w ciągu ostatnich dziesięciu lat liczba mieszkańców sołectwa.

Struktura wiekowa społeczności reduchowskiej (tab. 2) nie odbiega w sposób znaczący od wartości przeciętnych dla terenów wiejskich województwa łódzkiego. Według standardów demograficznych przyjmowanych przez ONZ, ludność o podanych powyżej cechach traktuje się jako tzw. starą, gdyż udział grupy w wieku poprodukcyjnym (powyżej 65 roku życia) przekracza 7% (w Reduchowie wynosi 13,4%).

Wskaźnik feminizacji jest tu podobny jak na innych terenach rolniczych w Polsce i wynosi 103,7. W poszczególnych grupach wiekowych jego wartości są zdecydowanie różne w porównaniu z odpowiednimi wartościami średnimi w gminie Szadek; na uwagę zasługuje zwłaszcza jego wielkość dla grupy poniżej 15 roku życia (w Reduchowie: 78,7, Szadek: 102,0) oraz dla grupy osób powyżej 65 roku (Reduchów: 75,0, Szadek: 94,0). Wśród mieszkańców Reduchowa powyżej 16 roku życia aż 40% stanowią osoby w stanie wolnym (panny, kawalerowie, wdowcy itd.).

Ważnym dla rozwoju społeczno-gospodarczego wsi jest struktura wykształcenia jej mieszkańców. Według badań ankietowych przeprowadzonych w styczniu 2001 roku, spośród 25 osób pobierających naukę, szesnaścioro najmłodszych uczęszczało do szkoły podstawowej w Sikucinie oraz gimnazjach w Szadku i Zduńskiej Woli, pięcioro, do różnego typu szkół średnich w Zduńskiej Woli i Wojsławicach, a dwie osoby studiowały na uczelniach wyższych w Łodzi i Sieradzu. Dojazdy dzieci do szkół podstawowychi gimnazjalnych w Sikucinie i Szadku realizowane są przy użyciu gimbusów.

Wśród dorosłych mieszkańców sołectwa aż 80% stanowią osoby z wykształceniem niepełnym podstawowym, podstawowym i zawodowym, a jedynie 2 osoby (jedna kobieta i jeden mężczyzna) mają wykształcenie wyższe (rys. 2).

Zdecydowanie lepiej wykształcona jest młodsza część społeczności wsi, na co wskazuje fakt, że wszystkie osoby z wykształceniem średnim i wyższym nie ukończyły 45 roku życia. W tej grupie zdecydowaną przewagę mają kobiety (na 17 osób z takim wykształceniem jest ich 12).

Ludność w wieku produkcyjnym stanowi blisko 2/3 społeczności omawianego sołectwa, ale zaledwie połowa tej grupy jest czynna zawodowo (32% ludności). Spośród 35 osób pracujących, 16 zatrudnionych jest w rolnictwie i leśnictwie (45,7% zawodowo aktywnych), 10 w przemyśle, 3 w handlu, a pozostałe w oświacie, służbie zdrowia, administracji samorządowej itd. Wskaźnik bezrobocia jest tu nieco wyższy niż średnio w gminie, jako że liczba bezrobotnych w stosunku do łącznej liczby ludności sołectwana początku 2001 roku wynosiła 6,4%, podczas gdy średnia statystyczna w gminie Szadek około 5,5%.

Jeśli chodzi o źródła utrzymania ludności w wieku produkcyjnym i poprodukcyjnym, to dominowały niezarobkowe źródła (emerytura, renta, stypendium, alimenty itp.), z których korzystała blisko połowa tej grupy osób (47,5%). Drugim ze źródeł jest praca najemna poza rolnictwem (26,5% mieszkańców). W tej grupie najwięcej osób pracowało w zakładach włókienniczych w Zduńskiej Woli i tylko cztery zatrudnione były w Szadku i Przatowie. Większość z tych osób dojeżdżała własnymi środkami transportu, a jedynie nieliczni korzystali z komunikacji autobusowej PKS.

Dopiero na trzecim miejscu jest grupa ludności utrzymująca się z pracy we własnym gospodarstwie rolnym. Takie źródło dochodów deklarowało zaledwie 21% mieszkańców w wieku produkcyjnym. Należy zaznaczyć, że pewna część tych osób jest dwuzawodowcami, a więc oprócz pracy we własnym gospodarstwie rolnym uzyskuje dochody także poza rolnictwem.

Stosunkowo dobre warunki naturalne (gleby, ukształtowanie powierzchni terenu oraz korzystny klimat) oraz tradycje kulturowe powodują, że nadal podstawowym działem gospodarki jest rolnictwo, choć jego udział w dochodach mieszkańców sołectwa systematycznie zmniejsza się. Niestety sprzyja temu, o czym już wspomniano, znaczne rozdrobnienie gospodarstw i ich niewielka średnia powierzchnia. W ogromnej większości uzyskane zbiory zaspokajają własne potrzeby rolników i tylko niewielka ich część trafia na lokalny rynek szadkowski lub zduńskowolski bądź do najbliższego młyna, mieszalni pasz i gorzelni.

Struktura upraw nie odbiega w sposób znaczący od tradycyjnej dla rolniczych obszarów Polski środkowej, choć podobnie jak w sąsiednich Boczkach zwraca uwagę nieco wyższy udział powierzchni zajętych pod pszenicę i mniejsze obszary obsadzone ziemniakami (rys. 3).

Pszenica i ziemniaki uprawiane są na lepszych glebach (klasa III i IVa), natomiast na terenach o gorszych cechach morfologiczno-glebowych spotyka się głównie żyto, owies oraz mieszanki zbożowe.

Hodowla zwierząt gospodarskich wygląda podobnie jak w innych sołectwach gminy. Przeważa chów trzody chlewnej (169 sztuk), co wyraża się dość wysokim wskaźnikiem nasycenia na 1 gospodarstwo (około 10,5 szt.) oraz hodowla bydła, którego pogłowie wynosiło w styczniu 2001 roku 53 sztuki (nieco ponad 3 zwierzęta w jednym gospodarstwie).

Tradycyjnie w każdym z gospodarstw spotkać można po kilka–kilkanaście sztuk drobiu (łącznie 228 szt.). W związku z niską opłacalnością hodowli zwierzęcej, na terenie sołectwa nie obserwuje się większego zainteresowania tym działem rolnictwa, co powoduje, że większość produktów zwierzęcych (mięso, mleko, jaja itd.) przeznaczana jest na własne potrzeby, a jedynie część trzody chlewnej sprzedawana jest do pobliskich masarni i zakładów mięsnych.

Mimo znacznych terenów zajętych przez lasy (64% powierzchni sołectwa), gospodarka leśna nie odgrywa tu większej roli. Według informacji tutejszego leśniczego na potrzeby okolicznej ludności sprzedaje się rocznie niewielką ilość grubizny. Średnia zasobność grubizny w lasach analizowanego terenu wynosi średnio 152 m3/ha lasu.

Na obszarze sołectwa nie spotyka się działalności przemysłowej ani usług handlowych. Jedynym obiektem usługowym jest zlokalizowany tu punkt wymiany butli gazowych. Sezonowo, głównie latem, na teren sołectwa przybywa kilku– kilkunastu „letników”, w ogromnej większości pochodzący z Łodzi.

Brak podstawowych usług powoduje konieczność korzystania z nich przez mieszkańców Reduchowa w okolicznych wsiach i miastach. Zaopatrzenie w podstawowe artykuły spożywcze i sanitarne realizowane jest w najbliższym sklepie w Boczkach (aż 86% ankietowanych) lub w oddalonej o 12 km Zduńskiej Woli, z kolei zakupy odzieży i obuwia dokonywane są przede wszystkim w Szadku (60% respondentów), Zduńskiej Woli (37%) oraz w Sieradzu (3%).

Jeśli chodzi o usługi medyczne, to prawie 3/4 mieszkańców sołectwa, a zwłaszcza ludność w wieku poprodukcyjnym i znaczna część społeczności w wieku produkcyjnym, korzysta z placówek opieki zdrowotnej zlokalizowanych w Szadku; jedynie nieco ponad 20% osób wskazało na Zduńską Wolę, motywując tę decyzję możliwością konsultacji specjalistycznych.

Tereny objęte granicami sołectwa Reduchów wydają się być nie mniej atrakcyjne niż inne rejony gminy. Duży udział powierzchni leśnych, urozmaicona rzeźba terenu, występowanie we wschodniej części niedużej rzeki (oby jak najszybciej osiągnięto w niej właściwą jakość wody) i niezłe gleby, tworzą atrakcyjny potencjał przyrodniczy. Jego wykorzystanie w dużym stopniu zależy od ludzi, którzy posiadając odpowiednią wiedzę, wykazując duże zaangażowanie w swych działaniach oraz właściwie rozumiany „patriotyzm lokalny” potrafią poprawić warunki bytu mieszkańców tej części gminy Szadek

Literatura
Baliński W., Objaśnienia do Szczegółowej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50000, arkusz Lutomiersk, Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa 1992

Burchard J., Środowiskowe uwarunkowania rozwoju miasta i gminy Szadek, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Zarząd Gminy i Miasta w Szadku, Ośrodek Europejskiej Polityki Przestrzennej i Rozwoju Lokalnego UŁ, Łódź — Szadek 2001

Czyż J., Forysiak J., Budowa geologiczna i rozwój rzeźby okolic Szadku, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Zarząd Gminy i Miasta w Szadku, Ośrodek Europejskiej Polityki Przestrzennej i Rozwoju Lokalnego UŁ, Łódź — Szadek 2001 Klatkowa H., Objaśnienia do Szczegółowej Mapy Geologicznej Polski w skali1:50 000, arkusz Łask, Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa 1988

Milewska K., Sołectwo Kromolin Stary w gminie Szadek - użytkowanie ziemi i układ przestrzenny [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Zarząd Gminy i Miasta w Szadku, Ośrodek Europejskiej Polityki Przestrzennej i Rozwoju Lokalnego UŁ, Łódź — Szadek 2001

Molenda J., Użytkowanie ziemi, zabudowa i infrastruktura techniczna sołectwa Górna Wola w gminie Szadek, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Zarząd Gminy i Miasta w Szadku, Ośrodek Europejskiej Polityki Przestrzennej i Rozwoju Lokalnego UŁ, Łódź — Szadek 2001

Zróżnicowanie przestrzenne cech środowiska 132 sołectwa Reduchów Nalewajko J., Przyrodnicze i społeczno-ekonomiczne cechy przestrzeni geograficznej sołectwa Boczki w gminie Szadek [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Zarząd Gminy i Miasta w Szadku, Ośrodek Europejskiej Polityki Przestrzennej i Rozwoju Lokalnego UŁ, Łódź — Szadek 2001

Nowak A., Zasoby a jakość wód powierzchniowych gminy Szadek, [w:] Biuletyn szadkowski, t.1, red. T. Marszał, Zarząd Gminy i Miasta w Szadku, Ośrodek Europejskiej Polityki Przestrzennej i Rozwoju Lokalnego UŁ, Łódź — Szadek 2001

_______________________________________________________________________________