Zajączkowski:
Dąbrowa(?) -Z-pow. sieradzki
1) 1276 trans. z 1550 r., Ul. DKM 42 s. 217: Dambrowa - ultra fluuim Trzebiczna. Leszek Czarny nadaje Racławowi. synowi Domasława, wolność i prawo rycerskie oraz D. w dziedziczne posiadanie. 2) 1375 oryg., KDW 1724 (?): Dambrova na dok. Jana Kmity, starosty sieradzkiego, wśród śwd. występuje Albert, brat Sobiesława z D. 3) 1392 Hube, Zbiór Sier. 60 (?): Dambroua - Albertus venator de D. 4) 1392 kop. XIX w., TP 3344 f. 196-197 (?): Dambrowa - na dok. Jana z Tęczyna, starosty sieradzkiego, wym. Sobko haeres de D., brat Alberta, łowczego.
Uwagi: SG (I, 919 i XV/1, 392) oraz Koz. (I, 77) odnoszą D. dok. z 1276 r. do Dąbrowy Wielkiej, wsi w pow. sieradzkim, par. Chojne, gm. Barczew, co jest nie dopuszczalne ze względu na położenie D. z 1276 r. za rz. Trzebiczną (v.), która przepływa przez obszar par. Męka. Z tego wynika, że D. dok. należy szukać na północny wschód od Sieradza, na prawym brzegu Warty. Wobec tego w grę nie może też wchodzić tu Dąbrówka w par. Sieradz, gm. Bogumiłów (SG I, 933). Koz. (I, 77) odnosi do Dąbrowy Wielkiej nazwy miejscowości, z których pisze się Sobiesław z 1375 r. oraz Albert łowczy z 1392 r. Idąc za Koz. należałoby odnieść do D. i Sobka z 1392 r. Do tego wszystkiego brak jednak wszelkich podstaw.
Na obszarze par. Męka ani też w pobliżu nie było i nie ma miejscowości o nazwie D. Prawdopodobnie jest to więc os. zaginiona. Nie jest jednak wykluczone, że D. z 1276 r. to późniejsza Trzebiczna (v.) nad rzeczką tej nazwy, że zatem nastąpiła tu zmiana pierwotnej nazwy os. Może „Dambrowa" dok. należy po prostu uważać za imię pospolite a nie własne i treść jego interpretować w ten sposób, że Racław otrzymał dąbrowę, na której założył on sam, czy też jego potomkowie os., nazwaną od rz., nad którą leżała; zaznaczyć jednak należy, że w dok. nie ma zwykłej w takich wypadkach wzm, o ewentualnym założeniu os., a więc interpretacja tego rodzaju jest nieco ryzykowna.
1) 1276 trans. z 1550 r., Ul. DKM 42 s. 217: Dambrowa - ultra fluuim Trzebiczna. Leszek Czarny nadaje Racławowi. synowi Domasława, wolność i prawo rycerskie oraz D. w dziedziczne posiadanie. 2) 1375 oryg., KDW 1724 (?): Dambrova na dok. Jana Kmity, starosty sieradzkiego, wśród śwd. występuje Albert, brat Sobiesława z D. 3) 1392 Hube, Zbiór Sier. 60 (?): Dambroua - Albertus venator de D. 4) 1392 kop. XIX w., TP 3344 f. 196-197 (?): Dambrowa - na dok. Jana z Tęczyna, starosty sieradzkiego, wym. Sobko haeres de D., brat Alberta, łowczego.
Uwagi: SG (I, 919 i XV/1, 392) oraz Koz. (I, 77) odnoszą D. dok. z 1276 r. do Dąbrowy Wielkiej, wsi w pow. sieradzkim, par. Chojne, gm. Barczew, co jest nie dopuszczalne ze względu na położenie D. z 1276 r. za rz. Trzebiczną (v.), która przepływa przez obszar par. Męka. Z tego wynika, że D. dok. należy szukać na północny wschód od Sieradza, na prawym brzegu Warty. Wobec tego w grę nie może też wchodzić tu Dąbrówka w par. Sieradz, gm. Bogumiłów (SG I, 933). Koz. (I, 77) odnosi do Dąbrowy Wielkiej nazwy miejscowości, z których pisze się Sobiesław z 1375 r. oraz Albert łowczy z 1392 r. Idąc za Koz. należałoby odnieść do D. i Sobka z 1392 r. Do tego wszystkiego brak jednak wszelkich podstaw.
Na obszarze par. Męka ani też w pobliżu nie było i nie ma miejscowości o nazwie D. Prawdopodobnie jest to więc os. zaginiona. Nie jest jednak wykluczone, że D. z 1276 r. to późniejsza Trzebiczna (v.) nad rzeczką tej nazwy, że zatem nastąpiła tu zmiana pierwotnej nazwy os. Może „Dambrowa" dok. należy po prostu uważać za imię pospolite a nie własne i treść jego interpretować w ten sposób, że Racław otrzymał dąbrowę, na której założył on sam, czy też jego potomkowie os., nazwaną od rz., nad którą leżała; zaznaczyć jednak należy, że w dok. nie ma zwykłej w takich wypadkach wzm, o ewentualnym założeniu os., a więc interpretacja tego rodzaju jest nieco ryzykowna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz